“Απομεσήμερο της Κυριακής, όπως κάποτε… τότε που τα παιχνίδια γίνονταν με φυσικό φωτισμό και όχι με το φως των προβολέων, τότε που αφιερώναμε όλη την Κυριακή για την ομάδα μας, αφού ξεκινούσαμε απ’ τα σπίτια μόλις τελειώναμε τον πρωινό μας καφέ και παίρναμε τον ηλεκτρικό για να κατεβούμε στο Νέο Φάληρο, να στηθούμε με τις ώρες στην ουρά για ένα φοιτητικό εισιτήριο και να πιάσουμε θέση στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα” γράφει με νοσταλγία ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και έχουν αλλάξει εντελώς τα πράγματα, τόσο πολύ που είμαι σίγουρος ότι οι νεώτεροι δεν μπορούν να μας καταλάβουν, εμάς τους μεγαλύτερους. Δεν τους αδικώ, αφού κάθε γενιά έχει τις δικές της παραστάσεις, τα δικά της βιώματα και τον δικό της συναισθηματικό κόσμο. Η τεχνολογία και το μάρκετινγκ έχουν φέρει πλέον το ποδόσφαιρο στα σπίτια και στα καφενεία, το γήπεδο έπαψε δυστυχώς να αποτελεί τον κύριο χώρο έκφρασης της αγάπης και της αφοσίωσης προς την ομάδα…
Τα σημερινά παιδιά δεν τρέχουν στα περίπτερα για να αγοράσουν σοκολάτες, που έχουν μέσα φωτογραφίες των παιχτών, όπως κάναμε εμείς… για να έχουμε στα χέρια μας κάτι από τα ινδάλματα των παιδικών μας χρόνων. Οι παίχτες είναι πλέον επαγγελματίες, έρχονται και φεύγουν πριν προλάβουν να γίνουν σημαίες, χωρίς να μπορέσουν να συνδέσουν άρρηκτα τα ονόματά τους με το όνομα του ΘΡΥΛΟΥ.
Πόσο ξενέρωμα φάγαμε όταν είδαμε τον Δεληκάρη, τον Γαλάκο, τον Σαργκάνη, τον μακαρίτη τον Κυράστα και τόσους άλλους να ντύνονται με τα χρώματα των αντιπάλων μας… Αλλά μήπως δεν συνέβη το ίδιο με τους απέναντι, όταν είδαν τον Αντωνιάδη με τα ερυθρόλευκα, τον Δομάζο και τον Σαραβάκο με τα κιτρινόμαυρα ;
Το είχα ταγμένο από καιρό στον εαυτό μου : όταν θα πήγαινα για πρώτη φορά στη μπουτίκ του “Γ.Καραϊσκάκης” να αγοράσω μία φανέλα της ομάδας. Αφού τη διάλεξα όπως την ήθελα, χωρίς κανένα όνομα χορηγού, δεν είχα καμία δυσκολία να βρω ποιο όνομα θα ζητούσα να τυπώσουν στην πλάτη (για το νούμερο, δεν το συζητάμε… θα έβαζα το 11, αυτό με το οποίο έπαιζα πάντοτε, στο πολύ σύντομο πέρασμά μου απ’ τα γήπεδα). Ίσως να είναι και ο τελευταίος παίχτης-σημαία στην πολύχρονη ιστορία της ομάδας μας… φυσικά και αναφέρομαι στον μεγάλο αρχηγό Predrag Djordjevic με τις 344 συμμετοχές, τα 126 γκολ και τα 12 πρωταθλήματα, ένα περισσότερο από όσα έχει η ΑΕΞάρα στην 90χρονη ιστορία της.
Μπράβο στον Πανθρακικό
Οι ακρίτες κατέβηκαν να παίξουν χωρίς προπονητή, με σημαντικές απουσίες και με πολλά προβλήματα, αλλά ήταν απολύτως αξιοπρεπείς και δεν έστησαν το πούλμαν μπροστά στο τέρμα του εξαιρετικού Πασχαλάκη, σαν κάποιους ευρωπαίους της συμφοράς που έχουν και το θράσος να μιλάνε, ενώ δεν πέρασαν ούτε τη σέντρα σε ολόκληρο το παιχνίδι !
Ο Μίτσελ φρέσκαρε την ομάδα, βάζοντας στην αρχική ενδεκάδα πέντε παίχτες (Αυλωνίτη, Γιαννούλη, Μπουχαλάκη, Ντοσεβί και Διαμαντάκο) που δεν έπαιξαν στο Τορίνο. Αυτή τη φορά, οι ρεζέρβες δικαίωσαν τη συμμετοχή τους, έχοντας ως κορυφαίο τον Μπουχαλάκη και τον Γιαννούλη να πραγματοποιεί μία πολύ καλή εμφάνιση (σ’ αυτούς απένειμε ονομαστικά τα εύσημα και ο Μίτσελ, στις δηλώσεις που έκανε μετά τη λήξη του παιχνιδιού).
Προσπάθησε και έδειξε ωραία πράγματα ο Ντοσεβί, δείχνοντας στον Μίτσελ ότι τον αδίκησε, προτιμώντας τον Ντουρμάζ στην ευρωπαϊκή λίστα. Ξανά γκολ από τον Αυλωνίτη, που δείχνει να πατάει όλο και πιο γερά στα πόδια του, ένα γκολ και ένα δοκάρι από τον μαχητικό Διαμαντάκο, που ίδρωσε τη φανέλα του και έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει, τουλάχιστον στα εύκολα παιχνίδια…
Ο Γιαννούλης έτρεξε πολύ στην αριστερή πλευρά, έβγαλε πολλές ωραίες σέντρες και δεν δίστασε ακόμα και να δοκιμάσει το πόδι του, απειλώντας την αντίπαλη εστία. Επιμένω ότι ο Μίτσελ πρέπει να δοκιμάσει ένα σχήμα, με αυτόν στην άμυνα και τον Μαζουάκου μπροστά του… από τον “κοτσιδάκια” με το Νο.9 (τρομάρα του) πολύ καλύτερα θα είναι !
Το κοπέλι από την Κρήτη έδειξε ότι είναι ένας μοντέρνος παίχτης, που του αρέσει να παίζει κάθετα και έχει πολλή εμπιστοσύνη στο αριστερό του πόδι. Χρειάζεται να παίζει με περισσότερο πάθος, να βγάζει ταμπουκά στο παιχνίδι του και να βελτιώσει την ταχύτητά του, που δεν είναι καθόλου εύκολο, επειδή είναι βαρύ κορμί. Όμως, σίγουρα μπορεί να εξελιχθεί και να προσφέρει πολλά…
Ξέρετε ότι δεν συνηθίζω τις άκομψες εκφράσεις, αλλά μ’ αρέσει να ακριβολογώ και να εκφράζομαι αυθόρμητα… αλλιώς, δεν θα είμαι ο εαυτός μου, αλλά κάποιος “ευνουχισμένος” που χρησιμοποιεί το όνομά μου. Όχι, δεν θέλω να απολογηθώ για τον τίτλο “πουτάνα μπάλα” του προηγούμενου κειμένου της στήλης… θέλω να πω για τη μαλακία του Μήτρογλου, που σήκωσε τη χερούκλα του – σαν να ήταν κεντρικός μπλοκέρ στο βόλεϊ – και παραχώρησε το πέναλτι από το οποίο προήλθε το γκολ της τιμής για τους Θρακιώτες.
Ξέρω ότι κάποιοι θα πρότειναν να μιλήσω για βλακεία και όχι για μαλακία… μπορεί να ακούγονταν και πιο κομψά. Όμως, το πρώτο είναι χειρότερο απ’ το δεύτερο, ρε μάγκες… Η μαλακία κόβεται, έστω και δύσκολα, η βλακεία είναι αθεράπευτη και ανίκητη – το έχει πει άλλωστε και ο μέγας Einstein. Πόση χαζομάρα κουβαλάει αυτό το παιδί, ρε γαμώτο… Τον έχει προικίσει η φύση με τόσα προσόντα και ώρες-ώρες κάνει σαν τη γελάδα, που βγάζει πολύ γάλα, αλλά ρίχνει μια κλωτσιά στην καρδάρα και το χύνει !
Επ’ ευκαιρία, επειδή ο Μήτρογλου παίζει σαν δανεικός, έκανα έναν συνειρμό… Νομίζω ότι πρέπει να αποφασίσουν άμεσα στη Διοίκηση και να αποκτήσουν από τώρα τα δικαιώματα του Μιλιβόγεβιτς και του Ν’Ντιγκά. Είναι δύο παιδιά που προσφέρουν πολλά στην ομάδα μας, είναι σε καλή ηλικία και μπορούν να αποτελέσουν μέρος του κορμού, που πρέπει επιτέλους να φτιάξουμε… Κύριε Μαρινάκη, ομολογώ ότι είστε εξαιρετικός στις μπίζνες, αλλά για να πάμε μπροστά πρέπει κάποτε να δέσουμε και σαν ομάδα… μην περιμένουμε να φάμε πρώτα την κατραπακιά και μετά να το καταλάβουμε !
ΥΓ.1 Χρόνια πολλά και τις καλύτερες ευχές μου, στον Αμύντα και στον Νεκτάριο.
ΥΓ.2 Οι πρωταθλητές της προπαγάνδας έβαλαν ακόμα και τους Αλβανούς βουλευτές στο κόλπο, για να συκοφαντήσουν διεθνώς τον ΘΡΥΛΟ και να νιώσουν σπουδαίοι. Μένει να δούμε αν θα παίξουν με κλειστά ή με ανοιχτά τα… μπούτια τους στο παιχνίδι της Τούμπας, που αρχίζει τώρα !
ΥΓ.3 Η ατμόσφαιρα στο παιχνίδι του μπάσκετ στο Βελιγράδι ήταν μοναδική στα χρονικά… Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω το συναίσθημα που ένιωσα, όταν άκουσα το κατάμεστο γήπεδο να τραγουδάει : είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό !
