“Μας γκάστρωσαν σήμερα… πάλι καλά που πήραμε τους βαθμούς. Παιχνίδι αλάνας είδαμε στο Παγκρήτιο, όσα φάμε και όσα βάλουμε. Καμία οργάνωση στο παιχνίδι, ερασιτεχνική αμυντική λειτουργία και κανένα επιθετικό πλάνο… ο καθένας έκανε ό,τι κατέβαζε η κούτρα του” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Μακάρι να αποδειχτώ κακός μάντης και όχι μάντης κακών, αλλά μπορεί να αποδειχτεί ότι η νίκη στο παιχνίδι με την Ατλέτικο μας έκανε κακό. Δεν κάναμε ένα παιχνίδι της προκοπής από εκείνη τη μέρα και μετά, η άμυνα μπάζει από παντού και στην επίθεση περιμένουμε κάτι καλό μόνον από τις προσωπικές εμπνεύσεις των παιχτών μας.
Ότι θα είχαμε πρόβλημα στο κέντρο της άμυνας, μετά την πώληση του Μανωλά και την αποχώρηση του Αβραάμ, το ξέραμε… Ότι το πρόβλημα θα ήταν τόσο μεγάλο, ώστε να φαίνεται και σε παιχνίδια με μέτριους αντιπάλους, μάλλον δεν το περιμέναμε και σίγουρα δεν φταίει μόνον η μετριότητα του Μποτία για αυτό το χάλι.
Ο Μίτσελ έχει τις ευθύνες του, όπως έχει και σοβαρά ελαφρυντικά… δεν είναι καθόλου εύκολο να παρουσιάσει μία δεμένη ομάδα με τόσους νέους παίχτες και σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Φτάσαμε στο σημείο να περιμένουμε την επιστροφή του Σιόβα, μπας και διορθωθεί λιγάκι η κατάσταση, αφού το δίδυμο Μποτία-Αμπιντάλ δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και φτάσαμε να λέμε ότι είναι καλύτερα να παίζει ο Αυλωνίτης, που καταθέτει τουλάχιστον την ψυχή του.
Οι προωθήσεις των πλάγιων αμυντικών δεν καλύπτονται ούτε από τους στόπερ, ούτε από τους μέσους… Η δημιουργία παιχνιδιού επαφίεται στα κέφια του Τσόρι και στους ηρωισμούς του Μανιάτη, παιχνίδι από τα πλάγια δεν έχουμε και περιμένουμε να λάμψει το… άστρο του Μήτρογλου για να ξελασπώσουμε. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά !
Πρέπει επιτέλους να σοβαρευτούμε…
Για κάποιο σοβαρό και πολύ δυσάρεστο λόγο, δεν έγραψα τίποτα μετά τις ήττες στο Περιστέρι και στη Σουηδία. Ακολούθησε η διακοπή του πρωταθλήματος και είχα την ελπίδα ότι θα δούμε κάποια βελτίωση σε θέματα τακτικής στο Παγκρήτιο, απέναντι σε μία ομάδα που έπαιξε ανοιχτά και δεν έστησε το… πούλμαν μπροστά στην εστία της. Όμως, είδα ξανά αυτό που είδατε κι εσείς: τρεις λαλούν και δυο χορεύουν !
Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά με αυτή την εικόνα, που φανερώνει την έλλειψη πλάνου και την αγωνιστική απειθαρχία που επικρατεί. Φυσικά και χρειάζονται οι προσωπικές πρωτοβουλίες των ποιοτικών παιχτών, αλλά δεν μπορεί να στηρίζεται μόνον σ’ αυτές το παιχνίδι της ομάδας μας. Ούτε είναι λύση να αλλάζουν συνεχώς οι παίχτες της ενδεκάδας και οι θέσεις τους μέσα στο γήπεδο…
Είδαμε τον Μαζουάκου να κατεβαίνει και τον Ντουρμάζ να τον κοιτάζει σαστισμένος που έρχονταν πάνω του, χωρίς να κάνει κάποια κίνηση για να του ανοίξει τον διάδρομο ή για να υποδεχτεί τη μπάλα… Είδαμε τον Μανιάτη να βγάζει τον Σαλίνο στην πλευρά της αντίπαλης άμυνας και να μην καλύπτει αμυντικά την προώθηση του συμπαίκτη του. Είδαμε τον Τσόρι να φεύγει στο ανοιχτό γήπεδο, να έχει ελεύθερο παίχτη στα πλάγια και αυτός να πηγαίνει καταπάνω στους κεντρικούς αμυντικούς των αντιπάλων μας…
Είδαμε τον Μήτρογλου να βγαίνει από την περιοχή, να παίρνει όμορφα τη μπάλα και μετά να σουτάρει από του… διαόλου τη μάνα, αντί να ψάξει για έναν συνδυασμό ή να κάνει ένα μπουκάρισμα στην αντίπαλη περιοχή. Είδαμε τον Γιουσούφ να παίρνει τη μπάλα στο κέντρο και δεξιά, να τρέχει διαγώνια μέχρι το ύψος της περιοχής μας και να μην βγαίνει ένας αμυντικός πάνω του, να μην βρίσκεται ένας μέσος κοντά του για να κάνει ένα φάουλ και να κόψει την αντεπίθεση…
Ας μην μιλήσουμε για τις μπαλιές που δεχόμαστε στην πλάτη της άμυνας και για τις καλύψεις που δεν υπάρχουν, όταν οι αντίπαλοι επιτίθενται στις πλευρές. Κάναμε τον Τζανακάκη να μοιάζει με τον… Ντάνι Άλβες, τον Χαλκιαδάκη να κλέβει κάτι από τον Ινιέστα και τον Χαντί να αποτελεί απομίμηση του Ρούνεϊ. Δεν είναι πράγματα αυτά, ρε γαμώτο !
Την επόμενη βδομάδα έχουμε δύο πολύ κρίσιμα παιχνίδια. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά… αν δεν σοβαρευτούμε, θα έχουμε θέματα και πολύ σοβαρά μάλιστα. Ελπίζω ο Μίτσελ να είδε τα χάλια μας και να κάνει ό,τι μπορεί για να τα διορθώσει… Αλλιώς, η χρονιά θα στραβώσει για τα καλά και θα δικαιωθούν αυτοί που γκρίνιαζαν από το καλοκαίρι, βλέποντας αυτό το ατελείωτο “πήγαινε-έλα” που γίνονταν στην ομάδα μας.
