Καλημέρα!
Δεν είμαι σίγουρος για το ποια “διάθεση” πρέπει να φορέσει η αφεντομουτσουνάρα μου σήμερα και να βγει και στα γραπτά μου…
Γιατί από τη μια (και ας μη το ξεχνάμε…) πήραμε ένα παιχνίδι σε μια έδρα και με έναν αντίπαλο, που παραδοσιακά μας “βγάζει την πίστη”, από την άλλη ο τρόπος που κινήθηκε η ομάδα στο ματς για ακόμη μια φορά, ήταν ξενερωτικός. Δε θα πέσω στην παγίδα που λέει ότι η Σιένα δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Είναι δεύτερη αυτή τη στιγμή που γράφουμε (ΣΙΓΟΥΡΑ όχι τυχαία…) και δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι έχει ντε και καλά “δυσκολότερο πρόγραμμα” από εμάς, όπως είδα να διατείνονται στο σύνολό τους σχεδόν σήμερα τα αθλητικά πρωτοσέλιδα. Και δε θα μπω και στο τριπάκι να το εξηγήσω, όποιος βλέπει μπάσκετ, βλέπει και ΠΟΣΟ κωλοχανείο είναι ο όμιλός μας (τα λεγα, δε τα ‘λεγα?) και πόσο εύκολα με μια στραβή έρχονται τα πάνω-κάτω. Γιατί η Κίμκι έχει δείξει πολλάκις τα δόντια της και η “ξεγραμμένη” Μακάμπι, έχει και φανέλα και άκρες, για να την θεωρήσεις πεθαμένη και εκτός κόλπου…
Για μένα το παιχνίδι είχε πολλά κοινά με εκείνο στα περίχωρα της Μόσχας. Ένας ΚΑΚΙΣΤΟΣ Ολυμπιακός, που κατάφερε όμως να πάρει όμως ένα ΜΕΓΑΛΟ διπλό. Τα “αλλά” εδώ πέρα σαφώς και δικαιολογημένα μπαίνουν σε όσους θέλουν να τα βάλλουν, αλλά επειδή θέλω να βλέπω πρώτα τα καλά, η νίκη – είναι νίκη και εκεί θα στοχεύσω. Όμως η Μακάμπι και η Κίμκι εδώ μέσα θα πρέπει να χάσουν από το jumpball, αλλιώς…
Στα του παιχνιδιού τώρα, τη Σιένα την είδα όπως την περίμενα. Μια ομάδα που δεν είναι στα καλύτερά της το τελευταίο διάστημα, με καλό coach όμως, καλό ρόστερ (έστω και αποψειλωμένο τον τελευταίο καιρό – ο Χάκετ είναι ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟΣ παίκτης και τους έχει στοιχίσει η απουσία του, για μένα η πτώση του Brown έχει ΑΜΕΣΗ σχέση με τον τραυματισμό του πρωτοαναφερθέντα), παραδοσιακά δυνατή έδρα και πολλά 3ποντα (και σε προσπάθειες και σε επιτυχίες). Πριν το χθεσινό ματς, παρατηρούσα ότι μαζί με την CSKA είναι οι καλύτερες της λίγκας σε αυτόν τον τομέα, οπότε καμία έκπληξη για τους υποψιασμένους. Και εκείνοι στα ρηχά λοιπόν και εμείς το ίδιο. Και ναι μεν υπάρχει η (αληθινή) δικαιολογία της απουσίας του Πριντ (που χθες στο χαλαρό θα έβαζε καμιά 25αρια πόντους με την άνεση που τον διακρίνει στο πόστ, χώρια τα rebounds – ανύπαρκτοι στο ζωγραφιστό οι Ιταλοί), αλλά είμαστε οι Πρωταθλητές Ευρώπης για όσους το έχουν ξεχάσει και όποιες ή όσες απουσίες και αν έχουμε, ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ. Γιατί με συγχωρείτε, αλλά αρκετά με το απυρόβλητο της διοίκησης… Βαρέθηκα να διαβάζω (και να γράφω) για τα καλά των Αγγελόπουλων, για τα στραβά όμως, αβαβά? Γιατί όσοι «μπασκετικοί» Γαύροι υπάρχουν (τώρα σιγά-σιγά αναδημιουργούμε κοινό που να ξέρει τι βλέπει, κακά τα ψέματα), σε ένα πράγμα συμφωνούσαμε το προηγούμενο καλοκαίρι. Ότι ναι μεν είχαμε (πολύ) καλή μαγιά, αρκετή τύχη με το μέρος μας και ένα προπονητικό team που ήξερε τι ήθελε και με ποιο τρόπο θα το πετύχει, αλλά θέλαμε και δυο-τρεις προσθήκες που θα μας ανέβαζαν επίπεδο. Και λυπάμαι, αλλά δε το κάναμε. Και να τα τώρα μπροστά μας. Διαβάζω (σήμερα έκανα το αντίθετο, ότι γράφτηκε μέχρι αυτή τη στιγμή, το διάβασα) ότι «τι να κάνει και ο Μπαρτζώκας που άλλαξε το ρόστερ του τρεις φορές μες στη χρονιά»… Συγγνώμη κιόλας, θα πρέπει να κάνω τα στραβά μάτια που οι έχοντες την ευθύνη, δε φροντίσαν για αυτό? Ή πιστεύαμε ότι θα βγάλουμε τη σεζόν χωρίς τραυματισμούς..? Τεσπά, τα ‘χουμε ξαναπεί αυτά και θα φτάσω να φαίνομαι κακεντρεχής που τα αναφέρω συνεχώς, αλλά δε μπορώ άλλο με τα προκλητικά γραπτά των χρωματισμένων δημοσιογράφων…
Στα καλά λοιπόν, ότι ο Μπαρτζώκας κατάλαβε (θέλω να νομίζω) ότι στα δύσκολα θέλει ένα πιο σφιχτό rotation, ανάλογα με το τι επιτάσσει το παιχνίδι και όχι το ρολόι. Νομίζω ότι αυτό ήταν ένα από τα bonus που κερδήθηκαν χθες. Επίσης ότι (όντως) ρίσκαρε με κοντό σχήμα (η κυκλοφορία πήρε μπρος και λογικά) και με Παπ στο 4, Χάινς στο 5 να καθαρίζουν στον αέρα ότι κυκλοφορούσε (πόσο καιρό είχαμε να δούμε να μαζεύουμε σωρηδόν επιθετικά όταν η μπάλα καίει, από πέρυσι τέτοια εποχή μήπως?), λογικά φτάσαμε στη νίκη – αφύσικα χάσαμε όμως πάλι τη διαφορά. Αυτό με τη διαχείριση έχει καταντήσει εκνευριστικό πια!
Στα μείον ότι κάτι πρέπει να γίνει στα αποδυτήρια. Καιρό τώρα μουρμουράω ότι το καλό κλίμα έχει πάει βόλτα και σε κάθε ευκαιρία (ΔΥΣΤΥΧΩΣ…) επιβεβαιώνονται οι φόβοι μου. Δε γίνεται να μιλάει ο coach στα time out και οι παίκτες να πετάνε χαρταετό (μέρες που ‘ναι).
Σε σετ παιχνίδι δε κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ, εγκλωβιζόμαστε και περιμένουμε την «ψυχή» να κερδίσει. Το ψυχή μπήκε σε εισαγωγικά όχι γιατί δεν υπάρχει, αλλά γιατί δε μπορεί να είναι πρωτεύον μπασκετικό κριτήριο (άσε που δεν είναι). Ακόμα τίποτα, κανένα πλάνο επί παρκέ και όταν βρίσκουμε ομάδες πάνω από τα κυβικά μας, (θα) έχουμε αυτά που είδαμε και στα δυο (ως τώρα?) παιχνίδια με τους Καταλανούς. Στο δε transition (συνεχίζουμε να) είμαστε οι καλύτεροι στην Ευρώπη και αυτό στο μυαλό μου είναι (ΠΟΛΥ) παρήγορο, αλλά αν δε στρώσουμε (μη πω τι), δε μας βλέπω καλά. Δε ξέρω πως, αλλά αν γυρίσει το περσινό γυάλισμα ματιού (aka καλή ψυχολογία), η διάθεση για άμυνα (από όλους…) και το καθαρό μυαλό (for whom the bell tolls?) – όσα λάθη και να κάναμε στον καταρτισμό του ρόστερ, το σώζουμε. Γιατί (είπα, σήμερα έχω καλή διάθεση) με 8 εκτός έδρας νίκες φέτος (μέχρι στιγμής) «προίκα», μπορώ να ελπίζω σε συ-μάζεμα, αλλαγή διάθεσης/νοοτροπίας και επίτευξη στόχων (πρωτάθλημα, καλό πλασάρισμα στην Ευρωλίγκα).
Θα ήθελα όμως να μπει επιτέλους ο Πέρκινς στο rotation, γιατί είναι πολυτέλεια που πάει στράφι (έτσι ακριβώς όπως το γράφω και δεν αλλάζω άποψη, όσο και αν μιλάνε για «μπετατζήδες» οι κάποιοι άσχετοι με το άθλημα), να πάρει περισσότερα λεπτά ο Σερμαντίνι (ένας seven footer που και τρομάζει και μαζεύει και βοηθάει και σκοράρει) και να μην «πετάμε» τόσο άκομψα παίχτες που μπορούν να βοηθήσουν (Γκέτσε, Μαυροειδής), ειδικά στη σειρά των τελικών με βάζελο. Και όλα αυτά ακριβώς ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΣΗ ΝΑ ΜΙΚΡΑΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΗΔΗ ΜΙΚΡΟ ΡΟΣΤΕΡ….
ΥΓ1: Δε νομίζω ότι το χα γράψει ποτέ, γιατί μου θυμίζει τα χιλιοφορεμένα κλισέ της ελληνικής αθλητικής δημοσιογραφίας, αλλά ναι, από την ώρα που είσαι Πρωταθλητής, μπολιάζεται το DNA σου και δε χάνεις εύκολα, όσο χάλια βραδιές και να έχεις. Αυτό είναι μια κατάκτηση που ζήλευα στους ακατανόμαστους τόσα χρόνια… «Η φανέλα» επί το λαϊκότερον.
ΥΓ2: Έχω μια αίσθηση ότι η Εφές δε μας κάνει καθόλου κέφι ως αντίπαλό της για την επόμενη φάση και ίσως αυτό βγάλει εκπλήξεις στον από ‘κει όμιλο… Εμείς καλά θα κάνουμε όμως να μη μπούμε σε διαδικασία διαλογής. Σίγουρα οι Ρώσοι δεν είναι (στα χαρτιά τουλάχιστον) του χεριού μας και οι Τούρκοι ή οι «φλωρεάλ» της…Ρεάλ να «μας κάνουν» πιο καλά, αλλά αυτές οι επινοήσεις 8/10 φορές γυρνάνε boomerang οπότε…
ΥΓ3: ΟΚ, ο Άντιτς δε πιάνει τις αποδόσεις που θέλουμε και ξέρουμε ότι μπορεί να πιάσει. Ας μην ασχοληθούμε ξανά για τους λόγους που αυτό συμβαίνει (πιθανώς…), αλλά όταν όλα είχαν κολλήσει, έριξε 3 από τα 6.75 και ξέρανε τους Ιταλούς, την ώρα που η αφλογιστία από περιφέρειας συνεχίζεται για ακόμη ένα ματς… Τι διάολο, δε μπορεί να συνεχιστεί (και) αυτό… Δηλαδή πόσο ακόμη?
