CATENACCIO και ….τα λέμε!!!

catenaccio

Τι είναι λοιπόν το κατενάτσιο;

Είναι στ’αλήθεια η καταστρόφη του ποδοσφαιρου?

Στα ιταλικά κατενάτσιο σημαίνει «κλειδαριά/σύρτης» και ήταν μια παραλλαγή αμυντικογενούς ποδοσφαίρου που έγινε γνωστή χάρη στην μεγάλη Ιντερ του Ελένιο Χερρέρα γύρω στο 1960 και ξεκίνησε από τον Ράππαν τις δεκαετίες του ’30 και  του’40 και το έπαιζε η Εθνική Ελβετίας.

Το 1982, όταν ειπώθηκε το περίφημο  «το μπρίο και η φαντασία νίκησαν το ποδόσφαιρο των ρομπότ» στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ήμουν μόλις 9 ετων. Μου έκανε τρομερή εντύπωση, φάνηκε πολύ ρομαντικό. Επαναστατικό! Ωραίο!!
Τόσο ωραίο που παραλίγο να ξεχάσω τη μεγάλη μου αγάπη για την Ιταλία και τη στεναχώρια μου εκείνο το βράδυ που η Ιταλία έχασε τον τίτλο. Είπα απο μέσα μου «ευτυχώς που χάσαμε» ……

Ομως οι μεγάλες αγάπες δεν ξεχνιώνται.  Μετά από πολύ σκέψη, μετά από χρόνια, κατάλαβα πως δεν ήμουν με την Ιταλία λόγω του πατέρα μου. (Οχι δεν είναι Ιταλός- απλά έζησε πάνω από 10 χρόνια). Συμπαθούσα πάντα τη χώρα αυτη και το ποδόσφαιρο που έπαιζε εκεινη την εποχή και μέχρι σήμερα τους υποστηρίζω όταν δεν είναι αντίπαλοί μας.

Η μεγάλη μου αγάπη/μανία είναι να «υποκρίνομαι» ότι βλέπω τα πράγματα ορθολογικά. Μου αρέσει να αναλύω καταστάσεις και να προχωρώ σε πρακτικές λύσεις. Δεν μου αρέσουν οι θεωρίες χωρίς πρακτική εφαρμογή. Εκνευρίζομαι με το «όχι σε όλα», με την συνεχή κριτική χωρίς επιχειρήματα, με τους αφορισμόυς και με τους ξερόλες των πληκτρολογίων που μπορούν να διοικούν ομάδες, να αγοράζουν και να πουλάνε παίχτες, να στήνουν την 11αδα που σίγουρα θα κέρδιζε τα ματσάκια και τις καρδιές των φιλάθλων ταυτόχρονα. Μου τη σπάει αφάνταστα «το μπρίο και η φαντασία». Και σιχαίνομαι τη σκοπιμότητα που κρύβουν οι θέσεις κάποιων επαγγελματιών των ΜΜΕ.

Ισως αυτή η μανία  ήταν που με ώθησε κάποτε να εγκαταλείψω τα μαθηματικά (αυτά  σπούδασα και αυτά  γούσταρα όλα μου τα σχολικά χρόνια) και να προχωρήσω σε άλλους τομείς.  Πιο συγκεκριμένα στη ναυτιλία. Εναν τόμεα που πάντα με γοήτευε ως  Πειραιώτη γέννημα – θρέμμα και βρήκα  το χώρο να εφαρμόσω  κάποιες από τις σκέψεις μου πάνω σε οικονομικά και διοικητικά θέματα. Για να το κανω όμως αυτό έμαθα πρώτα καλά τη ναυτιλία. Δούλεψα σχεδόν αμμισθί για κάποια χρόνια, ταξίδεψα με καράβια και μετά άρχισα να κάνω «μίξεις» με οικονομικές θεωρίες και προσεγγίσεις. Συνέχισα να ταξιδεύω για δουλειά και εκπαίδευση έκτοτε. Και δηλώνω ερωτευμένος με το χώρο.

Κάπως έτσι βλέπω και το ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι  προσπαθώ να βλέπω και τον Ολυμπιακό. Προσπαθώ!  γιατί με τον Ολυμπιακό θεωρώ ότι έχω μια άλλη σχέση. Μια σχέση που ξεκινά  όταν ακόμα ήμουν παιδάκι στα τσιμέντα του Καραισκάκη, όταν έζησα από κοντά την τραγώδια της Θύρας 7 και έγινε πλέον ένα πραγματικό όνειρο όταν φόρεσα τη φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο της ομάδας μας στο βόλλευ για 6 χρόνια(παιδικά – εφηβικά). Μετά από αυτό ίσως γινόταν εφιάλτης να συνεχίσω με το βόλλευ λόγω ύψους (η’ έλλειψης αυτού)

Προσπαθώ λοιπόν να έχω μια πραγματιστική αντίληψη για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, στη χώρα μας, στον αθλητισμό και φυσικά στον Ολυμπιακό. Οπως ακριβώς ότι είμαι κοντός για να παίζω βόλλευ!!

Φυσικά έχω απαιτήσεις για το μέλλον. Εχω μεγάλες απαιτήσεις από τη διοίκηση και από  το ποδοσφαιρικό τημ. Ονειρεύομαι μια ομάδα με ταυτότητα που να ειναι ανταγωνιστική απέναντι σε όλα τα ευρωπαικά μεγαθήρια και να προσφέρει θέαμα στην Ελλάδα (Η ομάδα του Ερνέστο β’αδιζε στο σωστό δρόμο αλλά μας πρόλαβαν οι κακές εξελίξεις).Αν η ομάδα αυτή απαρτίζεται μόνο από Ελληνες  (η’ ακόμα καλύτερα Πειραιώτες) θα είμαι τρισευτυχισμένος!! Μέχρι τότε όμως τι κάνουμε??

Γνωρίζω πολύ καλά ότι για να πας μπροστά χρειάζεται πολύς κόπος και χρόνος. Ακόμα και όταν έχεις όλα μα όλα τα προσόντα και το ταλέντο που χρειάζεται για να προκόψεις, τίποτα δεν χαρίζεται. Θέλει δουλειά. Θέλει ιδρώτα. Θέλει υπομονή. Και απαραίτητα, πρέπει να αντέχεις στον πόνο.

Και μιλώντας για πόνο, θα στηρίξω την προσπάθεια Μίτσελ παρόλο το φαρμάκι που μας  κέρασε χθες το βράδυ χαλώντας τη βραδιά χιλιάδων ερωτευμένων Γαύρων και όποιων έχουν σχέσεις με αυτούς.

Στήριξα το Ζαρντίμ παρόλο που έπαιζε μια κακή εκδοχή του κατενάτσιο. Θεωρώ πως έκανε το καλύτερο που μπορούσε με το υλικό που έχουμε φέτος. Και είμαι σίγουρος πως, αν δεν είχε φύγει, το χθεσινό ματσάκι το είχαμε εύκολα. Ηταν μεγάλο λάθος η απομάκρυνσή του στα μέσα της σεζόν.
Ηταν βέβαια και μεγάλο λάθος του Μίτσελ να αλλάξει τακτικές και τόσα πρόσωπα στον πρώτο του ευρωπαικό αγώνα. Αν είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του να αιφνιδιάσει, το κατάφερε…..εγώ σίγουρα έμεινα άναυδος με τη σύνθεση που κατέβασε.

Ομως …..Λάθη δεν κάνει μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα.

Το Μίτσελ θα μπορέσουμε να τον κρίνουμε ασφαλέστερα με αυτά που θα δούμε παρακάτω. Και σαφή εικόνα θα έχουμε από Σεπτέμβριο κι έπειτα. Μέχρι τότε δεν μίλαμε καθόλου γι’ αυτόν!!!  Και μέχρι τότε  τίποτα??

– Αντε εντάξει, θα κάνουμε καλοπροαίρετη κριτική σε ό,τι βλέπουμε από την ομάδα, τον προπονητή και τη διοίκηση.

Γενικότερα από αυτήν εδώ τη στήλη  θα προσπαθούμε να αναλύουμε κάποια πραγματάκια για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό και ίσως κάποια άλλα επίκαιρα ζητήματα, χρησιμοποιώντας τη λογική του «ποδοσφαίρου των ρομπότ» και παίζοντας μοντέρνο κατενάτσιο απέναντι στην ξερολίαση και τους προπονητές του πληκτρολογίου.