Ο Νίκος Μπαφαλούκος, μαζί με τον αείμνηστο Χάρη Μαντούβαλο, βοήθησε το 1988 στην επαναλειτουργία της ομάδας βόλεϊ Γυναικών του Ολυμπιακού, διατελώντας επί χρόνια, μάλιστα, έφορος της! 32 χρόνια μετά, ο Θρύλος έχει στην τροπαιοθήκη του επτά πρωταθλήματα, εννέα Κύπελλα και ένα CEV Challenge Cup, σε δύο τελικούς!
Ο Μπαφαλούκος βρέθηκε στο κλειστό του Ρέντη (22/12), στο ματς των «ερυθρόλευκων» με την Θέτιδα Βούλας, για την 11η αγωνιστική της Volleyleague.
Μάλιστα, αφού έκανε την απονομή του βραβείου της MVP της όγδοης αγωνιστικής του πρωταθλήματος στην Άνα Ζιβογίνοβιτς, ξετύλιξε το… κουβάρι των αναμνήσεων του…
Τόνισε αρχικά: «Η απόφαση πάρθηκε το 1988 από την τότε διοίκηση. Θέλαμε να δημιουργήσουμε τρία γυναικεία τμήματα, πόλο, βόλεϊ και μπάσκετ τα οποία δεν είχε τότε ο Ολυμπιακός. Τελικά δημιουργήσαμε μόνο πόλο και βόλεϊ. Το καλοκαίρι του 88 με πήρε τηλέφωνο ο Χρυσοχοΐδης όταν ήμουν διακοπές και μου είπε να αναλάβω εγώ. Του απάντησα καταφατικά αλλά με την προϋπόθεση ότι θα ξεκινούσαμε την επόμενη σεζόν. «Ξέρεις ξεκινάμε τον Σεπτέμβριο» μου είπε και το τηλέφωνο έγινε τον Ιούλιο. Οι πρώτες μου μεταγγραφές έγιναν στις παραλίες της Βούλας, στα βοτσαλάκια. Ξεκινήσαμε μία παρέα. Δεν ξέρω αν ήταν δύσκολα. Τώρα θα μου φαινόταν βουνό αν έκανα το ίδιο. Τότε όμως είχα πολύ κέφι και τα παιδιά είχαν όρεξη. Φαινόταν ότι περπατούσαμε σωστά. Το δύσκολο κομμάτι ήταν το οικονομικό. Ήμασταν στο τοπικό, δεν είχαμε την ανάλογη στήριξη και ήμασταν μόνοι μας. Όταν ανεβήκαμε κάποιες κατηγορίες άρχισε και η μεγαλύτερη προσοχή στο τμήμα. Παρέμεινα 7 χρόνια, μέχρι το 1995. Σε αυτά τα χρόνια κατακτήσαμε 6 ανόδους, χάσαμε μόνο μία σεζόν την κατηγορία στα πλέι οφ. Την ομάδα την άφησα στην Α1 και έτσι έκλεισε ο κύκλος μου. Πάντα όμως παρακολουθούσα ως φίλαθλος την ομάδα».
Και πρόσθεσε: «Το τμήμα αυτό έχει γράψει ιστορία. Το DNA του Ολυμπιακού είναι για να πρωταγωνιστει. Είχα ελπίδα να βγει και στην Ευρώπη και το κατάφεραν και με το παραπάνω με την κατάκτηση του CEV Challenge Cup. Είμαι γενικά αισιόδοξος ως άνθρωπος. Επειδή προέρχομαι και εγώ από τον ομαδικό αθλητισμό, δεν ξέρεις πως θα στηριζόταν όλο αυτό το οικοδόμημα. Πάντα ευελπιστούσα ότι θα έβρισκε το τμήμα την πορεία του. Πλέον έχει μπει το τραίνο στις ράγες και προχωράει μπροστά».
Για το τι έχει δώσει αυτή τη δυναμική στο τμήμα: «Στηρίζεται σε μία σταθερή διοίκηση, η οποία μπορεί και καλύπτει τις ανάγκες όλων των τμημάτων. Αυτό είναι το βασικό συστατικό. Σήμερα είναι πιο επαγγελματική η ενασχόληση, σε σχέση με το παρελθόν που ήταν πιο πολύ παρείστικη».
Για τις αθλήτριες που είχε: «Ξεκινήσαμε με την Νατάσα Ραφούλη από την Άρτεμις Κορυδαλλού και την Κάσσυ Ξενάκη, η οποία μέχρι και σήμερα ασχολείται με την προπονητική. Αυτές ήταν οι δύο βασικές. Μετά πήραμε την Πόπη Γιαννάκη, την Έφη Ταραβά, την Σία καμαριάνη, την Ελένη Συμεωνίδου που ήταν και αρχηγός. Μεγαλο ταλεντο της εποχής ήταν η Σούλα Νεράτζη αλλά ειχε την ατυχια να τραυματιστει και να σταματησει νωρίς. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην Ιουλία Σάλτσεβιτς, την Πόλα Κίτσιου και τους προπονητές μας Γιάννη Μπογιατζόγλου και Γιώργο Λυκούδη. Όλοι και όλες βοήθησαν να στηθεί ο Ολυμπιακός».
Για το πρώτο γήπεδο που αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός: «Το γηπεδικό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Είχαμε το ανοικτό στη Λέσχη στο Πασαλιμάνι αλλά εκεί δνε μπορούσε να αγωνιστεί η ομάδα. Ψάχναμε απεγνωσμένα να βρούμε γήπεδο και τελικά βρήκα ένα κλειστό σχεδόν παρατημένο στην οδό Μαυρομιχάλη. Δεν είχε φώτα, δεν είχε σχεδόν τίποτα. Την ημέρα της πρώτης προπόνησης αναγκάστηκα να βάλω εγώ τα φώτα για να κάνει προπόνηση η ομάδα αφού ο ηλεκτρολόγος φοβόταν να ανέβει στην οροφή. Μετέπειτα πήγαμε στο Παπαστράτειο».
Για το αν θα το έκανε ξανά αν γύριζε τον χρόνο πίσω: «Πριν 32 χρόνια ναι και με πολύ κέφι, τώρα όχι. Είναι διαφορετικές οι συνθήκες και μια ομάδα για να πάει μπροστά θέλει επαγγελματίες παράγοντες και όχι χομπίστες».
Πηγή Gavros.gr
