Να ‘μαστε, χαιρετώ άπαντες!
Μάλλον θα το καθιερώσω αυτό το “ας καλμάρουμε λίγο πριν ποστάρουμε” πράμα, γιατί και γουρλίδικο είναι και με πιο καθαρό μυαλό βλέπεις μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα τα πράγματα (όσο “καθαρή” μπορεί να ‘ναι η κούτρα σου ύστερα ΚΑΙ από το φετινό…), συν του ότι έχεις την άνεση να δώσεις απαντήσεις εντός και εκτός των τοιχών… Αλλά ας τα πιάσουμε, ει δυνατόν, από την αρχή…
Θριαμβολογίες δεν έχει! Δε τρελάθηκα, όχι ρε αδέρφια, αλλά τι άλλο πια να γράψω που να μην έχει ήδη πιάσει μελάνι ή bytes!? Μας αντιγράψανε (χεχε και μάλιστα χαιρέκακο!) σε ουκ ολίγα από όσα είχαμε πει, αλλά χαλάλι! Κοιτώ τις ημερομηνίες των post εδώ μέσα και τις ημερομηνίες που ξαναπλασαρίστηκαν κάποια από αυτά και ρίχνω τρελό γέλιο! Και να το κάνουν κάποιοι που έχουν το σθένος να μιλούν σταράτα και να παραδέχονται, πάει στο διάολο, αλλά οι “χειροκροτητές”? Άστε ρε… Θα έρθουν απαντήσεις και μάλιστα πληρωμένες.
Πάμε λοιπόν, βεβαίως και δε περίμενα repeat στις 18:55 εκείνης της μαύρης για τους Ρώσους (και κάποιους Έλληνες…) Παρασκευής, αλλά σίγουρα περίμενα ότι θα πουλήσουμε πολύ ακριβά το τομάρι μας, όπως και είχα γράψει. Στο ημίχρονο μάλιστα, έβαλα το πρώτο κρασάκι και άρχισα τα “λές ρε?”!!! Έτριβα τα μάτια μου παίδες, ένας Ολυμπιακός κ**λωμένος, θολωμένος και με την έκφραση “με το μαχαίρι στα δόντια” να μοιάζει τόσο ήπια, σχεδόν για fans του Σάκη Ρουβά… Αλλιώς τα περιμέναμε οι “ειδήμονες” , αλλιώς το πήγαν τα αλάνια μας! Το να νικάς όχι κλέβοντας, αλλά ποδοπατώντας, είναι μαγκιά. Το να νικάς κάποιον όμως με το ίδιο του το παιχνίδι, είναι απλά ΑΛΛΟΥ!!! Είχα γράψει αν θυμάστε επίσης, ότι η είναι μεγάλη τύχη το να ‘σαι ο κάτοχος της διοργάνωσης και παρόλα αυτά να σε (ξανα-υπο)λογίζουν ΟΛΟΙ ως underdog…! Εκεί μάγκες, νομίζω, κρίθηκαν όλα. Γιατί σε εκείνο το αεροπλάνο όσοι φορούσαν φόρμες Olympiacos BC, μπήκαν με σκοπό το ταξίδι και μόνο, σα να μην είχε συμβεί ΤΙΠΟΤΑ στην Πόλη, ένα χρόνο μόλις πίσω. Μεγάλη υπόθεση! Πήραν οι δικοί μας μαζί με τα μπαγκάζια τους, γυναίκες, γκόμενες, παιδιά, γονείς, φίλους και πήγαν να το χαρούν. Παρτάκι!
Ειλικρινά ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ την τελευταία 20ετία, άλλη ομάδα, σε αγώνα τέτοιου επιπέδου και σημαντικότητας, να πιάνει ΤΕΤΟΙΟ αμυντικό peak! Μιλάμε για το ΤΕΛΕΙΟ! Δε πέρναγε κουνούπι, με post defense που δάγκωνε ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ, με aggressiveness του κερατά στα plays πάνω στις πάσες της Αρκούδας βγαίνοντας από το πλάι και γρήγορα μπροστά και με το “ζωγραφιστό” του Ολυμπιακού από ‘κει που το περιμέναμε (μη λέμε μαλακίες, όλοι…) να ‘ναι παιδική χαρά, να μοιάζει με Καμπότζη! Enter at your own risk… Μουτζαχεντίν είμαστε που δείχναμε ξεκάθαρα ότι “όποιος μπει – δε θα βγει” και αυτό φάνηκε στο πως ένας παίκτης σαν τον Κρστιτς έμοιαζε γατάκι δίπλα στο Χάινς η τον Σερμαντίνι! Επιθετικά είμασταν απλά καλοί, αλλά μαλάκες ήταν οι Αμερικάνοι όταν λέγανε ότι “η επίθεση κόβει εισητήρια αλλά η άμυνα φέρνει τίτλους”? Έτσι, ΔΕ ΧΑΝΑΜΕ 10 χρόνια να παίζαμε! Κάτι σαν να ξεκινήσε ο ημιτελικός από εκεί που τελείωσε ο περσινός τελικός… O ορισμός του intense basketball και για όσους ξέρουν τον όρο, καταλαβαίνουν και το γιατί καθαρίσαμε σαν αυγό μια CSKA που όπως έλεγε ο “φίλος μου” ο Θεοδόσης, “έχει Μεσίνα φέτος”…!!! Κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι αν αυτό που μόλις είχα ζήσει ήταν ένα μακιαβελικό σχέδιο από πλευράς μας, καθόλη τη χρονιά, αποπροσανατολισμού ή “στάχτης στα μάτια” κατά το κοινώς λεγόμενον, αλλά και για αυτό υπάρχει λογική απάντηση που (νομίζω ότι) την βρήκα μετά το τέλος του Final Four…
Ο Τελικός με βρήκε σε τσίτα. Βασικά από το Σάββατο το πρωί μέχρι και την έναρξή του, ήμουν σα λιοντάρι στο κλουβί. Είτε μου μιλάγανε, είτε όχι, το ένα και το αυτό. Δεν έμπαινα στο νετ ούτε για πλάκα, φύσαγα το τυχερό βρακί μου να στεγνώσει (είχε και βροχερό καιρό γαμώτο…) και το rollercoaster της διάθεσής μου ήταν σε κουραστικές υπερωρίες, διόλου τυχαία όπως αποδείχτηκε. Το πρώτο 10λεπτο μου θύμησε την πρώτη μπουνιά που είχα φάει στη σχολείο… Από το πουθενά, οριζοντιωμένος και με ζαλούρα σε όλο το κρανίο. Ήμουν σίγουρος για comeback, ήμουν αγχωμένος όμως για το χρονικό σημείο αυτού και μέχρι ποιο σημείο θα έφτανε. Η μαγ(κ)ιά αυτης της ομάδας, δεν μου άφησε περιθώρια (ούτε και στους Μαδριλένους). Από τη στιγμή που η διαφορά πριν το ημίχρονο έφτασε σε λογικά πλαίσια για εμάς (το λεγόμενο και “φράγμα των 10 πόντων”), περίμενα απλά το τρόπο. Ε αυτός ήρθε από τον Σπανούλαρο! Ηρέμησε, είδε και πιθανόν συζήτησε με τον Μπαρτζώκα και τα άλλα παιδιά τι και πως, και ανέλαβε δουλειά. Έβγαινε και εκτελούσε ΑΜΕΣΩΣ (σα να την ξεφορτώνεται τη μπάλα και σίγουρα όχι να τη ζυγίζει) μετά από σημαδεμένα screen (κυρίως του Hines – για μενα MVP του F4, hands down!), πράγμα που από τη μια εμάς ανέστησε και από την άλλη έστειλε τον απεχθή Ρούντι και το παρεάκι του για βρούβες και για καζούρα από τον Μέσι! Το zone-press του Λάσο που ακολούθησε, εμένα τουλάχιστο, μου φάνηκε ως απέλπιδα προσπάθεια και κάπου εκεί άρχισα να ηρεμώ. Ο Ολυμπιακός έδειχνε να ‘χει τα πατήματα, η Ρεάλ τη σούρα. Η φτωχή συγκομιδή πόντων στην πρώτη περίοδο, άρχισε να αλλάζει μορφή σε σημείο τέτοιο που όταν καθάρισε το παιχνίδι η ομάδα και εγώ το μυαλό μου, να συνειδητοποιήσω ότι φτάσαμε να σημειώσουμε στο τελευταίο 10λεπτο, τριάντα-εννέα (39) ποντάκια!!! Κάνοντας το (πρώτο χαλαρό) τσιγάρο μετά από μέρες και με την TV να δείχνει τον Σπαν να σηκώνει ξανά το τρόπαιο, σκέφτηκα ΠΟΣΟ μαγκιώρα είναι αυτή η ομάδα και ΠΟΣΟ μας εκφράζει σα Γαύρους! Όλη τη χρονιά είχαμε σκαμπανεβάσματα, μουρμούρες (δε μιλώ μόνο για τους φιλάθλους/οπαδούς…), μούτρα, ατυχίες, αλλά όταν χτυπήσε το καμπανάκι, η αυτοσυντήρηση και τα “καρύδια” που ΚΑΝΕΙΣ άλλος και ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ πια δεν έχει πανευρωπαϊκά, κάναν ξανά την εμφάνισή τους. Όπως έλεγε και το σποτάκι της Ευρωλίγκα, “ο Ολυμπιακός έχει πάντα τον τελευταίο λόγο…” Για να μην πιάσω αυτό το με τις διαφορές… Μου θυμίζει τα στοιχήματα με άλλα κοκόρια, όταν είμαστε πιτισρικάδες, που μπροστά στις γκομενίτσες λέγαμε προκλητικά: “Σε παίζω ένα μονό και σου δίνω και 20 ποντάκια άμα λάχει..!”
Η δε (ατυχής) αντιπαραβολή συναισθημάτων με την ΝΤΡΟΠΗ του Σαββατιάτικου τελικού Κυπέλλου Ελλάδας, απλά έκανε ΜΠΑΜ! Ένα σκηνικό που εντείνει το τελευταίο, είναι κάτι που έζησα και προχθές που πέρασα από την μπουτίκ για την καθιερωμένη αγορά επετειακών t-shirt για μενα και τους κανακάρηδές μου, όταν άκουσα έναν 50αρη να λέει σε ένα παιδί από το stuff: “Ολυμπιακός σημαίνει ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ, νταηλίκι και ΕΝΑΝΤΙΑ σε όλα! Αυτοί εδώ μας το στερήσαν…” δείχνοντας προς το Καραϊσκάκη… Επειδή ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει μπέσα και παντελόνια που κανείς άλλος από αυτούς που το παίζουν “αγνές Παρθένες” δεν έχει, καλό θα είναι στην ΠΑΕ να ξανασκεφτούν κάποια πράγματα…
Διάβασα πάρα πολλά όλες αυτές τις ημέρες. Άλλα μου ταιριάζαν, άλλα όχι. Η κυρίαρχη άποψη στους δημοσιογραφικούς κυρίως κύκλους είχε βγάλει το φιρμάνι όμως: “Η ιστορία άλλαξε την μέρα που Αγγελόπουλοι φέραν τον Σπανούλη στο λιμάνι”! Αυτή λοιπόν, για το Red & White BasketBall Diaries, είναι η μισή αλήθεια…Αυτή που πουλάει. Η άλλη μισή είναι ότι την ώρα που ο μεγάλος (και απεχθής) αντίπαλος σάρωνε όντας στο απώγειο της αλαζονείας του, εμείς κατεβάσαμε κεφάλι (προσοχή, όχι σκύψαμε…), σηκώσαμε μανίκια και στρέψαμε το βλέμα εκεί που δε μπορούσε εκείνη την στιγμή να δει. Στη νέα γεννιά του ελληνικού μπάσκετ! Το παιδομάζωμα, αποδείχτηκε (κατεμέ πάντα) η κίνηση ματ σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για το τμήμα και την αναγέννησή του. Γιατί με τα λεφτά του κάθε (ΠΑΙΧΤΑΡΑ, για να μη παρεξηγηθώ) Κλέιζα, ερχόντουσαν στην ομάδα πια τρείς “μικροί” (Μάντζαρης, Σλούκας, Παπανικολάου) που σήμερα (και το κυριότερο, τα επόμενα χρόνια) θα κρατήσουν και θα κρατηθούν μαζί με το Θρύλο, την κορυφή! Το να δέσεις δε “τους καλύτερους από την φουρνιά τους”, γύρω από “τον καλύτερο, ΜΑΚΡΑΝ από οποιονδήποτε αλλο”, πρόσφερε vice-versa και όλα αυτά μαζί (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), δυο Back to Back Ευρωπαϊκούς τίτλους στο τμήμα..! Δυο Back to Back τίτλους, που μας κατατάσουν πια στο πολύ κλειστό εκείνο club ομάδων, που έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο (Γιουγκοπλάστικα/Ποπ 84 Σπλίτ – Μακάμπι Τελ Αβίβ – Ολυμπιακός Πειραιώς)…
Κεφάλαιο Μπαρτζώκας:
Εδώ χρειαζεται ξεχωριστή αναφορά, για διάφορους λόγους με κυριότερο αυτόν που λέει ότι “έκλεισε στόματα”! Είπα να μην ασχοληθώ μιας και αυτό που με νοιάζει είναι ότι πετύχαμε τον ένα (απ’ τους δυο) μεγάλους στόχους μας και ακριβώς αυτό έγραφα ένα μόνο ποστ πριν, σε όλη την τελευταία παράγραφο… Αλλά επειδή σε αυτή τη γελοιότητα, μπήκαν και δημοσιογράφοι (ο κόσμος δε με πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ, ας λέει ότι θέλει γιατί είμαι και εγώ μέρος αυτού και επίσης ο κόσμος ότι και να λέει, έχει ΠΑΝΤΑ αγνούς σκοπούς σε αντίθεση με άλλους…), θα πω δυο-τρία λογάκια. Όλοι αυτοί που είχαν τα μούτρα να γράψουν για “ειδήμονες”, είναι οι ίδιοι που πριν μερικά χρόνια, όχι πολλά, μιλάγανε για “διάλυση του τμήματος basketball” και “για την μοναδική ντροπή του συλλόγου”…Έχουμε μνήμη όμως, γιατί ατυχώς για εσάς όψιμοι υποστηρικτές, δεν έχουμε αφήσει την ομάδα ΠΟΤΕ μόνη και τώρα στα καλά αλλά και κυρίως στις ΔΥΣΚΟΛΕΣ εποχές του Παπαστρατείου και του Κορυδαλλού! Τα θυμάστε? Θυμάστε να μας πείτε έτσι στα γρήγορα τα ρόστερ μας, τότε? Που φτάναμε και με ποιο τρόπο? Ρε κάντε μας τη χάρη που θα μιλήσετε κιόλας.. Αν νομίζουν κάποιοι λοιπόν ότι “στήριξη” στην ομάδα είναι να εθελοτυφλούμε, λυπάμαι που θας σας το χαλάσω, αλλά ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά δε θα ‘χε συμβεί αν δεν υπήρχε αυτός ο “έλεγχος” από (μεγάλη) μερίδα του κοινού μας. Μη πιστώνεστε πράγματα που δε σας ανήκουν! Γιατί σε αντίθεση με τους αναγνώστες σας, εσείς ΞΕΡΕΤΕ τι έπαιζε… ΟΚ? Η ομάδα και ο coach στο Final Four, εμφανίσθηκαν εντελώς διαφοροποιημένοι σε σχέση με τα παιχνίδια της υπόλοιπης χρονιάς, ακόμη και σε αυτά του Νοεμβρίου που πηγαίναμε “τρένο”! Τα plays μας άλλαξαν ΕΝΤΕΛΩΣ και σε άμυνα και σε επίθεση και αν θέλετε τη γνώμη μου (που την είχα γράψει και στα comments του blog το βράδυ του ημιτελικού με την CSKA), η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΓΚΙΑ του Μπαρτζώκα είναι ότι εμφανώς χαλαρός πια από τα άγχη του βασικού target που ήταν η πρόκριση στο Λονδίνο, είδε καθαρά και “αλλιώς” την φάση και ΔΕΝ ΚΟΛΛΗΣΕ στο να τα αλλάξει! Αυτό θέλει π@π@ρια και ο Μπαρτζώκας έδειξε ότι τα έχει! Ένα παράδειγμα εμφανές, είναι ότι η μπάλα άλλαζε χέρια γρήγορα και κυρίως από αυτά του Σπαν, στην O2. Λογικά επίσης, μίλησε με τους παίκτες και έλυσε όποιες παρεξηγήσεις υπήρχαν (Σπαν, Πέρο που μου έρχονται στα γρήγορα τώρα), την ώρα που έπρεπε. Αν δεν είδατε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ, τότε πάσο… Το πιστώνεται ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΑ και του ευχόμαστε να πιστωθεί και ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ στο μέλλον. Εμείς τον coach που σκεφτόταν και έβαζε εκείνος προβλήματα στους “περπατημένους” θέλουμε και όχι εκείνον που έκοβε βόλτες στον πάγκο σα να έχει κρεμάλα πάνω από το κεφάλι του… Αρκετά με αυτό και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Ευτυχώς οι τελικοί με τους ακατανόμαστους φέτος, απέχουν λίγο και αυτό μόνο καλό είναι (αν περάσουν τον Πανιώνιο βέβαια, αν και έχουν κάνει τα κουμάντα τους – Βλαδίμηρε, είναι αλήθεια όσα γράφονται..?). Το φυσιολογικό “άδειασμα” μετά το Λονδίνο, θα θέλει λίγο χρόνο για να ξαναγεμίσει με ενέργεια τα παιδιά. Θεωρώ ότι οι τελικοί που έρχονται, θα είναι ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟΙ, για όλους αυτούς τους λόγους που όλοι ξέρουμε ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ καλά…! Ξενερώσαν ΑΣΧΗΜΑ από το B2B και ήδη ακούω να μιλάνε για δικό τους 73-38 (μη φάτε, αυτό ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΣΠΑΣΕΤΕ Π-Ο-Τ-Ε !!!)… Γεμάτο ΣΕΦ από δω και στο εξής, όπως αρμόζει στους Πρωταθλητές Ευρώπης, repeat και στα εγχώρια και μετά θα έχουμε (πολύ) χρόνο για μετεγγραφικά μας… Έυχομαι μόνο να μην αλλάξει αυτή η ομάδα- ο πυρήνας της, γιατί είναι Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΒΓΑΛΕ ΠΟΤΕ αυτός ο μεγάλος ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ από τον Πειραιά!
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ!
