ΥΠΟΘΕΣΗ Νο 2: Η ΣΤΕΛΛΑ
Ήταν μία ακόμη από εκείνες τις βραδιές (που είχαν πια γίνει νύχτες) που δεν μπορείς να αποφασίσεις μεταξύ του «καλή» και «κακή». Η προηγούμενη ήταν τόσο οργιώδης που καθιστούσε σχεδόν εφιάλτη τη συνάντηση με τον κολλητό μου που είχε έλθει για ένα βράδυ μόνο από την Ολλανδία. Δεν μπορούσα, βέβαια, να αντισταθώ σε ένα ακόμα ποτό, που σύντομα έγινε τρία-τέσσερα, και ύστερα από λίγο βρεθήκαμε να τρώμε χυλόπιτα από δύο συγκλονιστικά σνομπ -και συγκλονιστικά πανέμορφες- δεσποινίδες τις οποίες πιο πολύ προσεγγίσαμε just for the heck of it και χωρίς ιδιαίτερη ελπίδα, οπότε η χυλόπιτα ήταν περίπου διασκεδαστική και το τέλος της βραδιάς σχεδόν ανακουφιστικό.
Ήταν χειμώνας, ο Παύλος πήγε για τα παλτό μας όσο εγώ πλήρωνα και τότε ήλθε εκείνη η άλλη κοπέλα που καθόταν ακριβώς απέναντι και μου χαμογελούσε όλη τη νύχτα -πριν καν πάμε σε αυτές που μας χυλοπίτιασαν- και που της χαμογέλασα κι εγώ μια-δυο φορές αλλά που ούτε με ενθουσίαζε και τόσο για να πάω να της μιλήσω (η απάντηση βέβαια στο πρωταρχικό, προαιώνιο, κυρίαρχο εσωτερικό ερώτημα ενός άνδρα με το που βλέπει μια γυναίκα ήταν «ναι») ούτε και μπήκα στη διαδικασία να φαντασιωθώ τίποτα μαζί της -είπαμε, το προηγούμενο βράδυ είχα χορτάσει αρκετά. «Γεια, είμαι η Στέλλα. Δεν θα κάτσεις για άλλο ποτό, ε; Μένεις εδώ κοντά; Θες να φύγουμε μαζί;»
