“Ξέρετε όλοι πολύ καλά τη συνέχεια αυτού του συνθήματος. Όπως το ξέρουν και αρχίζουν να το εμπεδώνουν οι…πρωταθλητές των δηλώσεων και της λάσπης, αφού απόψε τα παιδιά με τα ερυθρόλευκα τους βούλωσαν τα στόματα” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Τους πήραμε στα τέσσερα και το…ευχαριστήθηκαν κιόλας, αφού στο πλασέ του Φουστέρ, μετά το 4-0, η μπάλα σταμάτησε στο δοκάρι του Χακόμπο και κατάφεραν να γλιτώσουν την…μούντζα. Ελπίζω επιτέλους να κατάλαβαν ότι, στον Περαία, το λιμάνι είναι βαθύ και…βγάζουμε το άχτι μας σε κάθε ΠΑΟΚτζή (αλλιώς, ήθελα να το γράψω, αλλά αυτολογοκρίνομαι, επειδή μας διαβάζουν και μικρά παιδιά) !
Ταρίφα λοιπόν και στο…ντέρμπι κορυφής, έτσι για να γουστάρουμε.
Μαρινάκη, ξηλώσου τώρα. Έταξες χοντρό πριμ στα παιδιά για τις τρεις τελευταίες νίκες και πρέπει να τους το δώσεις. Έλα, μην κλαίγεσαι… Αυτοί θα στα ξαναφέρουν πίσω αυτά τα λεφτά και πολύ γρήγορα μάλιστα. Επιχειρηματίας είσαι και ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα ότι, όταν οι εργαζόμενοι είναι ευχαριστημένοι από το αφεντικό, τότε η επιχείρηση πάει καλά και ο επιχειρηματίας κερδίζει ακόμα πιο πολλά. Απλά μαθήματα οικονομίας είναι αυτά…
Η κακή εικόνα της ομάδας μας στο παιχνίδι της περασμένης Τρίτης, σε συνδυασμό με την πίεση του ΠΑΟΚ ψηλά στις αρχές του παιχνιδιού, με έκαναν να πιστεύω ότι δεν θα έχουμε εύκολο βράδυ. Είχαμε την κατοχή της μπάλας, προσπαθούσαμε να τροφοδοτήσουμε τους επιθετικούς, αλλά οι περισσότερες προσπάθειες ήταν ημιτελείς, οι τελικές πάσες δεν περνούσαν και ο χρόνος κυλούσε, χωρίς να κάνουμε τη μεγάλη φάση μπροστά στο τέρμα του Χακόμπο.
Μήτρογλου και Σαβιόλα δεν κατάφεραν να σκοράρουν στις δύο πρώτες αξιόλογες ευκαιρίες που είχαμε στο παιχνίδι, οι πλάγιοι μπακ δεν ανέβαιναν πολύ για να βοηθήσουν επιθετικά, η δημιουργία από τον άξονα ήταν αναιμική και μόνον ο Κάμπελ από δεξιά και ο Φουστέρ από τον άξονα προσπαθούσαν να βγάλουν κάποιες μπαλιές στους δύο επιθετικούς. Τότε, ο Μίτσελ σηκώθηκε από τον πάγκο (αν είχε καθίσει και καθόλου) ζητώντας από τον Σαβιόλα και από τον Μήτρογλου να γυρίζουν πιο πίσω και να συμμετέχουν στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.
Όμως, από τη στιγμή που ο Κάμπελ έβγαλε την ωραία σέντρα στο δεύτερο δοκάρι και ο…σχιζοφρενής δολοφόνος με τα πιστόλια κινήθηκε στο δεύτερο δοκάρι και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, όλα έγιναν πολύ πιο εύκολα για την ομάδα μας, που έκλεισε το πρώτο ημίχρονο προσπαθώντας για ένα δεύτερο γκολ και χωρίς να έχει απειληθεί καθόλου από τους αντιπάλους.
Τίποτα… τίποτα, δεν μας σταματά !
Στην ανάπαυλα, ανάμεσα στα δύο ημίχρονα, σκεφτόμουν μήπως έπρεπε να βάλει τον Φουστέρ πίσω από τον Μήτρογλου, να βγάλει τον Σαβιόλα και να βάλει τον Μπονγκ, προωθώντας στα χαφ τον Χολέβα. Αυτή ήταν άλλωστε και η σκέψη μου για την ενδεκάδα που θα άρχιζε το παιχνίδι. Όμως, ο Μίτσελ δεν με…άκουσε και, όπως αποδείχτηκε, είχε δίκιο. Άφησε τον κοντό να βάλει το γκολάκι του και μετά τον έβγαλε, βάζοντας τον Ντομίγκεζ για να έχει καλύτερο έλεγχο στην κυκλοφορία της μπάλας.
