“Θέλω να αγιάσω και δεν μ’ αφήνουν οι… διαβόλοι, λένε στο χωριό μου. Φοβάμαι ότι η ομάδα που αγαπάω έχει πλέον λιγότερους οπαδούς και πολύ περισσότερους σχολιαστές του πληκτρολογίου και τηλεκριτικούς. Διαπιστώνω κάθε μέρα και πιο πολύ ότι γέμισε ο τόπος από προπονητές της συμφοράς και από λογιστές της κακιάς ώρας” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Η ιστορία διδάσκει ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τους διχασμούς και από την εσωστρέφεια. Γι’ αυτό, με τρομάζουν αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην ομάδα μας και, δυστυχώς, δεν είναι κάτι καινούργιο… αυτό το κλίμα υποβόσκει εδώ και αρκετό καιρό, μόνον που τώρα δείχνει να βρίσκεται σε επικίνδυνη έξαρση.
Έχω γράψει πολλές φορές ότι απεχθάνομαι τους χαρακτηρισμούς και ότι δεν διεκδικώ το αλάθητο των απόψεών μου. Όμως, θεωρώ ιερό καθήκον μου απέναντι στην ομάδα της καρδιάς μου, να φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ : σταματήστε επιτέλους !
Όχι, φίλες και φίλοι… Δεν μου υπέδειξε κανένας να γράψω κάτι, ποτέ δεν υπηρέτησα και δεν πρόκειται να υπηρετήσω κανέναν… Το μόνο που με νοιάζει είναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και τίποτα άλλο… Διαβάζοντας και ακούγοντας όσα γράφονται και όσα λέγονται, δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να παρακολουθεί σιωπηλός.
Ο Μαρινάκης είναι διαχειριστής ή οραματιστής ;
Θέλω και προσπαθώ να είμαι ειλικρινής : δεν νιώθω έτοιμος να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτημα. Μπορεί να είναι μόνον διαχειριστής ή μόνον οραματιστής, μπορεί να είναι και τα δύο μαζί, μπορεί και τίποτα… Μπορεί να είναι ένας ψυχρός επιχειρηματίας που διοικεί την ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ χρησιμοποιώντας μόνον επιχειρηματικά κριτήρια.
Δεν κατηγορώ αυτούς που νομίζουν ότι έχουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να σκέφτεται με τον τρόπο του και να εκφράζει τις απόψεις του. Αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου… Όμως, με ενοχλεί πάρα πολύ όταν κάποιος θεωρεί δικαίωμά του να τσουβαλιάζει αυτούς που έχουν αντίθετες απόψεις και να τους χαρακτηρίζει με ανεπίτρεπτες εκφράσεις.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτοί που υποστηρίζουν τις επιλογές και τις κινήσεις της Διοίκησης είναι φερέφωνα του Μαρινάκη και “υπάλληλοι” της ΠΑΕ. Ούτε μπορώ να δεχτώ ότι αυτοί που δεν βλέπουν με καλό μάτι όσα γίνονται στην ομάδα είναι εγκάθετοι και υπηρετούν συνειδητά τα αντίπαλα συμφέροντα…
Δεν παριστάνω τον Πόντιο Πιλάτο, φίλες και φίλοι. Όμως, τυχαίνει να μισώ την αδικία και να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να είναι άδικος, ποτέ και με κανέναν. Δέχομαι ότι όλοι την ίδια αγωνία έχουμε και το ίδιο πράγμα επιθυμούμε : να βλέπουμε τον ΘΡΥΛΟ να βελτιώνεται συνεχώς και να γράφει νέες σελίδες δόξας στη ζηλευτή ιστορία του. Το κρίσιμο ερώτημα είναι : με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό ;
1. Μπορεί να γίνει με συνεχείς αγοραπωλησίες παιχτών και χωρίς σταθερό κορμό ;
2. Μπορεί να γίνει χωρίς να είναι οικονομικά εύρωστη η ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ;
3. Μπορεί να γίνει χωρίς την οικονομική στήριξη κάποιου ισχυρού παράγοντα ;
4. Μπορεί να γίνει με άδειο γήπεδο και με μουρμούρα στις εξέδρες του “Γ.Καραϊσκάκης” ;
Πόσο μας εμπνέει πλέον “το σήμα στην καρδιά” ;
Οι δικές μου απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα, δεν νομίζω ότι έχουν και μεγάλη σημασία. Ούτε μετοχές της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έχω, ούτε χρήματα διαθέτω, ούτε κάποιος επώνυμος είμαι, ούτε στη λήψη των αποφάσεων συμμετέχω, ούτε επαγγελματίας δημοσιογράφος είμαι για να επηρεάζω κάποιο σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης… Ένας ορκισμένος υποστηρικτής του ερυθρόλευκου ΘΡΥΛΟΥ είμαι, που διαθέτω για αυτόν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου, γράφοντας τις σκέψεις μου και εκφράζοντας τις αγωνίες μου.
Όμως, επειδή υποψιάζομαι ότι αν δεν καταθέσω την άποψή μου και δεν απαντήσω στα ερωτήματα που έθεσα, κάποιοι μπορεί να το θεωρήσουν ως υπεκφυγή, θα μιλήσω καθαρά και σταράτα… Άλλωστε, δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο για να μασήσω τα λόγια μου !
Αρχίζω απ’ το τελευταίο ερώτημα και, δυστυχώς, αντιλαμβάνομαι κάθε μέρα και πιο πολύ ότι λιγοστεύουν επικίνδυνα αυτοί που είναι ακόμα ρομαντικοί, που βάζουν σε δεύτερη προτεραιότητα όλα τα υπόλοιπα και εμπνέονται ακόμα από το σήμα με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο… Το χειρότερο είναι ότι οι υπόλοιποι, θεωρούν αφελείς και ηλίθιους εμάς που ανήκουμε σ’ αυτή την “κατηγορία”.
Μέχρι και ταμπέλα έχουν φτιάξει… εμείς είμαστε τα πρόβατα, που τρώμε σανό και ακολουθούμε σιωπηλοί και άβουλοι τον τσοπάνη, ξέροντας μόνον να βελάζουμε. Αν περιμένετε να κοντράρω αυτούς τους χαρακτηρισμούς, χάσατε… Τους προσπερνάω πανεύκολα και δεν δίνω δεκάρα τσακιστή, αφού δεν αξίζει να κάνω τον κόπο και να προσπαθήσω για κάτι που είναι μάταιο και καταδικασμένο εκ των προτέρων. Σας υπενθυμίζω μόνον ένα βαθύ “πιστεύω” μου : προσωπικά, δεν με θίγει ότι δεν είναι αληθινό, οπότε και δεν με αφορά !
Τα ερωτήματα περιμένουν τις απαντήσεις τους
1. Η ομάδα χρειάζεται έναν σταθερό κορμό για να προχωρήσει… δεν το συζητάω καθόλου. Κανένας προπονητής, όσο ικανός και αν είναι, δεν μπορεί να φτιάχνει μία καινούργια ομάδα κάθε χρόνο ή κάθε εξάμηνο. Ξέρω ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, ξέρω ότι η ποδοσφαιρική αγορά είναι πολύ διαφορετική από αυτή που είχαμε συνηθίσει, ξέρω ότι είναι πρακτικά αδύνατον να έχουμε την ίδια βασική ενδεκάδα για δύο συνεχόμενες χρονιές.
Στα τελευταία χρόνια της μαθητικής μου ζωής, ήξερα ότι θα παίξουν : Κελεσίδης, Γκαϊτατζής, Σιώκος, Γκλέζος, Αγγελής, Περσίδης, Βιέρα, Αργυρούδης, Λοσάντα, Τριαντάφυλλος, Δεληκάρης… εκτός και αν υπήρχαν τραυματισμοί ή τιμωρίες. Οι σημερινοί μαθητές δεν μπορούν να ξέρουν εκ των προτέρων την ενδεκάδα, όποια και αν είναι η ομάδα που υποστηρίζουν… εκτός και αν είναι από αυτές που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και προσπαθούν να βγάλουν τη χρονιά με 14-15 παίχτες.
Δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορεί να ξαναγυρίσει αυτή η εποχή, ούτε είναι αυτό που θέλω… Όμως, θέλω να υπάρχει στην ομάδα μία ραχοκοκαλιά 7-8 βασικών παιχτών που δεν θα αλλάζει κάθε τρεις και λίγο, αλλά σιγά-σιγά και με μέτρο, ας πούμε με 2-3 προσθαφαιρέσεις βασικών παιχτών κάθε καλοκαίρι. Όσο βλέπω ότι αυτό δεν γίνεται, δεν μπορώ να ελπίζω ότι θα κάνουμε το παραπάνω βήμα – δεν μιλάω για κάποιο “πυροτέχνημα” – στο αγωνιστικό επίπεδο.
2. Η οικονομική υγεία της ομάδας πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη… “Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν” λένε οι ιερές γραφές και, προσωπικά, δεν θα ήθελα να ζήσω καταστάσεις σαν αυτές που βιώνουν τόσες και τόσες ομάδες, με κόσμο και ιστορία, στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο. Για να κάνεις βήματα προς τα εμπρός, πρέπει να πατάς σε στέρεο έδαφος… αλλιώς, είσαι χαμένος από χέρι !
Όταν ακούω ότι “ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι μαγαζί-γωνία”, κουνάω μελαγχολικά το κεφάλι μου… Όχι επειδή δεν συμφωνώ, αλλά επειδή αυτή την εποχή τυχαίνει να βλέπω πολλά μαγαζιά ξενοίκιαστα σε πολλές γωνίες. Νομίζω ότι οι ιδιοκτήτες, οι εκμεταλλευτές και οι πελάτες αυτών των μαγαζιών δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τη σημερινή εικόνα πριν μερικά χρόνια και όμως… αυτή υπάρχει σήμερα μπροστά τους !
3. Είναι επενδυτής, είναι ένας καλός διαχειριστής ή είναι οραματιστής, όπως ισχυρίζεται αυτός και οι συνεργάτες του, ο Πρόεδρος της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ;
Ομολογώ ότι αυτό είναι το πιο δύσκολο ερώτημα για μένα… Υπάρχουν ενδείξεις που μπορούν να δικαιολογήσουν κάθε άποψη και ο καθένας από εμάς τις ζυγίζει με τη δικιά του ζυγαριά και βγάζει, αν μπορεί να βγάλει, τα δικά του συμπεράσματα.
Βρέθηκα κάποτε σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση, όταν έπρεπε να αποφασίσω για το επαγγελματικό μου μέλλον. Έπρεπε να αποφασίσω, μέσα σε λίγες ώρες, αν έπρεπε να παραμείνω σαν υπάλληλος στην επιχείρηση όπου εργαζόμουν ή αν έπρεπε να συμπορευθώ με κάποιους συναδέλφους και να δημιουργήσουμε μία δικιά μας επιχείρηση, με το ίδιο αντικείμενο.
Ήξερα ότι από τη δικιά μου συμμετοχή θα επηρεάζονταν καθοριστικά και οι αποφάσεις αρκετών συναδέλφων μου… Αυτό προσέθετε τεράστιο βάρος στις πλάτες μου, αφού ουσιαστικά επρόκειτο να αποφασίσω και για άλλους, που στήριζαν σπίτια και είχαν παιδιά να μεγαλώσουν, όπως είχα κι εγώ… Η στιγμή ήταν πολύ κρίσιμη και δεν έπρεπε να κάνω λάθος !
Για να βοηθήσω τους άλλους, αλλά και τον εαυτό μου, προκειμένου να πάρουμε τη σωστή απόφαση, τους είπα : “θα μου δώσετε 10 λεπτά και θα προσπαθήσω να σας πείσω για το ένα… και άλλα 10 λεπτά στα οποία θα επιδιώξω να σας πείσω για το αντίθετο”. Έτσι και έγινε…
Όταν είπα αυτά που είχα να πω, ζήτησα να φύγουμε και να ξαναβρεθούμε το επόμενο πρωί, έχοντας όλοι τον απαραίτητο χρόνο για να το σκεφτούμε καλά και να μιλήσουμε με τις οικογένειές μας.
Την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να φτιάξουμε τη δικιά μας επιχείρηση και όλοι έδειχναν πολύ ενθουσιασμένοι, εκτός από εμένα που είχα τις αμφιβολίες μου και δεν είχα πεισθεί ότι κάνουμε το σωστό. Ξεκινήσαμε πολύ καλά και πήγαμε περίφημα για 3-4 χρόνια…
Όμως, ο δρόμος προς την επιτυχία είναι ανηφορικός και κουραστικός. Γι’ αυτό, κάποιοι άρχισαν να λακίζουν και κάποια στιγμή έμεινα σχεδόν μόνος σ’ αυτή την προσπάθεια, παλεύοντας όλο και περισσότερο μπας και σώσω το εγχείρημα. Όμως, το πράγμα είχε πάρει το δρόμο του και αυτός δεν ήταν όπως τον είχαμε σχεδιάσει… Αποδείχτηκε για ακόμα μία φορά ότι “απ’ έξω απ’ τον χορό, πολλά τραγούδια λέμε” !
Όχι, φίλες και φίλοι… δεν ήταν κάτι που έτυχε να γίνει. Ήταν μοιραίο να συμβεί από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ικανοί να κάνουν υπερβάσεις και πρόθυμοι να δώσουν την ψυχή τους για κάποιον σκοπό. Ακούω δεξιά και αριστερά ότι πρέπει να διώξουμε τον Μαρινάκη από την ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και να πάμε σε “λύση Κουντούρη”, αλλά είχα την τύχη να πετύχω τον ίδιο τον Μιχάλη όταν πήγα να ανανεώσω την κάρτα μου και να μιλήσω για λίγο μαζί του. Επειδή δεν είναι σωστό να σας μεταφέρω το περιεχόμενο μιας ιδιωτικής συνομιλίας, σας παραπέμπω στη συνέντευξη που έδωσε και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΤΟ ΦΩΣ”… εκεί τα είπε όλα, σε μένα εξέφρασε μόνον κάποια παράπονα που έχει από μία σημαντική μερίδα του κόσμου της ομάδας μας.
Αν ήταν άλλες οι εποχές, μπορεί και να πίστευα στην επιτυχία ενός εγχειρήματος που θα μετέτρεπε σε εταιρεία λαϊκής βάσης την ομάδα μας. Όμως, μέσα στη βαθύτατη οικονομική κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία και έχοντας ως δεδομένη την αλλοτρίωση που έχουν υποστεί οι ιδέες και τα οράματα, σήμερα δεν θα το τολμούσα ούτε με… σφαίρες !
4. Μπορεί να ακουστεί κάπως αυτό που θα πω, αλλά νομίζω ότι δεν φταίει μόνον η οικονομική κρίση για τις άδειες εξέδρες του “Γ.Καραϊσκάκης”. Τυχαίνει να ξέρω αρκετούς ανθρώπους που δεν βρίσκονται σε καλή οικονομική κατάσταση και όμως ξεκινάνε από διάφορα μέρη της Ελλάδας για να δουν ένα παιχνίδι της σειράς (όχι κάποιο ντέρμπι ή αγώνα του Champions League) στο γήπεδο της ομάδας μας.
Επειδή το έχω κάνει κι εγώ κάμποσες φορές, μπορώ να σας πω και πόσο περίπου είναι το κόστος ενός τέτοιου εγχειρήματος. Χωρίς να προσθέσω έξοδα διανυκτέρευσης, για μία μετακίνηση 300 χιλιομέτρων, χρειάζεται κοντά στο κατοστάρικο για καύσιμα και διόδια, που μπορεί και να ξεπερνάει τα 130 ευρώ προσθέτοντας το εισιτήριο του αγώνα, ένα πρόχειρο φαγητό και δύο καφέδες. Αν τύχει και… τραβήξεις κανένα λαχείο, δηλαδή σου βγάλει καμία “αναμνηστική” φωτογραφία κάποιο ραντάρ, γίνεσαι νοικοκύρης !
Το γήπεδο πρέπει να γεμίσει και μπορεί να γεμίσει… Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσουμε και να πάμε ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Δεν χωράει στο μυαλό μου ότι δεν υπάρχουν 25-30 χιλιάδες άνθρωποι, σε έναν πληθυσμό 4-5 εκατομμυρίων που κατοικούν στο λεκανοπέδιο, οι οποίοι να βάζουν την ομάδα που αγαπάνε στις πρώτες προτεραιότητές τους. Καλά είναι να μιλάμε για τον “υπέροχο κόσμο” μας, αλλά το γήπεδο είναι ο καθρέφτης που μας δείχνει όλους, όχι μόνον τους παίχτες και την ομάδα μας. Τα λόγια είναι πάντα εύκολα, στα έργα τα χαλάμε…
YΓ.1 Ξέρω ότι δεν σας έκανα πιο σοφούς, αλλά και δεν το επεδίωξα… Προσπάθησα να ανοίξω μία κουβέντα και ο καθένας μπορεί να δώσει τις δικές του απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσα, όπως μπορεί και να θέσει τα δικά του ερωτήματα. Δεν είναι κακό να συζητάμε ή και να διαφωνούμε, κακό είναι να βριζόμαστε μεταξύ μας επειδή βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
ΥΓ.2 Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι εξεπλάγησαν με την αποχώρηση του Αβραάμ από την ομάδα μας και με τις δηλώσεις που έκανε. Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι είπε κάτι τραβηγμένο και δεν μου έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση οι δηλώσεις του παιδιού. Έτσι έκρινε ότι έπρεπε να κάνει, αυτά ήθελε να πει και αυτά είπε… Τον ευχαριστούμε για όσα προσέφερε στην ομάδα μας και, αφού του ευχηθούμε καλή συνέχεια στην καριέρα του, προχωράμε παρακάτω… Όμως, εκεί βλέπουμε να υπάρχει έλλειμμα ταχύτητας στις θέσεις των κεντρικών αμυντικών και αυτό είναι ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο Μίτσελ.
ΥΓ.3 Ήρθε πέρσι με τυμπανοκρουσίες και φέτος έφυγε αθόρυβα, χωρίς να προσφέρει αυτά που περιμέναμε από αυτόν. Για τον Σαβιόλα, λέω… για ένα πολύ μεγάλο όνομα που πέρασε σχεδόν απαρατήρητος και κανένας δεν νιώθει ότι θα λείψει από την ομάδα μας.
ΥΓ.4 Επειδή είναι κοινό μυστικό ότι υστερούμε πολύ στο επικοινωνιακό πεδίο, με αποτέλεσμα να έχουμε πολλές γκρίνιες και να χαλάει συνεχώς το κλίμα, νομίζω ότι οι διοικούντες την ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ πρέπει να σκεφτούν κάποιες αλλαγές σ’ αυτόν τον τομέα. Σκέφτομαι ότι μία συνέντευξη τύπου στο τέλος κάθε αγωνιστικής περιόδου, με παράθεση όλων των οικονομικών στοιχείων, θα βοηθούσε να δημιουργηθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στη Διοίκηση και στους οπαδούς. Τα σχόλια που ακολούθησαν τις πρόσφατες δηλώσεις Μαρινάκη για τα οικονομικά δεν κολακεύουν κανέναν και κάνουν μεγάλο κακό στην ομάδα μας.
