Γιώργο, χάσαμε…

Δεν έχουν συμπληρωθεί ούτε 30 ώρες από τη στιγμή που δημοσιεύτηκε το προηγούμενο κείμενο σ’ αυτή τη στήλη και είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος, τουλάχιστον στον τίτλο που είχα βάλει… Απόψε αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο φλεγόμενο ΣΕΦ, μαζί με τη μάχη χάθηκε και ο πόλεμος !

10334259_10152230365332800_3757165730964813866_n

Κάποιος φίλος, που σχολίασε κάτω από το προηγούμενο κείμενό μου, έγραψε κάτι πολύ κολακευτικό για μένα, λέγοντας ότι “αν ήμουν προπονητής της ομάδας, θα είχαμε καθαρίσει με σκορ 3-0 τη σειρά των τελικών”. Όχι, φίλες και φίλοι… δεν είναι αλήθεια, ούτε καβάλησα κανενός είδους καλάμι. Μακριά από μένα κάθε μορφής έπαρση και οποιαδήποτε έκφραση του στυλ “εγώ, σας τα έλεγα…”

Νιώθω τόση πίκρα απόψε, που φοβάμαι να καταπιώ το σάλιο μου… φοβάμαι ότι μπορεί και να δηλητηριαστώ. Πίστευα σ’ αυτή την ομάδα, ακόμα και όταν βρεθήκαμε στο ημίχρονο με 21 πόντους πίσω στο σκορ, έχοντας δεχτεί 53 πόντους στο πρώτο 20λεπτο. Κάποια στιγμή στην ανάπαυλα του παιχνιδιού, ήμουν έτοιμος να… τρολάρω κάποιον που έγραψε κάπου ότι δεν αντέχει να δει το δεύτερο ημίχρονο και να του πω ότι θα χάσει την ευκαιρία, έχοντας δει ανατροπές από τους 17 πόντους (στην Πόλη) και από τους 19 πόντους (στο Λονδίνο), να δει και μία ανατροπή από τους 21 πόντους στο ΟΑΚΑ.

Πίστευα ότι θα βρούμε τον τρόπο να επιστρέψουμε και να διεκδικήσουμε τη νίκη και το πρωτάθλημα… Βλέποντας την εξέλιξη του παιχνιδιού, θεωρώ ότι είχαμε τις ευκαιρίες για να το κάνουμε, αλλά τις κλωτσήσαμε. Ένα δύσκολο και τυχερό γκολ-φάουλ του Φώτση, ένα πέσιμο του Petway στο ίσιωμα, δύο λάθη σε πάσες του Σπανούλη και τρεις χαμένες ευκαιρίες για να σκοράρουμε από κοντά στην ίδια φάση, έφταναν για να γραφεί ο οδυνηρός επίλογος αυτής της χρονιάς…

Τώρα, θα τα πούμε όλα !

Όσοι από εσάς με γνωρίζετε προσωπικά και όσοι, που είστε πολύ περισσότεροι, με μάθατε μέσα από τα κείμενα και τα σχόλιά μου, φαντάζομαι ότι έχετε καταλάβει το πνεύμα μου. Παραδέχομαι ότι είμαι πολύ συγκαταβατικός με τους παίχτες, με τους διοικούντες και με τους προπονητές, ίσως και περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε… Είναι και θέμα χαρακτήρα, είναι και που δεν θέλω να δημιουργώ προβλήματα όταν υπάρχουν κρίσιμοι αγώνες μπροστά μας και, σίγουρα, είναι και αυτή η μεγάλη αγάπη που έχω για όσους φοράνε τα ερυθρόλευκα, οι βασικοί λόγοι που υπαγορεύουν αυτή μου τη συμπεριφορά.

Όμως, απόψε τελείωσε η χρονιά και μπορώ να μιλήσω πλέον ελεύθερα, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα της λογικής και όχι του συναισθήματος. Συνηθίζω να λέω ότι… προτιμώ τις κηδείες από τα μνημόσυνα και ξέρω ότι αυτό ακούγεται κάπως. Εννοώ ότι, όταν κάτι τελειώνει με δυσάρεστο τρόπο, το αποδέχομαι (αφού πλέον δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αποτρέψω) και κοιτάζω μπροστά, χωρίς να κάθομαι να κλαίω για τον… μακαρίτη !

Οφείλω να ομολογήσω ότι, όταν μαθεύτηκε πως φεύγει ο Ντούντα μετά τον θρίαμβο της Πόλης, πρότεινα αμέσως τον Γιώργο Μπαρτζώκα για αντικαταστάτη του. Είχε παρουσιάσει πολύ καλή δουλειά και στο Μαρούσι και στον Πανιώνιο, δύο ομάδες με χαμηλό μπάτζετ, είναι νέος άνθρωπος και οπαδός της ομάδας μας… Πίστεψα σ’ αυτόν και τον υποστήριξα μέχρι σήμερα, τόσο όσο δεν υποστήριξε ούτε ο ίδιος τον εαυτό του.

Κέρδισε πολλούς πόντους στην εκτίμησή μου, με αυτά που παρουσίασε στο Λονδίνο και στα δύο παιχνίδια… ιδιαίτερα στον ημιτελικό με την CSKA, όπου παίξαμε το καλύτερο παιχνίδι που έχω δει ποτέ στον αμυντικό τομέα και κάναμε τους Ρώσους να μοιάζουν ομαδούλα της σειράς. Με εξαίρεση το τραγικό πρώτο δεκάλεπτο κόντρα στη Ρεάλ, η ομάδα έπαιξε καταπληκτικό μπάσκετ και στον τελικό του Λονδίνου, φτάνοντας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην κορυφή της Ευρώπης και κρατώντας το στέμμα της.

Ακολούθησαν οι τελικοί του πρωταθλήματος, όπου χάσαμε με κατεβασμένα τα χέρια. Όμως, λίγο οι σημαντικές απουσίες του Μάντζαρη και του Acie Law, λίγο ο τρόπος που τελείωσε (ή, μάλλον, που δεν… τελείωσε) το τρίτο παιχνίδι της σειράς, με έκαναν να πιστεύω ότι ήταν μία άσχημη παρένθεση και έδωσα πίστωση χρόνου στον coach.

Το καλοκαίρι έφυγαν από την ομάδα τρεις πολύ σημαντικοί παίχτες… Παπανικολάου, Antic και Hines. Πανηγυρίσαμε για την παραμονή του Σπανούλη, χαρήκαμε για την προσθήκη των νέων παιδιών (Αγραβάνη, Παπαπέτρου και Χριστοδούλου), πιστέψαμε ότι ο Begic θα βοηθήσει περισσότερο από τον Shermadini, ότι ο Dunston μπορεί να καλύψει το κενό του Hines και ότι ο Simmons θα μας δώσει κάτι παραπάνω από τον Powell. Περιμέναμε με αγωνία να δούμε τον Lojeski, που κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Παπανικολάου, και νιώσαμε μεγάλη ανακούφιση βλέποντας τον Μάντζαρη να επιστρέφει υγιής, μετά τον σοβαρό τραυματισμό που είχε…

Η χρονιά ξεκίνησε σχεδόν ιδανικά, με την κατάκτηση του διηπειρωτικού στη Βραζιλία και με το εκπληκτικό σερί των 23 νικών. Όμως, κάπου εκεί άρχισαν να μαζεύονται σύννεφα στον ορίζοντα… Χάσαμε το αήττητο στο παιχνίδι του κυπέλλου στο ΟΑΚΑ, χάσαμε στη Δράμα, χάσαμε λόγω τραυματισμού τον Acie Law και δεν τον αντικαταστήσαμε επαρκώς για το υπόλοιπο της χρονιάς, παίρνοντας ένα “λαχείο” στη θέση του (τον Collins).

Ακολούθησαν αρκετοί τραυματισμοί πολλών βασικών παιχτών (Σπανούλης, Πρίντεζης, Περπέρογλου και Petway) σε μία περίοδο που είχαν αρχίσει τα δύσκολα στο top-16 και κρίνονταν η πρόκριση στα play off της Euroleague, αλλά τα καταφέραμε τελικά. Όμως, χάσαμε την πιθανότητα να παίξουμε με πλεονέκτημα έδρας και… η Ρεάλ μας προτίμησε για να μην ξαναπάθει τα περσινά, με αποτέλεσμα να μείνουμε εκτός Μιλάνου.

Ένας στόχος μας απέμεινε : το πρωτάθλημα… Έπαιξε η πιθανότητα να πάρουμε τον Bobbie Brown και να προσθέσουμε ένα σημαντικό επιθετικό όπλο, αλλά δεν προχωρήσαμε. Αν και ξέρω ότι η ιστορία δεν γράφεται ποτέ με υποθέσεις, πιστεύω ότι με αυτή την προσθήκη θα είχαμε πολύ περισσότερες πιθανότητες να πάρουμε τον τίτλο, ειδικά μετά την εικόνα που είχε ο Σπανούλης στη σειρά των τελικών.

Φταίνε πολλοί, όχι μόνον ένας…

Δεν έχω μάθει να… τρώω ανθρώπους, δεν είμαι και δεν σκοπεύω να γίνω ανθρωποφάγος. Ξέρω ότι “δεν κομίζω γλαύκα εις τας Αθήνας” λέγοντας ότι ο αρχηγός δεν φάνηκε αντάξιος των περιστάσεων… άλλωστε, προς τιμήν του, το παραδέχτηκε και δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλό του. Όμως, δεν φταίει μόνον αυτός !

Πρώτος υπεύθυνος, για όσα είδαμε και για όσα δεν είδαμε, είναι ο Μπαρτζώκας. Η ομάδα δεν είχε αγωνιστικό πλάνο, δεν μπόρεσε να κρύψει τα μειονεκτήματά της και να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματά της, δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τα μειονεκτήματα και να περιορίσει τα πλεονεκτήματα των αντιπάλων. Του πήρε την… ταυτότητα ο Αλβέρτης, ένας πρωτόπειρος στη θέση του πρώτου προπονητή, και έχασε το πρωτάθλημα από μία ομάδα που είχε όλους και όλους τέσσερις αξιόλογους παίχτες.

Η ομάδα έπαιξε στους τελικούς φοβισμένη και αγχωμένη, χωρίς να μπορεί να κάνει αυτά που ξέρει, εγκλωβισμένη στο αργό παιχνίδι των αντιπάλων, με παίχτες που δεν είχαν ούτε την ψυχολογία του νικητή , ούτε τα… απαραίτητα “μπαλάκια”. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε τον Collins, που έχει φάει το “γιούχα” της ζωής του, από τους οπαδούς της δικιάς μας ομάδας, καλύτερο περιφερειακό παίχτη στη σειρά των τελικών. Μπράβο του, αλλά… όλοι οι υπόλοιποι πού ήταν κρυμμένοι ;

Πότε περιμένει να αναλάβει πρωτοβουλίες ο Σλούκας και πότε σκοπεύει να σταθεροποιήσει την απόδοσή του, σε άμυνα και επίθεση, ο Μάντζαρης ; Γιατί δεν έπαιξε καθόλου ο Παπαπέτρου στα δύο τελευταία παιχνίδια της σειράς ; Για ποιον λόγο κρατήσαμε τον Shermadini, αφού δεν του είχαμε καμία εμπιστοσύνη και, όπως αποδείχτηκε, πολύ καλά κάναμε ;

Γιατί έπρεπε ο coach να είναι συνεχὠς εκνευρισμένος και να διαμαρτύρεται στους διαιτητές, μεταφέροντας τον εκνευρισμό σε ολόκληρη την ομάδα, όταν όλοι ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια με ποιους “κανόνες” παίζεται το… έργο ; Γιατί πρέπει κάθε φορά να παίζουμε τους τελικούς εντός και εκτός γραμμών, κόντρα σε ένα σάπιο σύστημα που κατατρώει τα σωθικά του ελληνικού μπάσκετ, ενώ δεν έχουμε καταφέρει (σε διοικητικό επίπεδο) να το πολεμήσουμε αποτελεσματικά πριν φτάσει ο κόμπος στο χτένι ;

Όχι, φίλες και φίλοι… δεν ψάχνω για καμία δικαιολογία. Είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε το πρωτάθλημα, όταν κάναμε το break στο τρίτο παιχνίδι, αλλά την πετάξαμε στα σκουπίδια. Και φταίμε όλοι για αυτό… και εμείς, οι οπαδοί, φταίμε !

Νομίσαμε ότι κερδίσαμε, μετά από πολλά χρόνια, σε παιχνίδι play off στο ΟΑΚΑ και πιάσαμε τον παπά απ’ τα αρχ… Μιλούσαμε για “πεθαμένους” και υποτιμούσαμε συνειδητά το ειδικό βάρος των αντιπάλων μας. Μπορεί να φταίει και ο… Χάντζος για όσα είδαμε, αλλά μέχρι αυτό να αποδειχτεί, πρέπει να παραδεχτούμε ότι στην απέναντι πλευρά υπάρχουν και κάποιοι παίχτες που διαθέτουν αγωνιστική αξία και ηγετική φυσιογνωμία.

Μπορεί να μην θέλουμε να αναγνωρίσουμε κάποια πράγματα, μπορεί να μας δημιουργούν απέχθεια ορισμένοι παίχτες των αντιπάλων μας (εξαιτίας κάποιων απαράδεκτων επιλογών και συμπεριφορών τους), μπορεί να… ξερνάμε και από τα αυτιά με όσα έχουμε βιώσει τόσα χρόνια, μπορεί να έχουμε σιχαθεί όλη αυτή τη σαπίλα με τους διορισμένους πρωταθλητές του Βαζελακόπουλου, αλλά πρέπει να κάνουμε και την αυτοκριτική μας.

Όταν οι βάζελοι έχασαν το πλεονέκτημα έδρας, μετά το δικό μας break στο τρίτο παιχνίδι, η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών τους έμεινε στο γήπεδο για να τους χειροκροτήσει και να τους ζητήσει να πάρουν τη ρεβάνς στο ΣΕΦ. Όταν χάσαμε εμείς, το βράδυ της Κυριακής, πέσαμε σχεδόν όλοι να φάμε τους παίχτες και τον προπονητή μας… τους είπαμε άχρηστους, τους είπαμε losers. Με ποιο κουράγιο αυτά τα παιδιά θα πήγαιναν σήμερα να παλέψουν μέσα στην κόλαση, κόντρα σε λυτούς και δεμένους, το σκεφτήκαμε ποτέ ;

Κάποιοι από τους παίχτες μας κατάφεραν να κρατήσουν την ψυχραιμία τους, να βγάλουν τον αγωνιστικό τους εγωισμό και να παλέψουν όσο περισσότερο μπορούσαν. Προσωπικά, δεν έχω κανένα παράπονο από τον Πρίντεζη, από τον Lojeski, από τον Dunston και, φυσικά, από τον Collins. Πάλεψε αρκετά και ο Στράτος, προσπάθησε και ο Βαγγέλης… Όμως, το παιχνίδι χάθηκε και η χρονιά τελείωσε χωρίς κανέναν τίτλο.

Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη…

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, δεν έμαθα να σκύβω ποτέ το κεφάλι και δεν περιμένω τις νίκες και τους θριάμβους για να νιώσω όμορφα, επειδή υποστηρίζω αυτή την ομάδα. Άλλωστε, για μένα και για πάρα πολλούς ακόμα, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ δεν είναι ομάδα, είναι κάτι άλλο… Είναι η θρησκεία μας, είναι η οικογένειά μας και ο τρόπος ζωής μας !

Χρειάζεται ανασύνταξη και μελέτη για το μέλλον της ομάδας… Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι καλούνται να πάρουν πολλές και δύσκολες αποφάσεις. Πρέπει να καθορίσουν τους στόχους που βάζουν, να ζυγίσουν τα δεδομένα που υπάρχουν και να προχωρήσουν. Δεν είμαι έτοιμος, ούτε θεωρώ τον εαυτό μου κατάλληλο για να τους υποδείξει λύσεις και να τους βοηθήσει. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που κατέχουν το αντικείμενο, που αγαπούν την ομάδα και είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν…

Αν επιτρέψω στον εαυτό μου να απευθύνει μία παραίνεση, αυτή θα ήταν να βρουν κάποιον άνθρωπο που θα στηρίζει την ομάδα στα κέντρα των αποφάσεων (έναν Σαλονίκη, ας πούμε) και να ελέγξουν αποτελεσματικά όλους αυτούς που εμφανίζονται στο ΣΕΦ μόνον στα παιχνίδια των τελικών και είναι έτοιμοι να τα κάνουν όλα μπάχαλο, μόλις κάτι στραβώσει. Η μεγάλη δύναμη της ομάδας μας είναι ο κόσμος της, αυτός που έδωσε από το υστέρημά του και πήρε τα εισιτήρια διαρκείας, αυτός που έκανε sold out σε όλα τα κρίσιμα παιχνίδια του top-16, αυτός που στήριξε και στηρίζει συνεχώς την ομάδα μας. Δεν είναι οι κάθε λογής πανηγυρτζήδες… είναι αυτοί που στέκονται δίπλα της και στις χαρές και στις λύπες, στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα.

Η ζωή συνεχίζεται… ψηλά τα κεφάλια !

dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος