“Πέρασε ακριβώς ένας μήνας από τη μέρα που διάλεξα τον μακάβριο τίτλο “Η ομάδα δεν έχει ίωση, έχει καρκίνο” γράφοντας για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας στην ισοπαλία που φέραμε με τα Γιάννενα, αμέσως μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ. Την Κυριακή κόντρα στον Πλατανιά, στο τελευταίο παιχνίδι με τον Μίτσελ στον πάγκο της ομάδας μας, δεν είχαμε δράματα εξαιτίας του Ρομπέρτο και της αστοχίας των αντιπάλων μας” γράφει ο dp11 στο πρώτο κείμενο της καινούργιας χρονιάς.
Κόντευαν να συμπληρωθούν τα τρία λεπτά των καθυστερήσεων, όταν ο Ελαμπντελαουί έδιωξε με κεφαλιά την μπάλα, παραχωρώντας πλάγιο άουτ στο ύψος της μεσαίας γραμμής. Έβγαλα έναν αναστεναγμό ανακούφισης και, απευθυνόμενος στον Μιχάλη που κάθονταν δίπλα μου, είπα : “μάλλον νικήσαμε…”
Καλώς ή κακώς, δένομαι εύκολα με ανθρώπους, με πράγματα και με καταστάσεις… ούτε τα παλιά μου πουκάμισα δεν αποχωρίζομαι εύκολα. Είναι μεγάλη προσωπικότητα ο Μίτσελ και σε κάποια πράγματα ήταν άπαιχτος και μοναδικός. Όμως, βαρέθηκα να γράφω ότι σε θέματα τακτικής υστερούσε και, από τη στιγμή που έφυγε ο Βίκτορ, αυτό φάνηκε ξεκάθαρα… η ομάδα έπαιζε χωρίς σύστημα, έμπαζε αμυντικά και ψάχνονταν επιθετικά.
“Αν ήσουν στη θέση του Μαρινάκη, θα τον κρατούσες ή θα τον άλλαζες” με ρώτησε ο Μιχάλης και δεν είχα καμία δυσκολία να απαντήσω : θα τον κρατούσα, με… έναν καλό προπονητή δίπλα του.
Η Διοίκηση της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ αποφάσισε να λύσει τη συνεργασία της με τον Μίτσελ και, όπως λένε οι τελευταίες πληροφορίες, φέρνει τον Βίτορ Περέιρα στη θέση του. Μακάρι να αποδειχτεί σωστή η απόφαση αυτή και να βρούμε στο πρόσωπο του Πορτογάλου τον άνθρωπο που θέλουμε, δηλαδή έναν προπονητή που θα βελτιώσει την αγωνιστική εικόνα της ομάδας μας και θα την ξαναφέρει σύντομα στην κορυφή της βαθμολογίας.
Ο Μίτσελ αποτελεί παρελθόν και δεν υπάρχει πλέον λόγος να σταθούμε σ’ αυτόν. Είναι αλήθεια ότι ζήσαμε κάποιες μεγάλες χαρές μαζί του, όπως βιώσαμε και ορισμένες πολύ δυσάρεστες καταστάσεις που δεν θέλουμε ούτε να τις θυμόμαστε και γι’ αυτό δεν τις αναφέρω. Η ζωή προχωρά και πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, αφού η ομάδα μας ήταν, είναι και θα είναι πάντα πάνω από τα πρόσωπα…
Η Διοίκηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών και πρέπει να ενισχύσει εδώ και τώρα την ομάδα μας. Πρέπει επιτέλους να αποκτήσουμε έναν σταθερό κορμό, δεν γίνεται να συνεχίσουμε το ίδιο βιολί, αγοράζοντας και πουλώντας τόσους πολλούς παίχτες κάθε χρονιά. Οι προπονητές δεν είναι μάγοι, πρέπει να ξέρουν το υλικό που έχουν στα χέρια τους, για να μπορούν να δουλέψουν και να αποδώσουν. Το προπονητήριο του Ρέντη δεν μπορεί να είναι κέντρο διερχομένων !
Εύχομαι να είναι η τελευταία φορά που γράφω και νιώθω να είναι πικρό το σάλιο που καταπίνω. Αυτοί που κρατάνε τις τύχες της ομάδας μας, πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι ο κόσμος του ΘΡΥΛΟΥ δεν τρώει κουτόχορτο και θέλει να καμαρώνει για την ομάδα της καρδιάς του, απαιτώντας ειλικρινή ενημέρωση και περιμένοντας να δει έργα, έχοντας βαρεθεί τα όμορφα τα λόγια, τα μεγάλα…