Ο Κάμπελ είχε πάρει τον αέρα του Λίνο και έκανε ό,τι ήθελε από τη δεξιά πλευρά, ο Σάμαρης και ο Μανιάτης είχαν οργώσει το γήπεδο, τρέχοντας ακατάπαυστα και καλύπτοντας τους χώρους, ο Τσόρι έβγαζε γρήγορα την ομάδα στην κόντρα και, αν ο Σαλίνο είχε πασάρει νωρίτερα στην αντεπίθεση, θα μπορούσε να βάλει και ένα γκολ. Όμως, αυτό δεν έγινε…
Όταν στο 74ο λεπτό κερδίσαμε το κόρνερ από δεξιά και πήγε ο Σάμαρης στο σημαιάκι, αλλά άφησε στον Χολέβα την εκτέλεση, γύρισα και είπα στον κύριο Τάκη, που κάθονταν δίπλα μου: τώρα θα βάλουμε και το τρίτο, για να τελειώνουμε με δαύτους. Ο Χοσέ πήρε φόρα και σέντραρε, ο Νταβίντ πήρε την κεφαλιά και… πάπαλα !
Ένας ΠΑΟΚτζής, που κάθονταν στο απέναντι τραπέζι, με αγριοκοίταξε… Θα σκέφτηκε: δεν μας φτάνει που έχουμε τα χάλια μας, μπλέξαμε και με την…Πυθία τώρα ;
Να μην ξαναμιλήσεις, μου λέει ο Τάκης, που είναι δικός μας, με δήθεν αυστηρό ύφος. Δεν του απάντησα, αλλά… όταν κέρδισε την μπάλα ο Κάμπελ και ξεχύθηκε προς την αντίπαλη περιοχή, δεν κρατήθηκα και είπα: βάλε ένα κι εσύ, το δικαιούσαι απόψε… Το έβαλε και σηκώθηκα να πανηγυρίσω !
– Ρε γαμώτο… δεν σου είπα να μην μιλάς, μου είπε ο Τάκης, μόλις κάθισα στην καρέκλα.
– Δεν θα το ξανακάνω απόψε… στο ορκίζομαι, του απάντησα.
Και όταν έκανε τις δύο θαυμάσιες επελάσεις ο Χολέβας και έβγαλε τις σέντρες, στην πρώτη από τις οποίες η μπάλα πέρασε παράλληλα προς το τέρμα και δεν πρόλαβε ο Φουστέρ να την σπρώξει στο άδειο τέρμα, ενώ στη δεύτερη είχαμε το δυνατό πλασέ του Φουστέρ στο δοκάρι, γύρισα και του είπα: εσύ φταις… αν με άφηνες να μιλήσω, τώρα θα είχαμε κάνει το 6-0 και θα…είχαν αποκτήσει συνεταίρους οι ΑΕξάρες !
Πού πάτε, ρε φουκαράδες ;
Πού πάτε ξεβράκωτοι στα…αγγούρια, ρεεεε ! Μάθατε να ζείτε με τα ψέματα, τόσο που τα πιστέψατε κι εσείς οι ίδιοι ; Νομίσατε ότι πατώντας στο αυγό θα φτάσετε στον ουρανό ; Επειδή δεν ασχολούμαστε με την αισχρή προπαγάνδα, υμών και των πρασινοκίτρινων ομοιοπαθών σας, πιστέψατε ότι στ’ αλήθεια σας κερδίζουν οι…παράγκες και τα τσίγκινα στέγαστρά τους ; Έχετε φιλοδοξίες και θέλετε να πάρετε το πρωτάθλημα με τους παλαίμαχους που έχετε μαζέψει, από το…διαλυμένο βασίλειο της Παιανίας, από τις Ιρλανδίες και από τις Ρουμανίες ;
Ήρθε ο Ρώσος, σας έταξε λαγούς με πετραχήλια κι εσείς τα χάψατε όλα ; Αυτός τη δουλειά του κάνει, αφού βρήκε τους ιθαγενείς και τους κοροϊδεύει με τα…καθρεφτάκια. Κι εσείς, σαν γνήσιοι “απόγονοι” της Μάρθας Βούρτση, τον αποθεώνετε και συνεχίζετε να αυτοϊκανοποιείστε (φαντάζομαι ότι ξέρετε όλοι πώς αλλιώς το…λένε αυτό) και πάτε στο γήπεδο για να βρίσετε τον Θρύλο και τον Πειραιά, τις μάνες μας και τις αδερφές μας, εμάς και τους νεκρούς μας ;
Με ποιους θα πάρετε το πρωτάθλημα, ρε φουκαράδες ; Με τον Χακόμπο, με τον Κατσικά, με τον Κατσουράνη, με τον Λίνο, με τον Λαζάρ, με τον Τζιόλη, με τον Σαλπιγγίδη και με τον Κλάους ; Μήπως έχετε Ρομπέρτο, Σαλίνο, Χολέβα, Μπονγκ, Μανωλά, Σιόβα και Αβραάμ ; Μήπως έχετε Σάμαρη, Μανιάτη, Μασάντο, Φουστέρ, Τσόρι, Ν’Ντιγκά, Γιαταμπαρέ και δεν το ξέρω ; Ή μήπως έχετε Κάμπελ, Σαβιόλα και Βάις ; Εντάξει… Μήτρογλου ξέρετε ότι δεν έχετε, όπως το ξέρουν και όλοι οι επίδοξοι μνηστήρες του !
Δεν αξίζει να το κουράσουμε κι άλλο… Σ’ αυτό το παιχνίδι φάνηκε πεντακάθαρα ότι είμαστε τουλάχιστον ένα επίπεδο παραπάνω από όλους τους εγχώριους αντιπάλους μας. Ξέρω ότι δεν είναι καλό αυτό, αλλά για να βρεθούμε στο ίδιο επίπεδο πρέπει να κατεβούμε αρκετά σκαλιά… Όμως, αυτό δεν πρόκειται να γίνει και το ξέρουν καλά. Όποιος θέλει να μας ανταγωνιστεί, πρέπει να φάει πολλά καρβέλια !
Μπράβο στον Μίτσελ, μπράβο σε όλα τα παιδιά για τη νίκη και για τη χαρά που μας έδωσαν απόψε… Ελπίζω να μην επαναπαυτούν πάνω σ’ αυτό το αποτέλεσμα, να συνεχίσουν αυτό που έχουν αρχίσει και να μας κάνουν περήφανους. Για αυτόν τον υπέροχο κόσμο που τους στηρίζει, που δίνει από το υστέρημά του για να τους ακολουθεί πάντα και παντού, αξίζει να δίνουν και την ψυχή τους.
Ψυχή, είπα ; Μας την…έβγαλαν, αλλά χαλάλι τους !
Για κλάματα ήμασταν το βράδυ της Τρίτης, στο παιχνίδι κόντρα στη Μπενφίκα. Όμως, είχαμε τον…άγιο Ρομπέρτο, που δεν άφηνε ούτε κουνούπι να περάσει, και καταφέραμε να πετύχουμε μία πολύ σημαντική νίκη και να αγκαλιάσουμε την πρόκριση στους 16 του Champions League. Δεν αρκεί το αγκάλιασμα και τα φιλιά, όμως… αυτά είναι τα προκαταρκτικά. Μέχρι να ολοκληρωθεί η “δουλειά” χρειάζεται πολλή προσπάθεια ακόμα και δεν πρέπει να ξαναδούμε τέτοια εμφάνιση από την ομάδα μας.
Όπως πάντα, στα παιχνίδια του Champions League, δεν είδα τα πρώτα 25 λεπτά του παιχνιδιού… Όμως, από τη στιγμή που κάθισα στην καρέκλα του καφενείου, διαπίστωσα ότι κάποιος είχε βάλει αναμμένα κάρβουνα σ’ αυτήν. Η υπόλοιπη παρέα είχε οργανωθεί από νωρίς, τα παιδιά έπιναν μπύρες και έτρωγαν πίτσες…
“Πάρε κανένα κομμάτι πίτσα να φας” μου είπαν, ξέροντας ότι είμαι νηστικός από το μεσημέρι.
“Ευχαριστώ… δεν θέλω” τους απάντησα.
“Να φέρω μπύρα” με ρώτησε ο μαγαζάτορας, δικός μας κι αυτός…
“Όχι… άσ’ την για αργότερα” του απάντησα.
Για να μην σας κουράζω, μόνον με τσιγάρο την έβγαλα μέχρι να σφυρίξει τη λήξη ο Σκόμινα. Βλέπετε, είναι αυτές οι καταραμένες προλήψεις, που με κάνουν άλλον άνθρωπο. Το βράδυ της Τρίτης αγχώθηκα όσο λίγες φορές, σ’ αυτόν τον…μισό αιώνα που παρακολουθώ ανελλιπώς την ομάδα μας. Υπήρχε και το κακό προηγούμενο της Λισαβόνας, όπου φάγαμε ένα “κρύο” γκολ και χάσαμε τη νίκη μέσα απ’ τα χέρια μας στο 87ο λεπτό, ενώ είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από το παιχνίδι με τη Μέταλιστ.
Όταν επιτέλους τελείωσε το παιχνίδι, έφαγα ένα κομμάτι της πίτσας που είχε απομείνει, αυτό που λέμε “το κομμάτι της ευγενείας”, και είπα στον καφετζή: φέρε μια μπύρα, να έρθω στα συγκαλά μου. Τα παλιόπαιδα απόψε μας έβγαλαν την ψυχή ανάποδα, αλλά… αφού νίκησαν τελικά, χαλάλι τους !
Ρε γαμώτο, δεν είμαστε βάζελοι… Θέλουμε να βλέπουμε μπαλίτσα και δεν μας αρκούν οι νίκες, οι τίτλοι και τα αποτελέσματα, που έρχονται με την ψυχή στο στόμα. Όχι, δεν με χάλασε καθόλου που νικήσαμε, έστω και έτσι… Το χάρηκα πολύ, αλλά δεν θέλω να το ξαναδώ ποτέ. Ήταν κομβικό το παιχνίδι, έπρεπε να το κερδίσουμε και τα καταφέραμε. Όμως, γιατί έπρεπε να…έχει τόση κατηφόρα το γήπεδο ;
Νομίζω ότι ο Μίτσελ ήξερε ότι η ομάδα θα εμφανιστεί κουρασμένη, μετά το παιχνίδι της Λεωφόρου και φρόντισε να πάρει τα μέτρα του, για να μην πάθει αυτό που έπαθε στο παιχνίδι της πρεμιέρας, κόντρα στους Γάλλους. Με δεδομένο και το πρόβλημα τραυματισμού που είχε ο Βάις, προτίμησε να μην παίξει με καθαρούς εξτρέμ και έβαλε στα πλάγια τον Φουστέρ και τον Γιαταμπαρέ, για να βοηθάνε και ανασταλτικά. Όμως, η ομάδα δεν μπορούσε να κρατήσει καθόλου μπάλα και να απειλήσει επιθετικά, γι’ αυτό, έβαλε τον Ντομίγκεζ στο δεύτερο ημίχρονο και νομίζω ότι πολύ καλά έκανε…
Επειδή ο Γιαταμπαρέ δεν βοηθούσε, έβαλε τον Ν’Ντιγκά και έφερε δεξιά τον Μανιάτη, ενώ όταν έσκασε απ’ το τρέξιμο και ο Φουστέρ, έβαλε πίσω τον Μπονγκ και ανέβασε τον Χολέβα, θωρακίζοντας τις πλευρές. Έτσι, ανάγκασε τη Μπενφίκα να προσπαθεί από τον άξονα, όπου δέσποζε με την παρουσία του ο πολύ καλός Σάμαρης, υπήρχε ο φιλότιμος Ν’Ντιγκά και ο τεχνίτης Ντομίγκεζ, που προσπαθούσε να κρατήσει τη μπάλα και να δώσει ανάσες στην ομάδα μας, έχοντας πίσω τους δύο αξιόπιστους στόπερ, τον Μανωλά και τον Σιόβα, μαζί με τον φύλακα-άγγελο Ρομπέρτο.
Ό,τι μπορούσε να κάνει, το έκανε… Δεν έχω παράπονο, ούτε από τον Μίτσελ ούτε από τα παιδιά, που μόχθησαν και προσπάθησαν, όσο τους επέτρεπαν οι δυνάμεις τους. Ο Σαλίνο ήταν συγκινητικός και, στη φάση που έγινε στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού, αν είχε εμπιστοσύνη στο αριστερό πόδι του και πλάσαρε μ’ αυτό, όταν έφτασε στο ύψος της αντίπαλης περιοχής, αντί να κόψει προς τα δεξιά και να δώσει την ευκαιρία στους αντιπάλους να τον προλάβουν, θα μπορούσε να έχει βάλει ένα δεύτερο γκολ και το…κερασάκι στην τούρτα !
Ποια κουφώματα Exalco ; Ρομπέρτο… αδιαπέραστα !
Για τον κέρβερο Ρομπέρτο δεν υπάρχουν λόγια… ήταν συγκλονιστικός. Να τον χαίρεται η γυναικάρα του και να την χαίρεται αυτός και κανένας άλλος. Και, για να προλάβω όποιον ετοιμάζεται να με κακίσει για το τελευταίο, επειδή “ζαχαρώνει” την Μάρτα, όπως είναι εντελώς φυσιολογικό, θα επαναλάβω αυτό που έχω ξαναγράψει: γυναίκες βρίσκουμε, ρε μάγκες… τερματοφύλακα θέλουμε !
Εκτός από τον Ρομπέρτο και τον Σαλίνο, που ήταν οι κορυφαίοι, είχαν πολύ καλή παρουσία και οι υπόλοιποι αμυντικοί, δεν ήταν άσχημοι οι μέσοι (Σάμαρης, Μανιάτης, Φουστέρ και Ντομίγκεζ), ενώ ο Σαβιόλα έτρεξε πολύ (6,5 χιλιόμετρα είναι πάρα πολλά για ένα ημίχρονο), αλλά δεν μπόρεσε να βοηθήσει επιθετικά και καλώς αντικαταστάθηκε…
Δεν ανέφερα καθόλου τον Μήτρογλου… Λογικό είναι, αφού δεν μπόρεσε να βοηθήσει σ’ αυτό το παιχνίδι. Έτρεχε πέρα-δώθε σαν τον σκύλο που κυνηγάει το κόκκαλο, αλλά δεν πήρε ούτε μία μπαλιά της προκοπής για να απειλήσει το τέρμα του Αρτούρ. Έτρεξε σχεδόν 9,5 χιλιόμετρα, αλλά… Δεν φταίει αυτός, φταίει η συνολική εικόνα της ομάδας μας, που δεν κατάφερε να πάρει τα ηνία και να φανεί απειλητική σε κανένα σημείο του αγώνα. Πάλι καλά, που οι Πορτογάλοι έπαιξαν “αεράμυνα” και άφησαν τον Μανωλά να σκοράρει ανενόχλητος, στη φάση που έκρινε το παιχνίδι…
Αυτό το παιχνίδι ανήκει πλέον στην ιστορία και μένουν δύο ακόμα για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα του ομίλου μας. Δεν θα είναι εύκολα αυτά τα παιχνίδια… Πρέπει να σταθούμε με αξιοπρέπεια στο Παρίσι και, ακόμα κι αν χάσουμε, να μην κουβαλήσουμε ψυχικά τραύματα και γκρίνιες από αυτό το παιχνίδι. Την ίδια ώρα θα γίνεται μάχη στις Βρυξέλλες και, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, μας βολεύει μία ισοπαλία ανάμεσα στην Άντερλεχτ και στη Μπενφίκα. Όμως, το ιδανικό για εμάς θα είναι να νικήσουν οι Βέλγοι, αφού στην περίπτωση αυτή περνάμε ακόμα και με ήττες στα δύο τελευταία παιχνίδια !
Εννοείται ότι, εκτός από την πρόκριση, υπάρχουν και άλλα σημαντικά πράγματα, όπως το πρεστίζ της ομάδας, η βαθμολογία της UEFA και τα λεφτά, που είναι πολλά… Η νίκη κόντρα στους Πορτογάλους “έβγαλε” το φετινό συμβόλαιο του Ρομπέρτο και με δύο καλά αποτελέσματα, σε συνδυασμό με την πρόκριση, μπορούμε να βγάλουμε και το…κόστος της απόκτησής του. Δύσκολο μεν, αλλά όχι αδύνατον. Ειδικά, όταν γουστάρει η κυρία, τότε όλα γίνονται !
4x4 στη Φλωρεντία. Χαλαρά…
Ήταν 10:20μμ όταν γύρισα στο σπίτι και άνοιξα την τηλεόραση, το βράδυ της Παρασκευής. Δεν πίστευα στα μάτια μου, βλέποντας τους παίχτες να κάνουν ζέσταμα για να αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο. Πότε κιόλας πρόλαβαν να τελειώσουν το πρώτο, αναρωτήθηκα…
Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι, με το σκορ στο 23-36, βλέποντας τα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, κατάλαβα για ποιο λόγο είχε τελειώσει νωρίς το πρώτο ημίχρονο. Η ιταλική ομάδα έδειχνε να μην πιστεύει ότι μπορεί να διεκδικήσει το παιχνίδι και, καθώς οι δικοί μας εκτόξευσαν νωρίς τη διαφορά στους 17 πόντους (26-43), φάνηκε να κόβουν κάθε διάθεση των αντιπάλων για κάτι καλό.
Όμως, τότε κάναμε κάποια ανεπίτρεπτα λάθη και χάσαμε μερικά ελεύθερα σουτ, πουλήσαμε μπάλες και δείξαμε μία αχρείαστη προχειρότητα, με αποτέλεσμα να μας πλησιάσουν στους 5 πόντους (60-65) και να έχουν ακόμα 2-3 καλές ευκαιρίες για να κάνουν ντέρμπι το παιχνίδι. Το έχουμε φαίνεται στο αίμα μας, να μην θέλουμε να τελειώνουμε ήρεμοι κανέναν αγώνα. Ευτυχώς, οι Ιταλοί ήταν άστοχοι σε κάποια ελεύθερα σουτ και η ανατροπή δεν έγινε ποτέ…
Θα σταθώ για λίγο στον αρκετά σοβαρό τραυματισμό του Simmons, που δημιουργεί ένα πρόβλημα για τη συνέχεια, στη θετική εμφάνιση του Begic και στην παρουσία του Petway, που προσέφερε ουσία και θέαμα. Δεν ξέρω σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο Μαυροειδής και, αν δεν είναι ετοιμοπόλεμος, ίσως πρέπει να πάρουμε έναν ακόμα ψηλό, αφού οι υποχρεώσεις της ομάδας είναι πολλές και θεωρώ σημαντικό ρίσκο να συνεχίσουμε μόνον με δύο ψηλούς (Dunston και Begic). Ευτυχώς, ο Σλοβένος έδειξε να βρίσκει τον καλό εαυτό του και να προσφέρει σε άμυνα και επίθεση. Όσο για τον Petway, θα αρκεστώ να γράψω ότι χαίρομαι να τον βλέπω στο παρκέ… Πρέπει να φοράει ειδικά παπούτσια αυτό το παιδί, για να κάνει τέτοια άλματα και να…φτύνει μέσα στο καλάθι. Δεν εξηγείται αλλιώς !
ΥΓ.1 Βλέποντας στο βίντεο τη φάση με τον τραυματισμό του Νίκου Μαρινάκη, στο παιχνίδι του βάζελου με τον Άρη, σκέφτηκα για ακόμα μία φορά ότι η υγεία και η ζωή είναι πολύ πιο σημαντικά πράγματα από τις οπαδικές αντιπαλότητες. Μακάρι να είναι καλά το παιδί…
ΥΓ.2 Κάτω από το προηγούμενο κείμενο της στήλης, είχα γράψει ένα σχόλιο και είχα εκφράσει μία απορία, σχετικά με τα “like”. Μιλώντας στο τηλέφωνο με ένα από τα παιδιά του redvoice.gr έλυσα την απορία μου… Δεν υπάρχει κανένας “μυστηριώδης μηχανισμός”, αλλά είναι θέμα που σχετίζεται με τις κοινοποιήσεις κάθε κειμένου και το πλήθος των αναγνωστών του.
ΥΓ.3 Υπάρχει κάτι που με βασανίζει πολύ καιρό, ρε μάγκες, και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Μακάρι να μπορέσει κάποιος να με βοηθήσει… Λοιπόν, υπήρχαν δύο παιδιά που δεν τα γνωρίζω προσωπικά, αλλά είχαν συνεχή και συχνότατη παρουσία σε άλλο ερυθρόλευκο site, σε κάποια στήλη του οποίου έγραφα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτά τα παιδιά, εξαφανίστηκαν ξαφνικά… σαν να άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Αναφέρομαι στον Πάνο και στον Μπάμπη, που είχαν τα nickname “Χομπιτοφάγος 77ος” και “Γαυρολέων”, αντίστοιχα. Επειδή ανησυχώ, σας ρωτάω: μήπως ξέρει κάποιος κάτι για αυτούς ;
dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος
