Ψηλά τα κεφάλια !

Δεν είναι εύκολο να συμμαζέψω το μυαλό μου και να γράψω για αυτά που έγιναν, για αυτά που δεν έγιναν και για αυτά που πρόκειται να γίνουν. Όμως, θέλω να μ’ αφήσετε να προσπαθήσω… έστω και αν έχουν μείνει μόνον 1:27 στο ρολόι, έστω και αν είμαστε τέσσερις πόντους πίσω στο σκορ, έστω και αν παίζουμε με την πλάτη στον τοίχο… Είμαστε ακόμα ζωντανοί, έχουμε τη μπάλα στα χέρια μας, μπορούμε να το παλέψουμε και να κάνουμε αυτό που φαντάζει σαν θαύμα… Δεν θα είναι η πρώτη φορά και, σίγουρα, δεν θα είναι ούτε η τελευταία…

basket2

Αν είναι γραφτό να πεθάνω, ας γίνει αυτό στο πεδίο της μάχης και όχι στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, με ψεύτικα λόγια από συγγενείς και φίλους, με χτυπήματα παρηγοριάς στην πλάτη… Ούτε με ένεση ευθανασίας συμβιβάζομαι, είμαι περήφανος και θέλω να πεθάνω όρθιος, με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου. Ακόμα και αν είναι πικρό αυτό το χαμόγελο, ακόμα και αν σε κάποια άκρη χαίρονται αυτοί που με σκότωσαν… Όμως, θέλω να με αφήσετε να παλέψω, αφού έχω ακόμα σφυγμό, αφού η καρδιά μου χτυπάει, αφού πιστεύω στις δυνάμεις μου… Σας το ζητάω σαν χάρη, σας ικετεύω να μου δώσετε αυτή την ευκαιρία…

Είχα την ατυχία να ξεπροβοδίσω για το μεγάλο ταξίδι, για το ταξίδι χωρίς γυρισμό, πολλούς δικούς μου ανθρώπους… Νέους και ωραίους ανθρώπους, που ήθελαν και έπρεπε να ζήσουν αλλά μοίρα κακιά τους έδιωξε πολύ νωρίς από κοντά μας. Ανθρώπους που δεν έπαψαν ποτέ να χαμογελούν, ξεπερνώντας ακόμα και τους πιο φριχτούς πόνους… Ανθρώπους που γεννήθηκαν και έζησαν περήφανοι, μέχρι την τελευταία στιγμή… που δεν ήθελαν να τους λυπηθούμε, που ήθελαν να τους θυμόμαστε πάντα γελαστούς, έτσι όπως ήταν πάντα !

Αυτές οι εικόνες, πολλές τέτοιες εικόνες, στριφογύριζαν στο μυαλό μου, αυτή την ατέλειωτη ώρα της διακοπής του αγώνα, το βράδυ της Τετάρτης… Όταν τα παιδιά με τα ερυθρόλευκα μπήκαν ξανά στο γήπεδο για να κάνουν ζέσταμα, κάτι σκίρτησε μέσα μου, μια ελπίδα ζωντάνεψε… Ήταν σαν να βγήκε ένας γιατρός από τον θάλαμο της εντατικής και μου έγνευσε καθησυχαστικά, σαν να μου έλεγε : δεν τελειώσαμε, υπάρχει ακόμα ελπίδα. Ήξερα ότι τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα πλέον, αλλά κάτι μέσα μου θύμιζε κάποια από τα λόγια του ετοιμοθάνατου : θα παλέψω όσο μπορέσω και για όσο αντέξω… θέλω να νικήσω !

Θα πούλαγα και την ψυχή μου στο διάολο για να ξαναδώ το χαμόγελο της ελπίδας, μπροστά από τα σφιγμένα δόντια του, την αήττητη περηφάνια στο βλέμμα του. Ήξερα ότι ακόμα κι έτσι, πολύ δύσκολα θα άλλαζε το αποτέλεσμα, ότι και το πιο αισιόδοξο σενάριο έλεγε ότι απλώς θα κερδίσουμε 3-4 μέρες ζωής, αφού θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα. Όμως, αυτή η ομάδα μας έκανε να πιστεύουμε στα θαύματα και αυτή είναι μία πολύ σοβαρή παρακαταθήκη, είναι ένα μεγάλο δίδαγμα για όλους μας, είναι μία πρόταση και μία στάση ζωής… Είναι ένα μήνυμα που λέει ότι οριστικό στη ζωή είναι μόνον το τέλος της !

Ήταν φριχτή και ατέλειωτη εκείνη η νύχτα… Μια νύχτα που ξυπνούσε τόσες μνήμες, που τροφοδοτούσε το μυαλό με εικόνες, που μετέφερε στα αυτιά ολοζώντανους κάποιους ήχους : δεν γίνονται αυτά τα πράγματα ή μήπως γίνονται… Αυτά μόνον ο Ολυμπιακός μπορεί να τα κάνει, μόνον αυτή η ομάδα !

Τώρα, μπορώ να περπατάω ελεύθερα…

Ευτυχώς δεν είχα δουλειά το επόμενο πρωινό και μπόρεσα να ξεκουραστώ λιγάκι. Όταν έκλεισα την εξώπορτα και κάλεσα το ασανσέρ, κοντοστάθηκα πριν μπω στον θάλαμο για να σκεφτώ κάτι, όπως έκανα όλες τις τελευταίες μέρες. Ποιο πόδι έπρεπε να βάλω πρώτο… το αριστερό ή το δεξί ;

Όμως, αυτό δεν είχε κανένα νόημα πλέον… Ούτε είχε σημασία με ποιο πόδι θα αρχίσω να κατεβαίνω τα σκαλιά στην είσοδο της πολυκατοικίας, ούτε με ποιο πόδι θα κατέβαινα από το πεζοδρόμιο στο δρόμο, ούτε με ποιο θα ανέβαινα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τα γούρια δεν έπιασαν τόπο αυτή τη φορά, με πρόδωσαν κι αυτά. Ομολογώ ότι έκανα ό,τι μπορούσα, προσπάθησα να αποφύγω τα λάθη, να βοηθήσω κι εγώ αυτά τα παιδιά, αλλά δεν τα κατάφερα… Έμεινα με το μεγάλο παράπονο ότι μπορεί και να τα καταφέρναμε, αν μας είχαν αφήσει να τελειώσουμε το παιχνίδι.

Δεν ήμασταν καλοί στη σειρά των τελικών, δεν είχαμε φρεσκάδα στο παιχνίδι μας, ήμασταν πολύ αγχωμένοι, πολύ νευρικοί και απελπιστικά άστοχοι. Δεν είχαμε την απαιτούμενη συγκέντρωση, ούτε την απαραίτητη ψυχολογία και, δυστυχώς, φάνηκαν όλα τα κενά που είχαμε στο ρόστερ… Δεν έχω μάθει να ψάχνω για δικαιολογίες και συνηθίζω να κοιτάζω την αλήθεια κατάμουτρα, αφού μόνον έτσι μπορώ να δω τα λάθη μου και να τα διορθώσω. Κρίνοντας καθαρά με αγωνιστικά κριτήρια, δεν ήμασταν καλύτεροι από τους αντιπάλους μας. Υπάρχουν πολλά “αλλά” που μπορώ να αναφέρω, αλλά δεν είναι στον χαρακτήρα μου και δεν θα το κάνω…

Θυμάμαι πάντα τα λόγια του μεγάλου Eddie Johnson που είπε : “τη χτεσινή μέρα δεν την άλλαξε ποτέ, κανένας… “ και δεν θα συνεχίσω να κοιτάζω προς τα πίσω. Όμως, βλέποντας την επόμενη μέρα, φοβάμαι ότι το βράδυ της Τετάρτης δεν χάσαμε μόνον ένα παιχνίδι και ένα πρωτάθλημα… Φοβάμαι ότι χάσαμε και τον Σπανούλη και τον Hines και τον Παπανικολάου και, ίσως, την ευκαιρία να φέρουμε κάποιους καλούς παίχτες από το εξωτερικό, που θα άρπαζαν από τα μαλλιά μια ευκαιρία να παίξουν στους “back to back” πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά κανένας δεν είναι τρελός και δεν θέλει να διακινδυνεύσει τη σωματική του ακεραιότητα, μετέχοντας σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου…

Φοβάμαι ότι αυτές οι εικόνες ντροπής βάζουν σε σκέψεις και τους Αγγελόπουλους, αν και κατά πόσο αξίζει τον κόπο να συνεχίσουν μέσα σ’ αυτό το άρρωστο περιβάλλον, όπου οι αρμόδιοι της Ε.Ο.Κ. κάνουν ό,τι γουστάρουν και βλέπουν μόνον ό,τι συμφέρει στα αφεντικά τους, δεν νοιάζονται καθόλου για το πώς θα προστατεύσουν το άθλημα, δεν δείχνουν τον παραμικρό σεβασμό στον ιδρώτα των αθλητών, εκτός και αν αυτοί φοράνε πράσινες φανέλες…

Όταν βλέπουν ότι στερείται στους υγιείς φιλάθλους, υποστηρικτές όλων των ομάδων, το δικαίωμα να παρακολουθήσουν θέαμα υψηλού επιπέδου, ότι εφαρμόζονται διαφορετικά μέτρα και σταθμά στις διοικητικές αποφάσεις των θεσμικών οργάνων, ότι συντηρείται η…σαπίλα της Κ.Ε.Δ. και βρίσκονται πάντα οι τρόποι για να αθωώνεται και να χαϊδεύεται ο “εφευρέτης της αλητείας”, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τους προγόνους του.

Όταν τα όργανα της πολιτείας είναι ανίκανα και δείχνουν απρόθυμα να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη, όταν οι περισσότεροι από εμάς ανεχόμαστε τον κάθε ανεγκέφαλο και το κάθε πρεζόνι στο διπλανό κάθισμα, που τα κάνει όλα “πουτάνα” και δεν τον πιάνουμε απ’ τον γιακά για να τον μπαγλαρώσουν…

Μακάρι να βγω ψεύτης, να αποδειχτώ κακός μάντης και όχι μάντης κακών, αλλά φοβάμαι πολύ για τις μέρες που έρχονται… Αυτή η ομάδα μας έχει κάνει κάτι περισσότερο από περήφανους και, εφόσον διατηρηθεί, είμαι βέβαιος ότι θα μας ξανακάνει. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι το ξέρουν, όπως ξέρουν και ότι η εντιμότητα είναι πολύ πιο σημαντική από τους “βρώμικους” τίτλους. Όμως, είναι εξαιρετικά δυσβάσταχτο να νιώθεις την αδικία στο τομάρι σου, για τόσα και τόσα χρόνια, να παλεύεις με καθαρά χέρια κόντρα σε λυτούς και δεμένους, ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα που…διορίζει τους πρωταθλητές και δεν θέλει να αναδεικνύονται αυτοί μέσα στα γήπεδα.

Αυτή η ομάδα είναι πεντακάθαρη, από την κορφή μέχρι τα νύχια. Μπορεί να προσπάθησαν να της ρίξουν λάσπη, μετά το δημοσίευμα ενός γραφικού τύπου (βλέπετε, ο Goebbels άφησε πολλούς “απογόνους”), αλλά το μόνο που κατάφεραν είναι να εξοργίσουν τα παιδιά (είναι χαρακτηριστική η ατάκα του Σπανούλη, που είπε : “μόνον σπέρμα δεν μας ζήτησαν να δώσουμε”) και να μας εκθέτουν αδίκως και διεθνώς, παραβιάζοντας μάλιστα την κείμενη νομοθεσία. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε…

Αυτή την ομάδα τη γουστάρουμε και την καμαρώνουμε, περισσότερο ακόμα και από τον μοναδικό άθλο που πέτυχε, κατακτώντας “back to back” την κούπα της Euroleague, επειδή είναι μια παρέα που λειτουργεί και μεγαλουργεί στο φως, που απεχθάνεται το σκοτάδι και τις υπόγειες διαδρομές… Μακάρι, οι ιδιοκτήτες της Κ.Α.Ε. να διαθέτουν τις απαραίτητες αντοχές, να σφίξουν τα δόντια και να συνεχίσουν, ξεπερνώντας τα εμπόδια και…φτύνοντας όλους τους σιχαμένους που “το παίζουν” αντικειμενικοί και καλά, ενώ είναι βουτηγμένοι στα σκατά μέχρι το λαιμό ή και πιο πάνω…

Μακάρι να βρουν επιτέλους τον τρόπο να γκρεμίσουν τη…χούντα που καταδυναστεύει το ελληνικό μπάσκετ, που δεν έχει ιερό και όσιο, που δεν σέβεται κανέναν και τίποτα. Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει ένα ολόκληρο, πολύ καλά οργανωμένο, σύστημα και από πίσω ένας ολόκληρος κόσμος που καμαρώνει έναν άνθρωπο που μας κάνει να ξερνάμε και μόνον που βλέπουμε τη φάτσα του. Υπάρχει τεράστια διαφορά γούστου και αισθητικής, πώς να το κάνουμε τώρα…

Ξέρω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό το εγχείρημα… Όμως, επειδή έχω ζήσει και στα μαύρα χρόνια της χούντας των συνταγματαρχών, εξακολουθώ να πιστεύω ότι και οι πιο σκληρές χούντες πέφτουν κάποτε. Δεν ξέρω τον τρόπο, ούτε τον χρόνο που θα γίνει αυτό, αλλά θα γίνει… Αρκεί να στηρίζουμε, με όλες τις δυνάμεις μας, αυτούς που κρατάνε το τιμόνι της ομάδας, να κρατάμε ψηλά τις σημαίες μας, να μην υποτιμούμε τη σημασία που έχει το επικοινωνιακό παιχνίδι, να μπαίνουμε μπροστά και να ξεμπροστιάζουμε τους “δήθεν” που ψάχνουν αφορμές για να αποθεώσουν τη σαβούρα, να μην πέφτουμε στις παγίδες που μας στήνουν και να μην βγάζουμε μόνοι τα μάτια μας…

ΥΓ. Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή να ανοίξω κουβέντα για το ποδοσφαιρικό τμήμα, αφού δεν υπάρχει κάτι βέβαιο στα μεταγραφικά θέματα μέχρι αυτή τη στιγμή. Θέλω μόνον να ευχαριστήσω τον Φρανσουά Μοντέστο για τη μεγάλη προσφορά του και να τον συγχαρώ για τη συγκινητική δήλωση που έκανε, όταν ανακοινώθηκε η αποχώρησή του από την ομάδα μας. Είσαι μεγάλο παλικάρι και φοράς παντελόνια με…περιεχόμενο, φίλε Φρανσουά !

dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος