2011-12: Χρονιά ορόσημο για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ και όχι μόνο.
2012-13: Η επιβεβαίωση της ομάδα-ΘΡΥΛΟΣ.
2013-14: Νέα μείωση μπάτζετ, φυγή βασικών παιχτών, μεατγραφές-ρίσκα. Παρ’όλα αυτά έχουμε αναγάγει το 3peat (απ’την διοίκηση ως τον τελευταίο οπαδό) σαν τον απόλυτο στόχο. Μέγα ΛΑΘΟΣ!
Δεν θα μιλήσω για τον χθεσινό αγώνα της ομάδας μας κόντρα στον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη. Αν δεν μπορεί να βρεί λύση ο κατάλληλος (προπονητής) τι να πω εγώ. Δύο χρόνια μετράμε χαμένο τελικό κυπέλλου, διασυρμό στους τελικούς πρωταθλήματος, χαμένο ημιτελικό και ίδωμεν ως το τέλος της σεζόν που θα μας βγάλει η σούμα. Το κόμπλεξ είναι πλέον φανερό και ζητείται πλέον κάτι δραστικό για να αλλάξει αυτό. Τι ακριβώς δεν μπορώ να ξέρω όμως το πράγμα έχει παραγίνει!
Διαχρονικά στον αθλητισμό και δη σε όλες μεγάλες ομάδες θα υπάρξει και η χρονιά που θα έχεις ισχυρούς κραδασμούς και μεταπτώσεις εάν το αρχικό σου πλάνο και φιλοδοξία δείχνει να αποτυγχάνει. Η φετινή χρονιά για την ομάδα μας, δυστυχώς, έχει εισχωρήσει σε δύσβατα μονοπάτια. Αυτό δεν είναι απαγορευτικό για να πετύχεις υψηλούς στόχους αλλά ΟΦΕΙΛΕΙΣ να αναγνωρίσεις τα λάθη σου (αρχής γενομένης απ’τα διοικητικά αυτογκόλ) και να αποφορτίσεις το τεχνικό τιμ και τους παίχτες σου από οποιοδήποτε βάρος ή πίεση στόχων.
Ο Ολυμπιακός πάντα ένα στόχο έχει: ΚΟΥΠΕΣ! Όμως οι κούπες δεν έρχονται πάντα με συνεχείς μειώσεις μπάτζετ και μεταγραφές- στοιχήματα. Ούτε απαιτείται αλόγιστη σπατάλη σε χρήματα (με πρώτο παράδειγμα εμάς και μετά την Φενέρ). Κλείνεις τις πόρτες, κρατάς χαμηλούς τόνους, κόβεις τον αέρα των παιχτών σου και δουλεύεις για να κερδίσεις απ’όλους, παλιούς και νέους, το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Η συνταγή πέτυχε χωρίς μεγάλα λόγια και επάρσεις. Φέτος την είδαμε, δυστυχώς, αλλιώς!
Οι τραυματισμοί, το ‘παμε χιλιάδες φορές, είναι μέρος του παιχνιδιού. Η ομάδα μας έχει πλέον μια άρρηκτη σχέση με τους τραυματισμούς βασικών παιχτών της. Αν όμως η περυσινή ατυχία με τον Μάντζαρη μας ήρθε εξ’απρόοπτου, οι φετινές υπήρχαν και ήταν εις γνώση των αρμοδίων! Για αυτό δικαιολογίες δεν υφίστανται. Χρόνος υπήρχε, παίχτες έτοιμοι και ελεύθεροι υπήρχαν (βλ. Χάκετ) αλλά λίγο το αήττητο (αυτό μας μάρανε), λίγο η σιγουριά που έβγαζε η ομάδα (χωρίς να έχει καλή απόδοση στην πρώτη φάση) μας άφησαν πλέον ξεκρέμαστους να βλέπουμε την ομάδα να σέρνεται.
Τα λάθη είναι πολλά. Τα αναλύσανε πιο ειδικοί από μένα. Το να καλύπτουμε τις εμφανείς αδυναμίες μας προσπαθώντας να δούμε τι έγινε πέρυσι δεν ωφελεί σε τίποτα. Όταν εσύ αποδυναμώνεσαι, οι άλλοι ενισχύονται! Η χρονιά πλέον δεν γυρίζει πίσω. Τα υπάρχον δεδομένα είναι εκεί, ξεκάθαρα και συγκεκριμένα. Η ομάδα έχει πρόβλημα σε πολλούς τομείς. Της απέμεινε όμως ένα και μοναδικό πράγμα που ίσως την κρατήσει όρθια παρόλα τα λάθη: ο εγωισμός των Πρωταθλητών Ευρώπης και Κόσμου! Εκεί πρέπει να ποντάρει τόσο η διοίκηση όσο και το τεχνικό επιτελείο. Ακόμα και τίτλο να μην πάρω φέτος η αγάπη μας και η στήριξη μας στην περήφανη αυτή η ομάδα θα μεγαλώνει κι άλλο! Στο κάτω κάτω κανείς δεν κάνει συμβόλαια με τα τρόπαια, ειδικά αν αυτά απαιτούν προσπάθεια εντός γηπέδου (για αυτό διαφέρουμε απ’τους απέναντι). Ο κόσμος του ΘΡΥΛΟΥ αγάπησε αυτήν την ομάδα για την μαχητικότητα και την καρδιά της κι αυτό θέλει να βλέπει απ’τα ερυθρόλευκα της παιδιά!
ΥΓ: Δεν είναι ότι (ξανά) χάσαμε απ’την Λιμόζ του Πεδουλάκη. Έιναι η απάθεια και ο φόβος το πρόβλημα.
ΥΓ1: Όσο κάποιοι ασχολούνται με την διαιτησία τόσο θα αυξάνουμε το πρόβλημα εντός της ομάδας.
ΥΓ2: Λύτρωση με Λαμποράλ ή….τρέχατε ποδαράκια μου!
ΥΓ3: Εμείς πιστεύουμε…εσείς;
