Για τον αθάνατο Μητσάρα…

“Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τη μέρα που γίναμε όλοι πιο φτωχοί, όταν ο μοναδικός Δημήτρης Μητροπάνος έφυγε από κοντά μας. Τα παλικάρια του Γιάννη Σφαιρόπουλου φρόντισαν να μας κάνουν ένα δώρο στη μνήμη του μεγάλου απόντα, σπάζοντας την έδρα της Barcelona και βάζοντας πλώρη για τη Μαδρίτη” γράφει ο dp11 στο σημερινό του κείμενο.

63barcelona_olympiacos76Κόντρα στις ατυχίες και στους τραυματισμούς, κόντρα στα προγνωστικά και στην αρνητική παράδοση, καταφέραμε να φύγουμε νικητές από τη Βαρκελώνη. Κάναμε ένα πολύ σημαντικό βήμα, αλλά πρέπει να κάνουμε πολλά ακόμα. Μπορούμε να πάρουμε τα δύο επόμενα παιχνίδια στο Σ.Ε.Φ. και να σφραγίσουμε το εισιτήριο για τη Μαδρίτη, όμως τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Η σειρά έχει πολύ δρόμο ακόμα…

Αυτή την ομάδα χαίρεσαι να τη βλέπεις, αφού ξέρεις ότι θα παλέψει όπως και να ‘χει. Όπως έγραψε ένας φίλος, μακάρι να παίζουμε πάντα έτσι και δεν θα με πειράζει ακόμα και όταν χάνουμε. Αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της παρέας, σε πείθει με την προσπάθειά της, με την ψυχή που καταθέτει μέσα στο γήπεδο. Μπορεί να παίζει συχνά μπροστά σε άδειες εξέδρες, επειδή η ομάδα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ δεν διαθέτει μεγάλο μπασκετικό κοινό, αλλά όλοι ξέρουμε ότι έχει περισσότερη ολυμπιακή ψυχή από κάθε άλλο τμήμα του συλλόγου.

Ένας Πρίντεζης συγκλονιστικός, ένας Σπανούλης που θύμισε κάτι από τον τελικό του Λονδίνου, ένας Μάντζαρης killer σε άμυνα και επίθεση, δύο πύργοι (Dunston και Hunter) φόβητρο για τους αντιπάλους, ένας Lojeski με πολλή ουσία στο παιχνίδι, τα νέα παιδιά (Σλούκας, Αγραβάνης και Παπαπέτρου) με πολλή ενέργεια και διάθεση να βοηθήσουν, να καλύψουν τη μέτρια εμφάνιση του Darnten και την απουσία του Petway.

Αριστοτεχνική καθοδήγηση από έναν coach, τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, που δείχνει να χειρίζεται άριστα το rotation μέσα στο παιχνίδι, να δίνει ανάσες στους παίχτες και να κόβει το ρυθμό των αντιπάλων, καθοδηγώντας μία ομάδα με… καρύδια, που δεν κωλώνει μπροστά σε κανέναν, που δεν παίζει με το χρονόμετρο και με το σκορ, που δεν παραδίνεται ποτέ !

Δεν ξέρω πώς νιώθετε, όταν βλέπετε εμφανίσεις σαν την αποψινή… Εγώ, νιώθω να ψηλώνω αρκετά, αισθάνομαι περήφανος που υποστηρίζω αυτή την ομάδα και βλέπω οπαδούς άλλων ομάδων (αυτοί που έχουν “μπάκακα” εξαιρούνται) να χαίρονται μαζί μας. Εμείς δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε Χάντζους και Βαζελακόπουλους, έχουμε μία περηφάνια και μία αξιοπρέπεια που δεν έχουν και δεν θα αποκτήσουν ποτέ οι σιχαμένοι των κοντών και του Τράκη.

Θα κλείσω όπως ξεκίνησα αυτό το κείμενο… με ένα όμορφο κομμάτι του αγαπημένου μας τραγουδιστή, με τον τίτλο “όταν έχω εσένα” που νομίζω ότι ταιριάζει στην ομάδα που αγαπάμε…

dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος