“Εμείς, οι γαύροι, τραγουδάμε: “παίξτε μπάλα, οε…οε…οε…” όταν δεν παίζει καλά η ομάδα μας. Όμως, όπως έχουν έρθει φέτος τα πράματα, πρέπει να λέμε αυτό το τραγούδι στους αντιπάλους μας, αφού φιρί-φιρί το πάνε να βγάλουν δεύτερο τον Πανιώνιο. Είναι ακόμα Νοέμβριος και έχει παγώσει το σύμπαν, με τις πολικές θερμοκρασίες που επικρατούν σε Παιανία, Θρακομακεδόνες και Θεσσαλονίκη” γράφει ο dp11 μετά από την ενδέκατη συνεχόμενη νίκη του ΘΡΥΛΟΥ στο πρωτάθλημα.
Καιρό έχουμε να τα πούμε, φίλες και φίλοι… Μετά από τη διακοπή του πρωταθλήματος, περιμέναμε να δούμε το παιχνίδι της Λεωφόρου, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Δεν μου έκανε καρδιά να γράψω κάτι, μετά από τα αίσχη που το ματαίωσαν, ούτε μετά από αυτά που ακούσαμε και διαβάσαμε περί δήθεν παραιτήσεων και αποχωρήσεων από το πρωτάθλημα, συλλαλητηρίων και άλλων τέτοιων ηχηρών. Περίμενα να δω μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι θεατρινισμοί και οι αστειότητες της Διοίκησης μιας ιστορικής ομάδας, που έχει περιέλθει σε πλήρη ανυποληψία.
Δεν συνηθίζω να αντιγράφω ξένα κείμενα, αλλά αυτή τη φορά θα κάνω μία εξαίρεση, για να σας μεταφέρω τον χαρακτηριστικό διάλογο ενός οπαδού των πονεμένων με έναν δικό μας, αφού τυχαίνει να είναι και πολύ ουσιαστικός και αρκετά διασκεδαστικός.
Γράφει ο ένας: “Μέχρι τις 8:15μμ, που ανακοινώθηκε η αναβολή του αγώνα, η ατμόσφαιρα ήταν αυτή που είναι σε κάθε ντέρμπι, μην πω και πιο ήσυχη. Έπεσαν δύο φωτοβολίδες στις 6:10μμ και αυτό ήταν. Κακώς έπεσαν, αλλά έπεσαν… Ο θόρυβος έγινε από τα επεισόδια που έγιναν μετά, τα οποία δεν μπορούν να προβλεφτούν. Μαντικές ικανότητες δεν έχει κανένας για να γνωρίζει τι θα συμβεί μετά… Ο νόμος Κοντονή ισχυροποιεί αυτούς που υποτίθεται ότι θέλει να πολεμήσει. Δίνει το δικαίωμα στον κάθε διαιτητή να μην αρχίζει κανένα ματς, εκτός κι αν κάνει τα στραβά μάτια… Τα επεισόδια εκτός γηπέδου, αδικαιολόγητα και αυτά, προήλθαν από τα καλόπαιδα και από την ανεξήγητη επιθετικότητα της Αστυνομίας.”
Απαντά ο άλλος: “Σωστά, δεν έγινε και τίποτα… Για αρχή ήταν 3-4 φωτοβολίδες ευθείας βολής, που τις έπιασε η κάμερα της ΝOVA και η μία πέτυχε τον Φινμπόγκασον. Αυτός ο καταραμένος νόμος, που πέρασε αυτό το καλοκαίρι και δεν ισχύει αναδρομικά για τη Ριζούπολη, λέει ότι έστω και μία φωτοβολίδα ευθείας βολής να περάσει από τον αέρα του γηπέδου, το παιχνίδι διακόπτεται ή δεν αρχίζει. Αφού λοιπόν πέταξε φωτοβολίδα και μάλιστα πέτυχε τον παίχτη, το παιχνίδι δεν έπρεπε να γίνει. Στη Βέροια έπεσαν δύο καπνογόνα, όχι φωτοβολίδες ευθείας βολής, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ δεν είχε πάρει και δεν είχε διαθέσει εισιτήρια για να έχει και την ευθύνη, αλλά τιμωρήθηκε. Δεν ήταν στο χέρι της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ να εγγυηθεί την ασφάλεια του γηπέδου, αλλά οι οπαδοί που πέταξαν τα καπνογόνα φορούσαν διακριτικά της ομάδας και τιμωρήθηκε.”
Και συνεχίζει: “Το πορτάκι της θύρας 13 έσπασε στις οκτώμιση ; Μήπως θυμάστε πότε έσπασε ; Πότε πήγε η Αστυνομία και είπε στον διαιτητή ότι η πόρτα της θύρας, που οδηγεί στο γήπεδο, είναι ανοιχτή και ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα ; Είναι όλα γραμμένα στο φύλλο αγώνα, όποιος θέλει μπορεί να τα διαβάσει… Έξω από το γήπεδο δεν έγινε “ντου” από οπαδούς που ήθελαν να μπουκάρουν στο γήπεδο ; Για ποιο λόγο έπεσε ξύλο και έριξαν δακρυγόνα, έτσι για πλάκα ;”
“Αφού ανακοινώθηκε ότι δεν θα γίνει το παιχνίδι, είπατε να κάνετε επεισόδια για να βρείτε το δίκιο σας… Είπατε: “είμαστε καλά παιδιά, δεν γουστάρουμε να κάνουμε επεισόδια, αλλά μας αδικήσατε και γι’ αυτό θα κάψουμε το γήπεδό μας” ; Μιλάμε για λογική, όχι αστεία… Και όλα αυτά τα σύνεργα του πολέμου πώς βρέθηκαν στο γήπεδο ; Ο καημένος συνδεσμίτης ένιωσε αδικημένος από τον διαιτητή και έσκυψε το κεφάλι για να κλάψει… Ξαφνικά, κοιτάει μπροστά του και βλέπει έναν λοστό, 2-3 φωτοβολίδες και ένα ρόπαλο. Σου λέει “είναι σημάδι από τον Θεό”, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση… τα έφερε το Άγιο Πνεύμα για την περίπτωση που χρειαστούν, σ’ αυτό το φιλειρηνικό γήπεδο, όπου τόσοι άνθρωποι είχαν ντυθεί στα μαύρα και έτυχε να έχουν πάνω τους κουκούλες, “full face” και όλα τα συναφή, για να σπάσουν το γήπεδο της Λεωφόρου, που υποτίθεται ότι είναι το σπίτι της ομάδας που αγαπάνε. Αυτή είναι αγάπη… Νιώθω ότι με αδίκησαν στη δουλειά, πηγαίνω στο σπίτι μου και του βάζω φωτιά. Ύστερα φωνάζω την Πυροσβεστική, λέω το παράπονό μου στη γυναίκα μου και μαζεύω τους γείτονες να κατεβούμε σε συλλαλητήριο…”
Χάσαμε στο Μόναχο και βγήκαν βόλτα τα… σαλιγκάρια !
Θα μπορούσε να είναι και καλύτερα, όπως θα μπορούσε να είναι και χειρότερα… Για το αποτέλεσμα και το σκορ στο παιχνίδι της “Allianz Arena” λέω, όπου βρεθήκαμε πολύ νωρίς με τρία γκολ στην πλάτη, από ατομικά λάθη και από κάποια άσχημα παιχνίδια της μπάλας. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να πάρεις αποτέλεσμα στις έδρες τέτοιων ομάδων, ειδικά όταν πρόκειται για Γερμανούς και το παιχνίδι ξεκινάει με τις δύο ομάδες ισόβαθμες στους 9 βαθμούς. Με κάτι τέτοιους αντιπάλους μπορείς να ελπίζεις μόνον όταν παίζεις στην έδρα σου και αυτοί είναι τελείως αδιάφοροι για το αποτέλεσμα, δίνοντας τον καλύτερο εαυτό σου και έχοντας όλη την τύχη με το μέρος σου.
Όταν έβριζα και κλωτσούσα ό,τι έβρισκα μπροστά μου, μετά τη νίκη της Arsenal επί της Bayern στο παιχνίδι του “Emirates”, όταν έλεγα και έγραφα ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα ακόμα, μετά από τις τρεις συνεχόμενες νίκες μας, μερικοί με κοίταζαν σαν να έβλεπαν κάποιον εξωγήινο… Το πράγμα έφτασε τελικά εκεί που δεν θέλαμε, δηλαδή σε ένα παιχνίδι-τελικό κόντρα στους Λονδρέζους. Το βράδυ της μεθεπόμενης Τετάρτης, στο κατάμεστο “Γ.Καραϊσκάκης”, πρέπει να αποδείξουμε ότι αξίζουμε την πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του Champions League. Το εγχείρημα δεν είναι καθόλου εύκολο και, προσωπικά, ακούω βερεσέ τις αηδίες του στυλ “παίζουμε για τρία αποτελέσματα”. Δεν υπάρχουν σκέψεις για αποτελέσματα σ’ αυτά τα παιχνίδια, υπάρχει πίστη στις δυνάμεις σου, αλλιώς παίρνεις το μπογαλάκια σου και φεύγεις.
Περιμένω να δω μία ομάδα που θα είναι διατεθειμένη ακόμα και να πεθάνει μέσα στο γήπεδο, παρά να φύγει με άδεια χέρια. Χρειάζονται δύναμη και πάθος, χρειάζονται κατάθεση ψυχής αυτά τα παιχνίδια, είναι παιχνίδια για αρσενικούς και όχι για γκόμενες. Ελπίζω να τα καταφέρουμε, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι κάτι άλλο, εδώ που έχουμε φτάσει… Μάρκο Σίλβα και λεβέντες με τα ερυθρόλευκα, καλά είναι τα ρεκόρ και το απόλυτο των νικών στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά εδώ θέλω να δω πόσα κιλά “καρύδια” κουβαλάτε !
Είπα και για κάτι σαλιγκάρια, που ξεμύτισαν και έβγαλαν γλωσσίτσα, επειδή φάγαμε 4 γκολ στο Μόναχο… Λένε ότι είναι καλύτερα να σε μισούν παρά να σε λυπούνται, γι’ αυτό και δεν πρόκειται να ασχοληθώ μαζί τους, αξία θα τους δώσω αν το κάνω. Μπορεί να ασχοληθώ όταν φτιάξουν ομάδες που θα μπορούν να νικήσουν την Καμπάλα, την Εστορίλ, την Οντένσε, την Γκινκάμπ και τα… άλλα ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Ως τότε, τους αφήνω να βράζουν με τα σκατά τους !
ΥΓ.1 Δεν έγραψα τίποτα για το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης, επειδή δεν υπήρχε και κάτι σπουδαίο να γράψω… Πολύ “κρύο” το άδειο γήπεδο, χωρίς ρυθμό το παιχνίδι, άλλη μία επαγγελματική νίκη και ισοφάριση του ιστορικού ρεκόρ των 11 σερί νικών της ομάδας του Μάρτον Μπούκοβι, μία χρονιά πριν τον διώξει η χούντα των συνταγματαρχών από την Ελλάδα, μπας και πάρει κανένα πρωτάθλημα η ομάδα που στήριζε πάντα το σάπιο κατεστημένο της χώρας.
ΥΓ.2 Έχοντας τον Πρίντεζη, τον Lojeski, τον Milutinov και, φυσικά, τον Young εκτός αποστολής, κατεβάζοντας την ομάδα με 9 παίχτες (συν τους δύο πιτσιρικάδες, Μουράτο και Τολιόπουλο), χάνοντας τον Σπανούλη στα τελευταία κρίσιμα λεπτά και με τον Παπαπέτρου να παίζει έχοντας διάστρεμμα, τα παιδιά του Γιάννη Σφαιρόπουλου κατάφεραν να κατεβάσουν τη Laboral Kutxa (που είχε Μ.Ο. 87 πόντους στην επίθεση πριν το παιχνίδι) στους 52 πόντους και να εξασφαλίσουν ουσιαστικά την πρώτη θέση στον όμιλο της Euroleague. Αυτή η ομάδα εξακολουθεί να μας διδάσκει πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα στραβά της ζωής… Μπράβο σε όλους !
