Πάει καιρός που λέτε, που έχουμε να τα πούμε! Η αλήθεια είναι πως μεσολάβησαν πολλά από τότε μέχρι σήμερα! Χώρισα… ναι χώρισα… με την προηγούμενη κοπέλα που φιλοξενούσε η στήλη και μαράζωσα! Νύχτα μέρα παρακάλια για να γυρίσει μα τίποτα! Αυτές οι γυναίκες δεν είναι σαν εμάς, είναι παγοκολώνες, αμετάκλητες, δεν αλλάζουν γνώμη με τίποτα! Έτσι και εγώ, το πήρα επιτέλους απόφαση και βγήκα στη γύρα! Μία, δύο, τρεις, καμία δεν μπόρεσε να καλύψει το κενό της, μέχρι που συνάντησα την Κρίστα!
Ήταν Δευτέρα απόγευμα, κοντά στο σούρουπο, περπατούσα αμέριμνος σε κεντρική λεωφόρο της πόλης και αριθμούσα τις φετινές μεταγραφές του Θρύλου στο ποδόσφαιρο… να φανταστείτε είχα φτάσει στον 419 υποψήφιο στόχο που έρχεται Ελλάδα με κλειστά μάτια… όταν ένα χέρι με τράβηξε απότομα και μου είπε : «Που πας! Θα σκοτωθείς, δε βλέπεις?? ΚΟΚΚΙΝΟ!!!». Έχασα τη φωνή μου, πάγωσα, μπροστά μου στεκόταν η κοπέλα της φωτογραφίας! Ένας άγγελος που έπεσε από τον ουρανό και ήρθε να με σώσει!
Σε χρόνο dt συνέρχομαι, αδειάζει η όψη μου από τη «συννεφιά» του πρόσφατου χωρισμού και με μία εγκάρδια κίνηση της δείχνω την ευγνωμοσύνη μου! Με ρώτησε : «τι έχεις? Είσαι καλά?» και προσφέρθηκε να μου φέρει λίγο νερό από το περίπτερο που βρισκόταν λίγα μόλις μέτρα μακριά! Δεν σας κρύβω πως έβαλα όλες μου τις δυνάμεις να κρύψω το τρέμουλο στα χέρια μου! Η όψη της δεν χωρούσε στις κόρες των ματιών μου! Ήταν τέλεια! Δε μου είχε ξανασυμβεί αυτό το πράγμα.
Ελαφρά εφίδρωση στα χέρια, αδυναμία συγκέντρωσης, αδυναμία έκφρασης ορθών και ολοκληρωμένων προτάσεων, τρέμουλο στα δάχτυλα και στα γόνατα, κόρες διεσταλμένες από τον ενθουσιασμό και τέλος, ύφος χαζού και αμήχανου που βρίσκεται σε παράλληλο σύμπαν! Με μια βαθιά ανάσα και επιστρατεύοντας όλο μου το θάρρος, της ζήτησα να μου επιτρέψει να την κεράσω ένα καφέ ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη σωτηρία μου!
Το πρόγραμμά της δυστυχώς ήταν πολύ φορτωμένο και αρνήθηκε ευγενικά, δίνοντας μου το θάρρος να της προτείνω να βγούμε για ένα ποτό ή φαγητό κάποια άλλη στιγμή! Έγραψα το τηλέφωνό μου στο κινητό της, της εξήγησα ότι την τρέχουσα εβδομάδα θα είμαι διαθέσιμος, καθώς ήμουν σε διακοπές και χωρίς να γίνομαι φορτικός της είπα να με καλέσει όταν έχει χρόνο! Έγνεψε καταφατικά και χωρίσαμε!
Από τη στιγμή εκείνη και μετά ήταν μονίμως καλοκαίρι, ο ήλιος δεν «έσβησε» ποτέ, ήτανε πάντα μέρα και είχα διάθεση και όρεξη για όλα! Σας πληροφορώ πάντως για να μη μου μείνετε με την απορία, πως για μία ακόμα φορά επαληθεύτηκε «ο κανόνας των 3 ημερών!». Πέμπτη απόγευμα το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν η Κρίστα! Μου είπε πως σήμερα ήταν διαθέσιμη να βγούμε, πως θα ήθελε πάρα πολύ να συναντηθούμε στο Ζεφύρι και μάλιστα ήταν πρόθυμη να πληρώσει τα πάντα προκειμένου να έχουμε λίγο χρόνο μαζί, γιατί από την πρώτη στιγμή με ήθελε!
Όλες μα όλες οι «μεταγραφές» όμως πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία, ένιωσα πως είχα επιτέλους την ευκαιρία να κάνω αυτό που κάνουν όλοι μεγάλοι ΠΑΙΧΤΕΣ! Χωρίς να χάσω χρόνο λοιπόν, της είπα πως δεν γινόταν να βγούμε, πως δεν το έκανα για τα λεφτά, ούτε επειδή το Ζεφύρι θεωρείται υποβαθμισμένη περιοχή, απλά, πως ήθελα «κάτι» καλύτερο από αυτήν και πως θα έπρεπε να μιλήσει με το μάνατζέρ μου! ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ ΤΩΡΑ! Πήρα την εκδίκησή μου για αυτούς τους 419 νέους Μιραλάδες που «δεν έρχονται με τίποτα»! …Α… μην ξεχάσω… εγώ πήρα και το κορίτσι, γιατί «κόλλησε» και είπε πως αυτό δεν της το είχε ξανακάνει κανένας άντρας! Αμέ… ναι…!!! Αυτό είναι το δικό μου παραμύθι… χεχε… ό,τι θέλω κάνω!
PS. Άντε να αρχίσει η προετοιμασία γιατί θα το γυρίσουμε στο Άρλεκιν κατακαλόκαιρο!
Φιλιά μέχρι το επόμενο ραντεβού μας!
Με υπογραφή,
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ
