Πουτάνα μπάλα !

“Δεν χωνεύεται, ρε γαμώτο… Κάνεις την ανατροπή στο σκορ και εκεί που πας να οργανωθείς και να τους χορέψεις στο ταψί, παίζοντας στην κόντρα, έρχεται η κωλόμπαλα και σε δικάζει δύο φορές μέσα σε δύο λεπτά, φέρνοντας τα πάνω-κάτω… Η πρόκριση είναι ακόμα ανοιχτή, θα δώσουμε τη μάχη μέχρι το τέλος και όπου μας βγάλει” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.

10169316_661500493970033_1913323817629307065_n

Κρίμα για τα παιδιά, που έκαναν μεγάλη προσπάθεια και έδωσαν την ψυχή τους… Κρίμα για τον Μίτσελ και ακόμα πιο πολύ κρίμα για αυτόν τον υπέροχο κόσμο, που έδωσε το βροντερό “παρών” μέσα στο γήπεδο, δίνοντας σε ολόκληρη την Ευρώπη την ευκαιρία να μάθει ποιος είναι ο κόσμος του Ολυμπιακού, να καταλάβει τι σημαίνει, και ας μην ξέρει ελληνικά, το τραγούδι: “το σπίτι μου, το άφησα… τη γκόμενα παράτησα και ήρθα εδώ, για να σου πω: ΘΡΥΛΕ μου, πόσο σ’ αγαπώ…” !

Παίζοντας σε μία καυτή έδρα και απέναντι σε μία δυνατή ομάδα, που έπαιζε τα ρέστα της σ’ αυτό το παιχνίδι, δεν κωλώσαμε όταν βρεθήκαμε πίσω στο σκορ. Βγήκαμε αμέσως μπροστά και καταφέραμε να ισοφαρίσουμε, με την παλικαρίσια κεφαλιά του Μποτία, το γκολ που είχε βάλει τρία λεπτά νωρίτερα ο… καλλιτέχνης Πίρλο, με ασύλληπτη εκτέλεση φάουλ.

Το παιχνίδι είχε πολύ γρήγορο ρυθμό, αλλά καταφέραμε να σταθούμε πολύ καλά και να κρατήσουμε το ισόπαλο αποτέλεσμα, μέχρι τη λήξη του ημιχρόνου. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Ιταλοί ξεκίνησαν πολύ δυνατά στο δεύτερο ημίχρονο, με σκοπό να πετύχουν γρήγορα ένα δεύτερο γκολ και να ελέγξουν το παιχνίδι. Όμως, λογάριαζαν χωρίς τον Ν’Ντιγκά, που έστειλε τη μπάλα στο “γάμμα” της εστίας του Μπουφόν, μετά το συστημένο γύρισμα του Μανιάτη στο κεφάλι του σκόρερ.

Ήταν μία στιγμή από αυτές που αποτυπώνονται στη μνήμη μας και μένουν εκεί για να μας συνοδεύουν σε ολόκληρη τη ζωή μας, από αυτές που γράφονται στον “σκληρό δίσκο” του κεφαλιού μας και ξεχνιούνται μόνον όταν και αν (o Θεός να μας φυλάξει) πάθουμε Alzheimer !

Όμως, η… πουτάνα μας πούλησε και μας έστειλε από τον παράδεισο στην κόλαση, μέσα σε λίγα λεπτά, όταν βρήκε στα κεφάλια του Μποτία και του Γιορέντε, πριν χτυπήσει στο δοκάρι και στα πόδια του Ρομπέρτο, για να καταλήξει στο τέρμα μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην επόμενη φάση, στρώθηκε “λουκούμι” στο πόδι του Πογκμπά μετά από κόντρα στον Μποτία… και μας σκότωσε !

Δυστυχώς, το διαγώνιο σουτ του Ελαμπντελαουί – που έκανε μαλάκες τους δύο αμυντικούς και χώθηκε ανάμεσά τους – έφυγε λίγο έξω από το τέρμα του Μπουφόν και η ισοφάριση δεν ήρθε… Και στο τέλος, ο Άτκινσον μας έστησε στα 11 μέτρα, δίνοντας στον Βιντάλ την ευκαιρία να σκοράρει και να μας στερήσει το πλεονέκτημα σε μία ενδεχόμενη ισοβαθμία με τους πρωταθλητές Ιταλίας. Όμως, ο γίγαντας Ρομπέρτο πετάχτηκε στη γωνία και νίκησε τον Χιλιανό, κρατώντας ζωντανές τις ελπίδες για την πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες του Champions League.

Ξέρω κι εγώ, όπως ξέρουμε όλοι μας, ότι το εγχείρημα δεν είναι εύκολο πλέον. Όμως, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και μερικές φορές το… μετανιώνει την τελευταία στιγμή. Βλέποντας τις εμφανίσεις της ομάδας μας, σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης, τα τελευταία χρόνια… δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Θα παλέψουμε και στο τέλος θα κάνουμε ταμείο, ελπίζοντας ότι το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου θα είμαστε αυτοί που θα πανηγυρίζουν.

Ακόμα και αν αυτό δεν γίνει, πρέπει να πάρουμε οπωσδήποτε την τρίτη θέση του ομίλου και να συνεχίσουμε στο Europa League, μαζεύοντας πόντους για εμάς και για τη βαθμολογία της Ελλάδας. Η ευρωπαϊκή καταξίωση δεν έρχεται ούτε με μία νίκη, ούτε με μία πρόκριση… χρειάζεται διάρκεια και είναι μία δύσκολη, αλλά και πολύ όμορφη υπόθεση.

Είμαστε ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και, γι’ αυτό, είμαστε καταδικασμένοι να κυνηγάμε πάντα όλους τους στόχους. Δεν είμαστε μπουγατσομάχοι, που κάθονται και χάνουν με κατεβασμένα χέρια από την ουραγό του γαλλικού πρωταθλήματος και αφήνουν το Κύπελλο, χάνοντας από την Καλαμαριά και παραχωρώντας ισοπαλία στα Γιάννενα μέσα στην Τούμπα, για να έχουν έναν και μόνον στόχο, αυτόν που αποτελεί το αιώνιο απωθημένο τους: να εκτοπίσουν τον ΘΡΥΛΟ από τον θρόνο του πρωταθλητή. Εμείς, τους θυμίζουμε ότι: γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος !

dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος