Όταν το 2011 οι αφοί Αγγελόπουλοι μαζί με τον ‘σοφό’ σχεδιάζαν το νέο μοντέλο της ομάδας ο σχεδιασμός περιλάμβανε και τον αρχηγό της εθνικής Σκοπίων, τον Πέρο Άντιτς. Το βιογραφικό ίσως να μην έλεγε πολλά παρ’όλα αυτά το 2010-11 βοήθησε την Σπαρτάκ στην κατάκτηση του Euro challenge cup και έφτασε με την χώρα του μέχρι τα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ στην Λιθουανία το καλοκαίρι του 2011 πριν μετακινηθεί στο μεγάλο λιμάνι. Λίγο ο δυναμικός του χαρακτήρας, λίγο η τρέλα του τον έκαναν συμπαθή τόσο εντός όσο κι εκτός παρκέ συμβάλοντας άμεσα στις μεγάλες επιτυχίες του Ολυμπιακού.
Φτάνωντας στο σήμερα και μετά από δύο πλήρεις πετυχημένες χρονιές η διοίκηση μαζί με το τεχνικό τίμ συμφώνησαν ότι η ομάδα χρειαζόταν ένα πιο αθλητικό παίχτη να πλαισιώνει τον Πρίντεζη αλλά κυρίως κάποιων σε πιο μικρή ηληκία (Πέτγουευ). Ο κόσμος απ’την μεριά του ίσως να μην συμμερίζεται αυτήν την απόφαση αλλά τα πράγματα δεν είναι ίδια όταν τα βλέπεις απ’έξω. Ο Πέρο Άντιτς πρόσφερε πολλά αλλά πήρε ακόμα περισσότερα απ’τον Ολυμπιακό καθώς στα 31 του πήρε 2 συνεχόμενες Ευρωλίγκες.
Στα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του ξεχώριζε με το μακρινό σούτ το οποίο ήταν απ’τα δυνατά του σημεία αλλά και στην άμυνα την οποία βοηθούσε λόγω της δύναμης και τον τσαμπουκά του. Στα πλήν μπορούμε να σημειώσουμε την αδυναμία του στα λόου πόστ (δεν εκμεταλευόταν τον όγκο του) αλλά και τα νεύρα του εντός παιχνιδιού που στοίχιζαν τεχνικές ποινές όπως και στις –κάποιες-διαφορές με τον κόουτς Μπαρτζώκα (χαρακτηριστικά στο ματς με την Εφές στην Πόλη).
Κλείνοντας οφείλουμε ένα ευχαριστώ στον Πέρο γιατί έδεσε, πρόσφερε και αποχαιρέτησε σαν κύριος τους Πρωταθλητές Ευρώπης αναγνωρίζοντας τους τα όσα του πρόσφεραν επι δύο χρόνια. Η μεταγραφή του Μπέρντ Πέτγουευ είναι ίσως η πιο ιδανική μετά την αποχώρηση Άντιτς. Ένας παίχτης που θα δώσει νέα πνοή και περισσότερη ενέργεια στο παιχνίδι της ομάδας.
RunAndGun7
