DNA…

Καλησπέρα σε όλη την παρέα!R&WUnity

Είπα να ξεκινήσω να γράφω κάποιες αράδες τώρα που είμαστε όλοι “εν θερμώ”, για το τι και πως πιθανώς να πρέπει να κάνουμε για να αλλάξουμε το momentum που λέει και μια ψυχή, όχι ιδιαίτερα αγαπητή ανάμεσα στους κόλπους των φιλάθλων μας (κακώς για μενα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Το χρωστώ πρώτα από όλα σε μένα. Προπονητής δεν είμαι, ούτε έχω την φιλοδοξία να γίνω. Οπαδός του Ολυμπιακού και του basketball όμως ΝΑΙ και μάλιστα ιδιαίτερα φανατικός και για τα δύο, οπότε είπα να ρίξω στο τραπέζι αυτά που χω στο μυαλό μου – έστω και με κίνδυνο να φανώ ξερόλας ή “ειδικός”.

Είχα αποδώσει όλα αυτά που έβλεπα στον “Καίσαρα” στα τέλη της πρώτης φάσης της Ευρωλίγκας και θα είναι πρέπον να γίνει το ίδιο και τώρα που πλησιάζει το τέλος του Τop 16, έστω και αν ακόμη δεν έχουμε δει το finish της ομάδας (αν και όλοι είμαι σίγουρος, ελπίζουμε σε κάποιο “μαγικό” το οποίο θα αλλάξει αρχικά το βαρύ κλίμα και θα επαναφέρει σιγά-σιγά την τάξη αγωνιστικά και βαθμολογικά).

Αυτή τη φορά θα επιχειρήσω να το κάνω αλλιώς όμως και όχι να “αποδώσω ευθύνες” με ένα part 2, γιατί το να καταλογίζεις χωρίς να προτείνεις, είναι το λιγότερο αθέμιτο. Ξέρω και το δηλώνω εξαρχής ότι θα μου βγουν κάποιες “ρουκέτες”, αλλά ΠΟΝΑΩ/-ΑΜΕ, οπότε συγχωρέστε με… Τα έχουμε πει (ειδικά από εδώ μέσα) ουκ ολίγες φορές, τόσες, που έχουμε κυριολεκτικά βαρεθεί όλοι, οπότε ποιος ο λόγος για μια ακόμη επανάληψη και ένα επιδεικτικό κούνημα δακτύλου? Και αφού είμαστε “μπασκετικοί”, ας δικαιώσουμε τον τίτλο μας και πάμε να δώσουμε την δική μας οπτική. Καλή-κακή, σωστή-λαθεμένη,δεν έχει σημασία όπως βλέπουμε και επί του πρακτέου. Κάποια πράγματα πέρα από τύχη (που όσο πέρυσι μας φέρθηκε απλοχερα η πόρνη, φέτος δείχνει σα παρατημένη γκόμενα που ζητά εκδίκηση), είναι και το λεγόμενο “διάβασμα”. Και επειδή δε τρέφω αυταπάτες ότι ο Μπαρτζώκας και το υπόλοιπο τεχνικό team (με Μαρμαρινό, Tomic μεταξύ άλλων για να μη ξεχνιόμαστε) ξέρει να το κάνει καλύτερα από όλους μας, προτείνω το πιο απλό:

Να κάνουν αυτοκριτική ΑΠΑΝΤΕΣ, να βάλουν στην άκρη τις όσες (πιθανόν) έριδες και εγωισμούς και να ποντάρουν στα σίγουρα.

Και εδώ έρχεται ο τίτλος του (ο Θεός να το κάνει) άρθρου. Αυτό που αγάπησε και αγκάλιασε όλος ο κόσμος του Ολυμπιακού πέρυσι στο τμήμα μπάσκετ (και πολύ πριν τους τίτλους, όπως κάποιοι και για άγνωστους λόγους σήμερα θέλουν να περάσουν), ήταν ένα DNA που είχε πολλά χρόνια (για την ακρίβεια 15) να φανεί στον ορίζοντα… Που όμως ΠΑΝΤΑ ήταν ΒΑΣΙΚΟ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ για τον Ολυμπιακό Πειραιώς, σε ό,τι άθλημα και αν αυτός εκπροσωπείτο. Μεγάλα λόγια? ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Υπάρχουν βιβλία ψυχολογίας που λίγο-πολύ λένε ξεκάθαρα ότι κάθε σύλλογος στον κόσμο έχει στοιχεία κοινωνικά και πολιτικά, με τις απαραίτητες προεκτάσεις στους οπαδούς τους και τις επίσης απαραίτητες κοινές ρίζες, τα οποία και δημιουργούν αυτό το DNA που λέγαμε. ΟΚ, η μόνη σχέση με την ψυχολογία  που έχω (είχα για την ακρίβεια…), ήταν μια γκόμενα – πολλά χρόνια πίσω που όσο όμορφη ήταν, άλλο τόσο προτιμούσε να συζητάει παρά να… ξέρετε, αλλά τουλάχιστον κάτι πήρα και από ‘κει και τώρα το καταθέτω σε εσάς, χεχε. Στο θέμα μας ξανά (το ποιο?), τι νομίζω λοιπόν ότι πρέπει να κάνουμε? Τα αυτονόητα. Υπήρχε ένα pattern που και άρεσε στον κόσμο (η πλάκα είναι όχι μόνο αυτόν του Ολυμπιακού, και ας μη το παραδέχονται πολλοί αλλόθρησκοι) και αποτελεσματικό προφανώς ήταν. Αυτό που πρόσταζε “νταηλίκι”, “τσαμπουκά”, “άρνηση/αυταπάρνηση”, “τρέξιμο” και “ξύλο”. Τα δυο τελευταία σε ΜΕΓΑΛΟ βαθμό και δε θα αφήσω εδώ να παρεξηγηθούν αυτές οι έννοιες από τυφλούς οπαδούς οποιασδήποτε ομάδας.

Όπου “τρέξιμο” λοιπόν, βάλτε εκείνο το λυσσαλέο transition game που έβγαζε τη γλώσσα και τα συκώτια σε οποιοδήποτε μικρό και μεγάλο ευρωπαϊκό club, συμπεριλαμβανομένων και των άσπονδων “φίλων” μας, οι οποίοι με πλήρες ρόστερ και με Ομπράντοβιτς στη θέση του οδηγού, απλά και λογικά είδαν την πλάτη μας. Το ότι ακόμη μιλάνε δεξιά και αριστερά για “τύχη”, “κωλοφαρδία” και λοιπές γελοιότητες, δείχνει το μέγεθος της ήττας και του ξενερώματος που έχουν ΑΚΟΜΗ!

Όπου “ξύλο”, μιλώ για το παιχνίδι ΠΟΛΛΩΝ ΕΠΑΦΩΝ, που και ο βάζελος έπαιζε με επιτυχία τόσα χρόνια (με τα απαραίτητα “στραβά μάτια” εγχώρια από ΚΕΔ και “αντικειμενική” αθλητική δημοσιογραφία) και που ο Πεδουλάκης (γάτα και από τους λίγους βάζελους των αλωνιών) ξεκίνησε να ξαναχτίζει με σκοπό τη δική του επιβίωση και τα ελληνικά σκήπτρα. Εκείνοι λοιπόν που μας μιμούνται, τα καταφέρνουν μέχρι τώρα μια χαρά, εμείς?

Εμείς διαλέξαμε την διάβρωση ενός επιτυχημένου και απόλυτα ταιριαστού μοντέλου για τη φύτρα μας, με σκοπό τι? Την “ανανέωση”? Την “προσθήκη νέων στοιχείων από τον προπονητή”? Δεκτό και αυτό εως ενός σημείου, το προσπαθήσαμε και στην αρχή τουλάχιστον, φαινόταν να δουλεύει. Μετά τι όμως? Επιμονή σε σημείο τρέλας σε hedge-outs που ΔΕ ΜΑΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ και που είναι το λιγότερο εύκολα αντιμετωπίσημα από αντιπάλους οποιουδήποτε βεληνεκούς. Άναρχο παιχνίδι, καμία τροφοδοσία στο post, ένα γύρω-γύρω όλοι που και δε βοηθά και εκνευρίζει (ομάδα και κόσμο) και τον Σπανούλη να μένει μόνος του να παλεύει και να τα “ακούει” και από πάνω! Αλήθεια, τι να πρωτοκάνει και αυτός ο καψερός? Να πάρει μπάλα? Να μοιράσει? Να σκοράρει? Να αμυνθεί? Και σε αυτό το τελευταίο, πόσο να αμυνθεί πια? Ο Μάντζαρης ΑΥΤΟ κυρίως έκανε. Back-αρε τον Σπαν, ήταν τα νώτα του ώστε να έχει το μυαλό του σχεδόν αποκλειστικά στον επιθετικό τομέα (είτε δημιουργικά, είτε βομβαρδίζοντας). Τώρα δείχνουμε να παίζουμε το σύστημα “Πάσπαλι” (οι της γενιάς μου τουλάχιστον, θα το θυμούνται σα χθες). Η μπάλα απαραίτητα εκεί (ή από εκεί) και ό,τι βγει. Κάνω λάθος? Μπορεί…

Την μοναδική αδυναμία μας πέρυσι, εκείνη σε σετ παιχνίδι δηλαδή, πήγαμε (ελπίζω ο παρελθοντολογικός χρόνος εδώ να πιάσει τόπο) να την κάνουμε το κύριο στοιχείο μας, φέτος. Και άντε, το δοκιμάσαμε και αυτό στον βωμό του “όλοι θα μας ξέρουν και θα μας περιμένουν πια”… Αφού δε μας βγαίνει, πως να το κάνουμε, με το ζόρι? ΕΚΕΙ εμείς! Ε δε γίνονται αυτά…

Ζώνη: Εδώ κλαίνε μανούλες! Ο Μπλάτ προχθές με match-up και ο Μπάνκι με 4 και έναν man to man πάνω στον Σπαν, μας… ας μη το πω γιατί θα χάσω και τα τελευταία ψύγματα κύρους που πιθανόν να έχουμε ως blog/στήλη… Μας πήραν ΟΛΟΙ γραμμή και εμείς πετάμε ακόμη χαρταετό, λες και είναι πυρηνική φυσική η αντιμετώπισή τους. Και δε καταλαβαίνω, υπάρχει κάποιος κρυφός όρος στο συμβόλαιο του coach που λέει ότι εμείς απαγορεύεται να κάνουμε κάτι αντίστοιχο?

Μας χτυπάν στο pick & roll σα χταπόδια! Που? Εκεί που πέρυσι βάζαμε προβλήματα επιπέδου NASA και για την επίλυσή τους, χρειάζονταν ειδικοί αλγόριθμοι. Αλλά θα μου πείτε και με το δίκιο σας, πως να το κάνουμε αυτό βρε? Υπάρχει πίσω κάποιο φόβητρο σαν τον Dorsey που ή σκουντουφλάγαν πάνω του ή και μόνο στην όψη του, κόβαν “λάσπη” (πόσο πιο λαϊκά να μιλήσω πια? – είδατε καμιά αναφορά σε Ντούντα…)? Όχι βέβαια. Αλλά ρε μάστορα, στηρίξαμε την επιλογή να πάρει δρόμο με τα “ψυχολογικά του” (ενώ κάναμε υπομονή ένα καλοκαίρι να τον περιμένουμε, λες και ήταν ο μόνος στην πιάτσα…), αλλά δε κάναμε υπομονή να τον συνεφέρουμε? Δε κωλοτουμπιάζω, εγώ πιστεύω ότι καλά κάναμε και τον στείλαμε αφού αυτό είναι το λογικό, αλλά αφού την βγάζουμε καθαρή (με μπασκετάρα) τον Νοέμβριο και έρχεται ο καιρός που μας δίνει την άνεση προσθήκης, πάμε και διαλέγουμε τον Πάουελ… Ένα ούτε 4αρι, ούτε 5αρι δηλαδή – με αργά πόδια και χαλασμένα γόνατα (υπενθυμίζω την ευχή του στον Άϊ-Βασίλη τα Χριστούγεννα…). Και καλά εμείς δε γνωρίζαμε, το scouting στην ομάδα τι ακριβώς έκανε?

Για Μαυροειδή και Γκέτσε δεν ακουμπάω. Και όχι γιατί δε πιστεύω πανω τους, αλλά γιατί φαίνεται ότι δε τους υπολογίζει ο coach. Και αναρωτιέμαι εδώ, δε θα πρέπει ΟΛΟΙ να είναι ετοιμοπόλεμοι? Είμαστε τόσο large που λέμε “κάτσε στον πάγκο και δες τους άλλους να παίζουν”? Και για ποιο λόγο ακριβώς? Να που ήρθε η ώρα όμως και τον χρειάστηκες τον Λιθουανό, αλλά ΔΕΝ. Αυτός φταίει τώρα? Και αν ο Πάουελ δεν είχε καθαρή μαγνητική, τι θα κάναμε βρε coach? Τα ίδια και με έναν Μαυροειδή απαξιωμένο παραπάνω από όσο τελικά του αξίζει? Ο δε Πέρκινς πως να πάρει ρυθμό? Με 20 λεπτά συμμετοχής (και πιθανόν πολλά να λέω) σε όλες τις διοργανώσεις, εδώ και έναν μήνα? Ευνουχισμένο και φοβισμένο? Άμα είναι μη τον βάζεις καθόλου, δυο-τρία λεπτά δεν αρκούν σε ΚΑΝΕΝΑΝ για να βρει πατήματα, γιατί και η ομάδα μπερδεύεται και αυτός “πεφτει”.

Transition: Το έχω γράψει ουκ ολίγες φορές (όπως τα περισσότερα παραπάνω), άλλη μια δε πειράζει. Θεωρώ ότι παραμένουμε η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ομάδα στην γηραιά ήπειρο σε αυτό το κομμάτι. Ακόμα και οταν μας βγαίνει στο παιχνίδι από καθαρή τύχη, σκορπίζουμε τους πάντες! Καμιά αντίρρηση επ’αυτού? Γιατί δε το κοιτάμε ξανά?

Ανακεφαλαιώνοντας, το και λεγόμενο “mentality” που τσάκιζε κόκκαλα, εξαφανίσθηκε από το παιχνίδι μας μυστηριωδώς, αλλά ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ DNA ΜΑΣ. Είμαι σίγουρος για αυτό! Δε μπορώ να το τεκμηριώσω, αλλά το βλέπω. Γιατί και στο ματς με τον βάζελο στον τελικό κυπέλλου και σε αυτόν με τους Μακαβαίους εδώ μέσα, πετάξαμε για πλάκα ένα ημίχρονο και για πλάκα πάλι (αν και με ανορθόδοξο μπάσκετ εντελώς) το μαζέψαμε, ασχέτως αν χάσαμε. Σας λέω, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΑΚΟΜΗ! Και είναι κρίμα ένα τέτοιο όπλο μαζικής καταστροφής, να μένει κλειδαμπαρωμένο γιατί ξαφνικά την είδαμε “φιλειρηνιστές”…

Έχω μια τελευταία ελπίδα, σε αντίθεση όσων έγραφα τις τελευταίες δυο μέρες, ότι θα ξυπνήσουμε. Θαύματα δε γίνονται (λογικά…), αλλά ΠΡΕΠΕΙ να ξυπνήσουμε… Δε γίνεται, αλλιώς θα πεθάνουμε και θα γκρεμίσουμε σε λιγότερο από μια χρονιά, τους κόπους των 15 προηγούμενων μαζί με τα όνειρα κάποιων γενεών. Ήμουν 17 χρονών την τελευταία φορά που πήραμε πρωτάθλημα και το αμέσως επόμενο με βρήκε κοντά στα 33 και με δυο παιδιά. Και όσο και αν αυτό το DNA που για τόση ώρα αερολογώ, εμπεριέχει τάσεις αυτοκτονίας, άλλο τόσο εμπεριέχει και αυτό που λέει το παλιό, αλλά ομολογουμένως άκρως ερεθιστικό και κλισεδιάρικο ρητό: “Το πληγωμένο θεριό, είναι το πιο επικίνδυνο!”

Μένει να το δείξουμε στο court. Να ξαναγίνουμε παρέα, να γράψουμε στα παπάκια μας τα συμβόλαια, να αφήσουμε κολλήματα και έριδες και να κοιτάξουμε την πάρτη μας. Την υπερηφάνεια μας ρε γαμώτο!

Ελπίζω να είδαν και οι παίκτες μας και ο coach τι αμέσως σπεύσαν να δηλώσουν οι γνωστοί και άγνωστοι ξιπασμένοι με τα πράσινα (όπως διαβάζω, έχει ένα “θέμα” με το να παρακολουθεί τι γράφει ο Τύπος για αυτόν και την ομάδα) …

Όχι στον αποκεφαλισμο. Δε βοηθά τίποτα και κανέναν τη δεδομένη στιγμή, πέραν των αντιπάλων. Αντ’ αυτού, ας τα βάλουμε “μέσα” όπως λέμε στην καθουμιλουμένη και ας κάνουμε την αντεπίθεση. Αυτή που έστω μπορούμε, αλλά ας την κάνουμε επιτέλους… Τώρα που μας έχουν για “τυχαίους” και “τυχερούς”… Ας είναι, εμείς όμως έχουμε το χρυσό σήμα της Ευρωλίγκας στο αριστερό μέρος της φανέλας ακόμη, όλοι οι άλλοι προς το παρόν, ας αρκούνται να το κοιτάνε. Ας τους κόψουμε τον αέρα ή ας πεθάνουμε προσπαθώντας το! Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι?

When the Going Gets Tough, the Tough Get Going…

(Κοινό post με Red&White BasketBall Diaries)