Από τον Φλεβάρη, αλλά…

“Το βράδυ της Πέμπτης φάνηκε ότι δεν είναι καλό να παίρνουμε το πρωτάθλημα τόσο νωρίς και τόσο εύκολα, έχοντας για αντιπάλους τα “πτώματα” που ξέρουν μόνον να μας συκοφαντούν και να χαίρονται όταν στραβοπατάμε στην Ευρώπη. Πρέπει κάποτε να δούμε πιο σοβαρά τα πράγματα και τα προκριματικά αυτού του καλοκαιριού για τους ομίλους του Champions League μας δίνουν μία καλή ευκαιρία για να το κάνουμε” γράφει ο dp11, μετά τη μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος.

00_d_fusterΠροσωπολάτρης δεν υπήρξα ποτέ, αλλά διάλεξα αυτή τη φωτογραφία για να δείξω τρία πράγματα μαζί… Τον πρωταγωνιστή της νίκης κόντρα στη Βέροια, τον μεγάλο απόντα στο παιχνίδι της περασμένης Πέμπτης και, κυρίως, το ζωντανό παράδειγμα για όσους έχουν την τιμή να φοράνε τα ερυθρόλευκα χρώματα. Κόντεψα να έρθω στα χέρια με κάποιον που κάθονταν δίπλα μου, στο πρώτο παιχνίδι του 2011 κόντρα στον Ηρακλή στο “Γ.Καραϊσκάκης”, που έβριζε συνεχώς τον David Fuster και τον αποκαλούσε “βύσμα του Valverde”.

Αυτό το παιδί είναι υπόδειγμα ήθους και επαγγελματισμού, διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν περήφανους για την ομάδα της καρδιάς μας, τουλάχιστον εμάς τους μεγαλύτερους σε ηλικία οπαδούς, που δεν υποστηρίζουμε τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ για τους απανωτούς τίτλους και για τα πανηγύρια, αλλά για αυτά που εκπροσωπεί στο ελληνικό και ευρωπαϊκό αθλητικό στερέωμα, σε όλα τα γήπεδα και σε όλα τα σπορ.

Πίκρες και χαρές, έτσι είναι ο αθλητισμός και η ζωή !

Θέλαμε να περάσουμε την Anderlecht και να προχωρήσουμε στη διοργάνωση του Europa League, αλλά δεν τα καταφέραμε για ακόμα μία φορά. Όμως, όταν μία σύμπτωση επαναλαμβάνεται, παύει να είναι σύμπτωση και πρέπει να βρούμε την εξήγησή της. Προσωπικά, δεν είμαι έτοιμος να δώσω μία ολοκληρωμένη απάντηση στο ερώτημα, αλλά περνάνε από το μυαλό μου κάποιες σκέψεις, οι οποίες δεν κολακεύουν αυτούς που διοικούν την ομάδα και σχεδιάζουν την πορεία της. Επειδή δεν συνηθίζω να πετάω λάσπες, όταν δεν διαθέτω επαρκή στοιχεία για να υποστηρίξω μία άποψη, προτιμώ να μην την εκφράζω δημοσίως.

Έγιναν λάθη από όλους το βράδυ της Πέμπτης… Χάσαμε 2-3 καλές ευκαιρίες να προηγηθούμε νωρίς στο σκορ, ισοφαρίσαμε το σκορ του πρώτου αγώνα με ένα ανύπαρκτο πέναλτι, δεν καταφέραμε να βάλουμε ένα δεύτερο γκολ και να καθαρίσουμε την πρόκριση στο 90λεπτο, κάναμε απανωτά και εντελώς αδικαιολόγητα λάθη στις φάσεις που έγιναν πριν δεχτούμε την ισοφάριση και δεν είχαμε ούτε τις δυνάμεις, ούτε το κουράγιο να αντιδράσουμε στη συνέχεια της παράτασης.

Θεωρώ ότι ο αφελληνισμός της ομάδας έχει παίξει τον ρόλο του, αφού δεν υπάρχουν πολλοί αλλοδαποί παίχτες με τα χαρίσματα και με τα χαρακτηριστικά του Φουστέρ στην ομάδα μας. Μας λείπει ένας χαρισματικός σκόρερ, δεν ήταν διαθέσιμος ο Πάρντο και τραυματίστηκε μέσα στο παιχνίδι ο Ντουρμάζ, οπότε ο Μάρκο Σίλβα ξέμεινε από πλάγιους επιθετικούς και – όταν κουραστήκαμε – οι αντίπαλοι έκαναν πάρτι στις πτέρυγες. Η ευρωπαϊκή χρονιά τελείωσε, του χρόνου πάλι…

Δεν θα έγραφα τίποτα για το παιχνίδι κόντρα στη Βέροια, αν δεν ήταν το παιχνίδι που σφράγισε την κατάκτηση του 43ου πρωταθλήματος. Χάρηκα πολύ για την αποθέωση του Φουστέρ από τον κόσμο, η οποία έρχονταν να επιβραβεύσει τη συνολική του προσφορά και όχι τα δύο γκολ που έβαλε, μου άρεσαν τα πιτσιρίκια (Βούρος και Τσιμίκας) όπως και η συνολική εικόνα της ομάδας μας. Δεν ανήκω σε αυτούς που τα έχουν βάλει με τον προπονητή, μολονότι του καταλογίζω κάποια λάθη, ορισμένα από τα οποία είναι και σημαντικά. Νέος άνθρωπος είναι, μαθαίνει κι αυτός… Κάποτε πρέπει να μάθουμε και τη λέξη υπομονή !

Μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από το λιμάνι

Δεν είναι μόνον ότι χάθηκε το παιχνίδι και η διαφορά στο παιχνίδι της Παρασκευής στη Βαρκελώνη… Το χειρότερο είναι ότι, για μία ακόμα φορά, χάσαμε με κατεβασμένα τα χέρια. Η ομάδα δείχνει να περνάει μεγάλη αγωνιστική και ψυχολογική κρίση, παίζει χωρίς αυτοπεποίθηση και έχει πολύ άγχος. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι χάνει τόσες βολές και πολλά εύκολα καλάθια, δεν βγάζει τις άμυνες που έβγαζε για πλάκα, δεν μπορεί να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και τόσα άλλα.

Είναι αλήθεια ότι η έλλειψη ενός δυνατού και αθλητικού παίχτη μέσα στη ρακέτα παίζει σημαντικό ρόλο στην εικόνα της ομάδας, αλλά σίγουρα δεν φταίει μόνον αυτό. Οι αντίπαλοι μας έμαθαν πλέον, μας έχουν διαβάσει καλά και μας αντιμετωπίζουν συχνά με τα δικά μας όπλα. Το μπάσκετ είναι παιχνίδι ψυχολογίας, όταν νιώθεις καλά “μπαίνουν όλα”, όταν πέφτεις ψυχολογικά “δεν μπαίνει τίποτα” !

Όλα τα παιχνίδια που απομένουν στο top-16 της Euroleague είναι πλέον τελικοί. Πρέπει να τα κερδίσουμε όλα και μπορούμε, αν είμαστε αυτοί που πρέπει, αφού το πρόγραμμα είναι αρκετά ευνοϊκό για εμάς (έχουμε Laboral, Zalgiris, Real, CSKA στο Σ.Ε.Φ. και μόνον Bamberg, Khimki εκτός έδρας). Μπαίνοντας στην εξίσωση και το “πεντάρι” που πήραμε, δηλαδή ο Αμερικανός Warrick, ελπίζουμε ότι θα μπορέσουμε να ανακάμψουμε και να σώσουμε την ευρωπαϊκή χρονιά.

Δεν έχω μάθει να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου… Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ και πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία την όποια εξέλιξη προκύψει στη συνέχεια του top-16. Μην ξεχνάμε ότι, ακόμα και αν περάσουμε ως τέταρτοι του ομίλου, θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στα play off την υπερπλήρη Fenerbahce με μειονέκτημα έδρας. Δεν λέω ότι πρέπει να τα παρατήσουμε, κάθε άλλο… Όμως, φοβάμαι τις αντιδράσεις των θερμοκέφαλων και των πανηγυρτζήδων που περιμένουν στη γωνία για να διαλύσουν τα πάντα, επειδή αγνοούν παντελώς ότι στον αθλητισμό υπάρχει και αποτυχία. Αυτή η ομάδα μας έχει δώσει πολλές και μεγάλες χαρές, μας έχει κάνει να νιώσουμε περήφανοι και πρέπει να σταθούμε δίπλα της, όπως και αν έρθουν τα πράγματα.

ΥΓ. Αν και τους έκαναν δώρο μερικά σετ, οι ομάδες του volley (ανδρών και γυναικών) κέρδισαν χτες τους βάζελους και έδειξαν ποιος είναι το αφεντικό, πάντα και παντού… Έπεται και συνέχεια !

 

 

dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος