Καλά Χριστούγεννα και καλές γιορτές, εύχομαι σε όλες και σε όλους.
Σε λίγες μέρες μας αποχαιρετά και αυτή η χρονιά… έβγαλε εισιτήρια και ετοιμάζει τις βαλίτσες της, αφήνοντας σε εμάς τις όμορφες και τις άσχημες αναμνήσεις της. Περνάει γρήγορα ο καιρός, έχουν σχεδόν συμπληρωθεί δύο ολόκληρα χρόνια από τότε που έγραψα το πρώτο κείμενο σε αυτή τη στήλη… Μέρες που είναι, πάμε να θυμηθούμε τα γεγονότα του 2014, με τον τίτλο κάθε κειμένου και λίγες αράδες από αυτό.
Καλή αρχή και… θρυλική συνέχεια !
Πολύ καλά ξεκίνησε το 2014, με παλικαρίσια νίκη στην πρεμιέρα του top-16 της Euroleague κόντρα στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς, που παραδέχτηκε ότι “ο Ολυμπιακός είναι ομάδα με χαρακτήρα και περηφάνια”, αλλά δεν παρέλειψε να μας ειρωνευτεί, για την υποδοχή που κάναμε σ’ αυτόν και στην ομάδα του, λέγοντας: “είμαι χαρούμενος που επέστρεψα… είδατε πόσο με αγαπάνε εδώ”.
Ναι, μίστερ “Μελιτζάνα”, ειδικά τώρα που ο Βασίλης και ο Στράτος φοράνε τα ερυθρόλευκα και δεν έχεις προστασία από την πράσινη χούντα του Βαζελακόπουλου, όλα γίνονται πολύ πιο δύσκολα… και να σου λείπουν οι ειρωνείες. Αλλού αυτά που ξέρεις, εδώ δεν σε παίρνει !
Δεν είναι κάθε μέρα… Πασχαλιά !
Ευχήθηκα να κάνουμε 4/4 νίκες αυτή την εβδομάδα, αλλά δεν μας έκατσε… Πήραμε σκορ πρόκρισης κόντρα στους Αρκάδες, αλλά την επόμενη μέρα φάγαμε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα στο Μιλάνο, χάνοντας το αήττητο στην Euroleague που κρατούσε από τον Απρίλη του 2013. Όμως, η ομάδα έδειξε να ξεπερνάει την ήττα, νικώντας στη Νέα Σμύρνη, αλλά στο ποδόσφαιρο αφήσαμε δύο βαθμούς στο Περιστέρι.
Δεν είναι κάθε μέρα Πασχαλιά, λένε στο χωριό μου… Μετά τις τεσσάρες που ρίξαμε στην Καλλονή και στον Αστέρα Τρίπολης ήρθαν τα “κουλουράκια” του Περιστερίου για να μας θυμίσουν ότι δεν παίζουμε μόνοι μας. Σίγουρα θέλαμε τη νίκη, αλλά δεν είναι κακό αποτέλεσμα και η ισοπαλία, στην έδρα μιας από τις καλύτερες ομάδες του πρωταθλήματος.
Βγάλε έξω τον… Καραγκιόζη !
Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι αδικούμε βάναυσα τον αυθεντικό Καραγκιόζη, όταν τον παρομοιάζουμε με κάποιους τύπους σαν τον Καραγεωργίου, που τους έχει μουντζώσει ο Θεός και τους φόρτωσε με την κατάρα της ιδιότητας του μπουγατσοβάζελου. Έτσι είναι η ζωή, αγαπητέ Νικόλα… Αφού ταυτίστηκες με τους αιωνίως πονεμένους, από βορρά και νότο, είναι μοιραίο να πονάς μαζί μ’ αυτούς και να βλέπεις τον άλλο Νικόλα, αυτόν που παίζει στη διαφήμιση, να μπαίνει στο πούλμαν και να τον υποδέχονται με ζητωκραυγές οι μόνιμοι πρωταθλητές !
Βαθμοί και λεφτά στο… σακούλι !
Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε… Επαγγελματική και δύσκολη νίκη στην Ξάνθη, μεγάλη και σημαντική νίκη στη Βιτόρια, έπιασε λιμάνι ο Μαρκάνο και έφυγε για την Αγγλία ο “τρομοκράτης”, πήγε στο Κατάρ ο Βάις και έπεται συνέχεια. Καλός είναι ο Ολαϊτάν στην κορυφή της επίθεσης, αλλά σαν τον Μήτρογλου δεν είναι… όχι ακόμα, τουλάχιστον. Φυσικά και εννοώ τον παίχτη που βλέπαμε πριν τραυματιστεί και όχι αυτόν που είδαμε στα παιχνίδια με τον Ατρόμητο και τον Λεβαδειακό. Προσπαθεί όσο μπορεί το παλικάρι, μπαίνει στις φάσεις και κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να μάθει τη θέση, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο.
Το χάσαμε το… κορμί, πατριώτη !
Και τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς τα… πιστόλια του Κώστα, μου λέτε ; Βλέπετε, τα λεφτά δεν σταύρωσαν μόνον τον Χριστό, αλλά μας πήραν και το παλικάρι. Θα ζήσουμε και χωρίς αυτόν, αλλά φοβάμαι ότι θα μας λείψει πολύ. Ας μην γελιόμαστε, η φετινή καλή πορεία της ομάδας μας οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στη ρέντα του Μήτρογλου, στις μεγάλες εμφανίσεις του Ρομπέρτο και στο άστρο του Μίτσελ. Όμως, πρέπει να ζήσουμε πλέον χωρίς τον Κώστα και δεν ξέρω πόσο καλά θα τα καταφέρουμε…
Ποια +14 και +25… Ρομπέρτο !
Ποιος ασχολείται τώρα με τους πονεμένους και τις πολικές θερμοκρασίες που επικρατούν στην Τούμπα και στη Λεωφόρο. Υπέγραψε ο γίγαντας και βάλαμε τα καλύτερα ρολά στο τέρμα μας, αυτό έχει σημασία. Μπράβο, μπράβο, μπράβο… σε όσους συνετέλεσαν σ’ αυτή τη συμφωνία. Στον παιχταρά που δέχτηκε να μείνει στο λιμάνι, στον Μίτσελ που τον έφερε στην ομάδα μας, στη Μάρτα που έπαιξε τον ρόλο της, στον Καρεμπέ, στον Ισά και στον Λορένθο που δούλεψαν για το deal και, φυσικά, στον Πρόεδρο που τα έσκασε για να κρατήσει τον γίγαντα στην ομάδα μας. Πάντα τέτοια να ‘χουμε !
Πού πας, ρε Καραμήτρο !
Θυσίασα δύο ώρες από τη ζωή μου, για να… κατασκοπεύσω τους αντιπάλους μας, βλέποντας το παιχνίδι της Λεωφόρου. Δεν πρόκειται να ασχοληθώ περισσότερο με τους δυστυχισμένους, που δεν μπορούν να κοντράρουν στα ίσα ούτε τα συνεταιράκια τους και νομίζουν ότι μπορούν να βάψουν τα αυγά με… πορδές. Έναν άνθρωπο της προκοπής είχαν, και εννοώ τον Στέφενς, τον έκαναν και αυτόν σαν τα μούτρα τους. Δεν βλέπει τα χάλια του, με τους παλαίμαχους που έχει μαζέψει στην ομάδα του, η διαιτησία τον έφταιξε !
Βλέποντας το παιχνίδι της Βέροιας, αναρωτήθηκα γιατί βιάστηκαν να γεννήσουν οι μάνες του Ιμπαγάσα και του Ντομίγκεζ, … λες και τους είχαν μαζέψει σβάρνα τα χρόνια και φοβόντουσαν μήπως μπούνε στην κλιμακτήριο και δεν προλάβουν να κάνουν παιδιά. Δεν μπορούσαν να περιμένουν λίγα χρόνια ακόμα και να χαρούν τα νιάτα τους, χωρίς παιδιά και σκοτούρες ;
Ιμπαγάσα : ένας κοντός… τεράστιος !
Είναι απλό παιχνίδι το ποδόσφαιρο και ο τεράστιος αυτός παίχτης φροντίζει να μας το θυμίζει σε κάθε ευκαιρία… Να το θυμάστε : ο κοντός θα γίνει πολύ καλός προπονητής, όταν αποφασίσει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Όπως είχε πει πέρσι ο Αναστασιάδης : “καθάρισε το παλικάρι”, αφού με δύο εξαιρετικές ενέργειες μέσα σε τρία λεπτά κάναμε το 3-1 και όλα πήραν τον δρόμο τους, για να φτάσουμε στο τελικό 4-2 κόντρα στην ομάδα του Πλατανιά.
ΘΡΥΛΕ, παίξε γερά…
Πλησιάζει η μεγάλη μέρα και περιμένουμε από τα παιδιά με τα ερυθρόλευκα να δώσουν και την ψυχή τους, για το μεγαλείο της ομάδας μας. Ξέρουμε ότι έχουμε μία πολύ δύσκολη αποστολή το βράδυ της Τρίτης, αφού θα βρούμε απέναντί μας ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Μπορεί οι αντίπαλοί μας να μην διανύουν την καλύτερη περίοδο της ιστορίας τους, αλλά κανένας δεν μπορεί να υποτιμήσει τη βαριά φανέλα που φοράνε. Δεν είμαστε το φαβορί σ’ αυτό το ζευγάρι και θα είναι τεράστια υπέρβαση αν καταφέρουμε να περάσουμε. Είναι η Manchester United, δεν είναι η… Θύελλα Ραφήνας !
Ευχαριστώ τον Θεό, που το έζησα…
Ένιωθα ότι δεν πατούσα στο έδαφος όταν γύριζα στο σπίτι, μετά το παιχνίδι κόντρα στη Manchester United. Συγκρίνοντας με όσα είχα γράψει στον Καζαμία, δεν είχα πετύχει τους παίχτες που θα σκοράρουν, αφού ο Σιόβας είναι τραυματίας και ο Βάις έχει φύγει από την ομάδα μας, αλλά είχα προβλέψει το σκορ του αγώνα… Η ομάδα ήταν πολύ καλά στημένη στο γήπεδο, όλα τα παιδιά έπαιξαν με περίσσιο πάθος και με τεράστια θέληση, ήταν αρκετά ήρεμοι και απολύτως συγκεντρωμένοι πάνω στο αγωνιστικό πλάνο της ομάδας, κάτω από την άριστη καθοδήγηση του Μίτσελ.
Ανώμαλη προσγείωση !
Πέρασαν μόνον πέντε βράδια από την ιστορική νίκη της Τρίτης και προσγειωθήκαμε ανώμαλα… Είναι αλήθεια ότι ήταν ελάχιστοι αυτοί που φοβούνταν μία τέτοια εξέλιξη, αν κρίνω από τις απαιτήσεις που υπήρχαν για πεντάρες και άλλα φαιδρά. Έχω γράψει πολλές φορές ότι είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά μπορώ να διακρίνω τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην επιθυμία και στην πρόβλεψη. Γι’ αυτό, θεωρούσα ότι το παιχνίδι με τον βάζελο θα ήταν πολύ δύσκολο…
Δυστυχώς, επαληθεύτηκα με τον χειρότερο τρόπο. Τα διθυραμβικά σχόλια και τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν το παιχνίδι του Champions League, δημιούργησαν ένα κλίμα τεράστιας ευφορίας στις τάξεις της ομάδας, καλλιέργησαν υπερβολικές απαιτήσεις στον κόσμο, θόλωσαν τα μυαλά των παιχτών και του Μίτσελ. Χάσαμε την τεράστια ευκαιρία με τον Ολαϊτάν για να ανοίξουμε το σκορ, ακολούθησε το ψυχολογικό σοκ με την κατάρρευση του παίχτη στο χορτάρι του “Γ. Καραϊσκάκης” και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είδαμε. Όμως, πολύ περισσότερο από την ταπεινωτική ήττα, υπάρχει κάτι άλλο – πολύ πιο σοβαρό – που με χαλάει τις τελευταίες μέρες. Μακάρι να βοηθήσει ο Θεός, να ξεπεραστεί το πρόβλημα και να ξαναβρώ το χαμένο μου χαμόγελο…
Ουστ… άνανδροι και κομπλεξικοί !
Ωραίο γλειφιτζούρι τους έδωσε ο Κάκος, για να έχουν κάτι να βάλουν στο στόμα τους… Η πλάκα είναι ότι το θεωρούν και μαγκιά, αυτό το καραγκιοζιλίκι. Το κακό με όλους τους ηλίθιους είναι ότι δεν καταλαβαίνουν την κατάστασή τους. Αφού καταφέραμε να γυρίσουμε από τη Θεσσαλονίκη έχοντας αρτιμελείς όλους τους παίχτες μας, νιώθω πολύ ευχαριστημένος. Το πράγμα έδειξε από το πρώτο λεπτό ότι οι αντίπαλοί μας και ο διαιτητής είχαν βάλει σκοπό να δώσουν χαρά στους στερημένους της εξέδρας και τα κατάφεραν μια χαρά. Φαντάζομαι ότι ξέρετε και πώς αλλιώς λέγεται η… αυτοϊκανοποίηση !
Δεν έχω διάθεση να σχολιάσω το παιχνίδι, δεν έχει και κανένα νόημα. Θα σταθώ μόνον στη μπουνιά του Αργεντίνου στο αυτί του Ν’Ντιγκά, που ζήλεψε τη δόξα του Γκαρσία και χρίστηκε διάδοχός του στα μάτια των ηλίθιων, μένοντας ουσιαστικά ατιμώρητος από τον γελοίο Κάκο που είδε την ενέργειά του, αλλά έκρινε ότι έπρεπε να δείξει την κίτρινη κάρτα και ο σχολιαστής του παιχνιδιού έβλεπε “κάποιες αψιμαχίες”, ενώ φαίνονταν καθαρά στο replay όχι μόνον το χτύπημα, αλλά και η ξεκάθαρη πρόθεση του δράστη… Χαίρε κόμπλεξ, αμέτρητο !
Ποτέ ξανά… πρωτάθλημα τόσο αργά !
Αυτό είναι το δικό μας σύνθημα… θέλουμε το πρωτάθλημα να έρχεται στο λιμάνι πριν τα γενέθλια της ομάδας μας, που τα γιορτάζουμε στις 10 Μαρτίου κάθε χρονιάς. Πατάμε το γκάζι και γινόμαστε άφαντοι, αφήνοντας τους πονεμένους όλων των αποχρώσεων στις πολικές θερμοκρασίες. Όταν ο Φουστέρ σκόραρε το δεύτερο γκολ, σφραγίζοντας τη νίκη επί του Πανθρακικού και την κατάκτηση του 41ου πρωταθλήματος, έδειξε τέσσερα δάχτυλα… μετρώντας τα πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει με την ερυθρόλευκη φανέλα, σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια της παρουσίας του στην ομάδα μας.
Ο σχολιαστής της NOVA, που είναι βάζελος απ’ όσο ξέρω, νόμισε ότι ο Νταβίντ μετράει τα γκολ που έχει πετύχει στο φετινό πρωτάθλημα… Είναι δύσκολο να καταλάβει ο φουκαράς ότι η ομάδα του έχει πάρει σε 18 χρόνια μόλις τους μισούς τίτλους (έναν με τους πολυμετοχικούς τη χρονιά που αποχώρησε ο Κόκκαλης και έναν “Δούρειο” τίτλο) από τον παίχτη μας !
Και αν δεν γίνει αυτό…
…πάντα άρρωστοι με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Δεν πρέπει να έχουμε κανένα παράπονο από τα παιδιά, έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά η μπάλα δεν μας ήθελε σ’ αυτό το παιχνίδι. Κάναμε ένα σημαντικό βήμα φέτος, αλλά δεν καταφέραμε να κάνουμε το μεγάλο άλμα, αν και μπορούσαμε… δεν πειράζει, του χρόνου μπορούμε να κάνουμε ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα. Νιώθω πίκρα, αλλά δεν αισθάνομαι απογοήτευση αυτό το βράδυ. Είμαι περήφανος για την ομάδα μας και για την εικόνα που έβγαλε μέσα στο γήπεδο και στα δύο παιχνίδια της φάσης των 16 του Champions League. H φετινή πορεία μας μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την περαιτέρω βελτίωση της ομάδας μας… Τα όνειρα μπορούν να περιμένουν !
Ντόρτια, ελπίδες και… μπρατσάκια !
Περάσαμε ένα εύκολο απόγευμα στο Παγκρήτιο κόντρα στον Εργοτέλη, ξεπερνώντας το ψυχολογικό σοκ του αποκλεισμού από την οχτάδα του Champions League, κερδίσαμε τη Laboral Kutxa στο ΣΕΦ στον πρώτο και πιο εύκολο από τους τέσσερις τελικούς για την πρόκριση στα play off της Euroleague και πνίξαμε στην πισίνα την ομάδα με τα… πράσινα μπρατσάκια, κερδίζοντας με σκορ 17-3 που είναι εντελώς τιμητικό για αυτούς και, φυσικά, δεν αποτελεί είδηση.
Θέλω να αγιάσω, αλλά…
…δεν μ’ αφήνουν οι διαβόλοι. Προσπαθώ να γράψω, υπάρχουν πολλά και σημαντικά πράγματα στο μπάσκετ, στο βόλεϊ και στο πόλο από τις ομάδες μας, αλλά έρχεται η ποδοσφαιρική ομάδα και μου τα χαλάει. Είχα εξαιρετική διάθεση και ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο πριν αρχίσει το παιχνίδι στα Γιάννενα, αφού ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ δεν είναι μόνον το ποδόσφαιρο. Όμως, έχω φορτώσει πολύ άσχημα με αυτά που είδα… δεν είναι εικόνα πρωταθλητών αυτή που βλέπουμε στα τελευταία παιχνίδια της ομάδας.
Καμία διάθεση και κανένας εγωισμός από τους περισσότερους παίχτες μας, μηδέν στη δημιουργία φάσεων και ανύπαρκτη αμυντική λειτουργία, ενώ η ανάπτυξη του παιχνιδιού μας είναι πιο αργή και από τον θάνατο. Σενιόρ Μίτσελ, ακόμα και ο Χριστός πήρε τον βούρδουλα όταν είδε να μετατρέπουν τον ναό σε οίκο ανοχής και εμπορίου. Δεν είναι πλέον ανεκτή αυτή η κατάσταση και έχεις τις δικές σου ευθύνες… όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος !
Ο ΘΡΥΛΟΣ είναι εδώ !
Όλοι μαζί… ο Μαρινάκης, οι Αγγελόπουλοι και ο Κουντούρης, όλη η ερυθρόλευκη οικογένεια ενωμένη σαν μια γροθιά, έτοιμη να συντρίψει όσους τολμάνε να την αμφισβητούν και να ορέγονται μεγαλεία, σαν τον νηστικό που ονειρεύεται καρβέλια. Αυτή τη φορά θα είμαι λακωνικός και δεν θα σας κουράσω… Έκαναν αυτό που έπρεπε, νικώντας τον βάζελο στο τελευταίο παιχνίδι του top-16 της Euroleague, αυτοί που έπρεπε. Εμείς, τους ευχαριστούμε και ελπίζουμε να ζήσουμε ακόμα μεγαλύτερες χαρές στη συνέχεια και αυτής της χρονιάς.
Σταύρωση… χωρίς ανάσταση !
Λέω για το κατακαημένο ελληνικό ποδόσφαιρο και για τη δύσμοιρη κοινωνία μας, που λούζεται αυτά που καλλιεργεί με τόση επιμέλεια. Οι εικόνες αίσχους και ντροπής από την αρένα της Τούμπας είναι εφιάλτης για όσους διαθέτουν στοιχειώδη παιδεία και πολιτισμό. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που ευαγγελίζονται οι όψιμοι “εξυγιαντές” του και πανηγυρίζουν με την κατάντια τους. Μόνον κάποιος αφελής θα περιμένει να μιλήσουμε για ποδόσφαιρο, μετά από όσα είδαμε απόψε στη ζούγκλα της Τούμπας.
Ντροπή και αίσχος, είναι οι μόνες λέξεις που ταιριάζουν σ’ αυτό το θλιβερό θέαμα και σ’ αυτό το απίστευτο παραλήρημα. Είναι κάτι που δεν ανήκει στη δικιά μου αρμοδιότητα, φίλες και φίλοι… δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε ψυχίατρος και δεν τα θυμήθηκα ξαφνικά όλα αυτά. Όσοι τυχαίνει να διαβάζετε τα κείμενά μου, έχετε ξαναδιαβάσει ότι η καφρίλα δεν έχει ούτε χρώμα, ούτε πατρίδα, ούτε ομάδα !
52 χαρτιά και… δύο μπαλαντέρ !
Η οργανωμένη αλητεία και η αβάσταχτη δυσωδία νίκησε το ποδόσφαιρο στη ζούγκλα της Τούμπας και η χρονιά τελείωσε για εμάς, άδοξα και πρόωρα. Όμως, η ζωή συνεχίζεται… αφήνουμε τους σιχαμένους να βγάλουν τα μάτια τους και να φάνε τα σαμάρια τους, στον τελικό της ντροπής και στα play off, να χαίρονται με την κατάντια τους και κοιτάμε μπροστά, σχεδιάζοντας την επόμενη μέρα.
Μετρώντας τους παίχτες που ανήκουν στο δυναμικό της ομάδας, μέσα από το επίσημο site της ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, έπαθα πλάκα… το νούμερο είναι αυτό που βλέπετε στον τίτλο του κειμένου. Έχουμε απ’ όλα σε αφθονία : από άσσους, δυάρια και τριάρια, μέχρι βαλέδες και ρηγάδες… Μόνον ντάμες δεν έχουμε, αφού εμείς δεν βάζουμε τις γυναίκες να παίξουν μπάλα, όπως κάνουν κάποιοι άλλοι… τις έχουμε για άλλες δουλειές !
Δεν ταιριάζουν δάκρυα σ’ αυτή την ομάδα !
Το όνειρο έμεινε μισό, αφού δεν καταφέραμε να πάρουμε την πρόκριση για το final-4 του Μιλάνου. Όμως, από την επόμενη στιγμή αρχίζουμε να ονειρευόμαστε ξανά… Μάγκες με τα ερυθρόλευκα σας ευχαριστούμε για όσα μας έχετε χαρίσει, για τις μοναδικές στιγμές που ζήσαμε μαζί σας… Σας ευχαριστούμε που μας κάνατε να κλαίμε σαν μικρά παιδιά στην Πόλη και στο Λονδίνο, σας ευχαριστούμε που μας αναγκάσατε να ψάχνουμε ποιο τρελάδικο διανυκτερεύει… Σας ευχαριστούμε που μας κάνατε περήφανους και μας δώσατε την ευκαιρία να έχουμε κάτι μοναδικό να διηγηθούμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας !
Ήταν ένα όνειρο και ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα να μείνουμε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά το πιστεύαμε και… φταίτε εσείς για αυτό. Εσείς γεννήσατε την ελπίδα μέσα μας, με τον τρόπο που παλεύατε σε κάθε παιχνίδι και σε κάθε φάση. Εσείς, που δείξατε σε όλους ότι όταν κάποιος θέλει, μπορεί… Εσείς, που παίζατε πάντα όλοι για έναν και ένας για όλους !
Η μάχη χάθηκε, όχι και… ο πόλεμος !
Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, που έχει πολλούς αποδέκτες, με αφορμή αυτά που είδαμε και αυτά που δεν είδαμε στον τέταρτο τελικό της Κυριακής, αυτά που διαβάσαμε και αυτά που ακούσαμε από πολλούς και διάφορους μετά από αυτό. Είχαμε την ευκαιρία να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα μέσα στο σπίτι μας και την χάσαμε. Όμως, επειδή το μοναδικό πράγμα που είναι οριστικό στη ζωή, είναι το τέλος της… πρέπει να πιστεύουμε στις δυνάμεις μας και, εφόσον είμαστε ζωντανοί, να παλεύουμε κόντρα σε όλους και σε όλα, μέχρι να μας βγει η ψυχή. Πάμε να το σηκώσουμε μέσα στο ΟΑΚΑ, έτσι για να πονέσει περισσότερο !
Γιώργο, χάσαμε…
Δεν έχουν συμπληρωθεί ούτε 30 ώρες από τη στιγμή που δημοσιεύτηκε το προηγούμενο κείμενο σε αυτή τη στήλη και είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος, τουλάχιστον στον τίτλο που είχα βάλει… Απόψε αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο φλεγόμενο ΣΕΦ, μαζί με τη μάχη χάθηκε και ο πόλεμος.
Φταίμε όλοι… δεν φταίνε μόνον οι παίχτες και οι προπονητές, φταίμε κι εμείς. Όταν οι βάζελοι έχασαν το πλεονέκτημα έδρας, μετά το δικό μας break στο τρίτο παιχνίδι, οι περισσότεροι οπαδοί τους έμειναν στο γήπεδο, χειροκρότησαν την ομάδα τους και ζήτησαν από τους παίχτες να πάρουν τη ρεβάνς στο ΣΕΦ. Όταν χάσαμε εμείς, το βράδυ της Κυριακής, πέσαμε σχεδόν όλοι να φάμε τους παίχτες και τον προπονητή… τους είπαμε άχρηστους, τους είπαμε losers και ούτε που μπήκαμε στον κόπο να σκεφτούμε με ποιο κουράγιο αυτά τα παιδιά θα πήγαιναν σήμερα να παλέψουν μέσα στην κόλαση, κόντρα σε λυτούς και δεμένους.
ΥΓ. Σε λίγες μέρες θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος της ανασκόπησης του 2014, με όσα έγιναν και με όσα δεν έγιναν από το καλοκαίρι και μετά, ενώ ο Καζαμίας συλλέγει το υλικό και προσπαθεί να κατεβάσει ιδέες για τη νέα του έκδοση.
