“Ποιος ασχολείται τώρα με τους πονεμένους και τις πολικές θερμοκρασίες που επικρατούν στην Τούμπα και στη Λεωφόρο… Υπέγραψε ο γίγαντας και βάλαμε τα καλύτερα ρολά στο τέρμα μας, αυτό έχει σημασία” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.
Μπράβο, μπράβο, μπράβο… και ξανά μπράβο !
Αυτή ήταν κίνηση και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όσους συνετέλεσαν σ’ αυτή τη συμφωνία… στον παιχταρά που δέχτηκε να μείνει στο λιμάνι, στον Μίτσελ που τον έφερε στην ομάδα μας, στη Μάρτα που σίγουρα έπαιξε τον ρόλο της, στους υπεύθυνους (Καρεμπέ, Ισά και Λορένθο) που δούλεψαν για το deal και, φυσικά, στον Πρόεδρο που τα έσκασε για να κρατήσει τον γίγαντα στην ομάδα μας… Με τέτοιες κινησεις είναι σίγουρο ότι θα πάμε μπροστά και οι υπόλοιποι θα τρώνε τη σκόνη μας… Πάντα τέτοια να ‘χουμε, ρε μάγκες !
Σας έχω συνηθίσει σε κείμενα-σεντόνια, τόσο που κάποιοι βαριούνται να τα διαβάσουν… Δεν πρόκειται να το κάνω αυτή τη φορά, όχι για να κάνω την καρδιά όσων βαριούνται, αλλά επειδή κάποιες φορές τα πολλά λόγια είναι περιττά. Είναι μεγάλη και πολύ ευχάριστη είδηση η συμφωνία για την παραμονή του Ρομπέρτο στην ομάδα μας. Άντε να παίρνει σειρά και ο Κάμπελ, για να επαληθευτούν και οι προβλέψεις του… Καζαμία !
Μπορεί να “κρυώσαμε” με τη μεταγραφή του Μήτρογλου στη Φούλαμ, μπορεί να νικήσαμε με το στανιό τον Παναιτωλικό και στο χαλαρό τον Πανιώνιο, μπορεί να μην είμαστε ευχαριστημένοι από την εικόνα της ομάδας στα τελευταία παιχνίδια, μπορεί να απομακρύνεται (αν δεν έχει κιόλας χαθεί) ο στόχος για 102+ γκολ στο ενεργητικό, μπορεί στα μυαλά μας και στα μυαλά των παιχτών μας να υπάρχουν τα παιχνίδια με την Manchester United. Μπορεί… μπορεί… μπορεί…
Όμως, κάποιες ειδήσεις όπως ήταν η συμφωνία με την UNICEF, όπως ήταν η σημερινή για την παραμονή του Ρομπέρτο και η προχτεσινή για τη συμμετοχή της ομάδας στο θερινό τουρνουά της Αμερικής, μαζί με τη Ρεάλ, τις δύο ομάδες του Μάντσεστερ, τις δύο ομάδες του Μιλάνου, τη Λίβερπουλ και τη Ρόμα, μας τοποθετούν σαν ένα κομμάτι του παζλ που απαρτίζεται από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες, όπως και να το κάνουμε…
Μεγαλώνει συνεχώς ο ΘΡΥΛΟΣ μας, ανεβαίνει ένα-ένα τα σκαλοπάτια και αλλάζει επίπεδο, είτε αρέσει στους αλλόθρησκους και στους “αντικειμενικούς”, είτε δεν αρέσει. Πατάμε το γκάζι και ξεφεύγουμε από τη μίζερη ελληνική πραγματικότητα, ανοίγουμε τα πανιά για καινούργια ταξίδια… έτσι για να καμαρώνουν από εκεί που βρίσκονται και τα αδικοχαμένα αδέρφια μας, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα πριν 33 χρόνια… Εμείς που είμαστε ζωντανοί, έχουμε χρέος να τραγουδάμε και για αυτούς : είσαι στο μυαλό, κάτι μαγικό !
