Δεν περίμενα το παιχνίδι κόντρα στον Πανιώνιο για να βγάλω συμπεράσματα για την ομάδα μας και για το έμψυχο υλικό της. Ήθελα να δω διάθεση για ποδόσφαιρο και να πάρω μία απάντηση στο ερώτημα : οι παίχτες έχουν καταλάβει ότι η αγωνιστική περίοδος δεν έχει τελειώσει και ότι έχουν ακόμα μία δουλειά να κάνουν, δηλαδή να πάρουν το Κύπελλο, πριν φύγουν για τις παραλίες ;
Νωρίς είναι ακόμα για μπάνια, άλλωστε… Η σημερινή εμφάνιση δεν μου έκανε ούτε ζέστη, ούτε κρύο. Συμπαθητική ήταν η εικόνα της ομάδας, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έπαιξε ανοιχτά και καθαρά, αν και έγιναν 2-3 σκληρά μαρκαρίσματα πάνω στους παίχτες μας και ειδικά στον Φετφατζίδη. Για άλλη μια φορά, η είσοδος του Ιμπαγάσα γλύκανε το παιχνίδι και μας έκανε να προβληματιστούμε : χωρίς αυτόν, τι θα κάνουμε ;
Δεν έχει νόημα και δεν έχω διάθεση να κάνω ανάλυση του παιχνιδιού και κριτική των παιχτών μας. Θα σταθώ μόνον σε ένα παιδί, στον Γιάννη Φετφατζίδη, που έδειξε για ακόμα μία φορά ότι είναι σπάνια ποδοσφαιρική ράτσα και θα είναι μεγάλο κρίμα να χαθεί… Το ποδόσφαιρο, εκτός από αποτελέσματα και από τίτλους, είναι θέαμα και τέτοιοι παίχτες το κάνουν πιο όμορφο !
Ήταν δύσκολη η βδομάδα που πέρασε, μετά το παιχνίδι της περασμένης Κυριακής. Πολλή γκρίνια, πολλή μουρμούρα, ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων και δηλώσεις επί δηλώσεων, μέσα σε ένα αρρωστημένο κλίμα που δεν το γουστάρω καθόλου… Κάτι από το πολιτικό τοπίο μου θύμισε όλο το σκηνικό, όπου η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι τα πράγματα βαίνουν καλώς και η αντιπολίτευση ωρύεται ότι οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή…
Βγήκε και ο…κυβερνητικός εκπρόσωπος και μίλησε για αχαριστία, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, που φούντωσε για τα καλά και έσκουζαν τα…βυτιοφόρα της Πυροσβεστικής, δηλαδή οι βετεράνοι, οι πρώην Πρόεδροι και η “θύρα 7”, τρέχοντας για να την σβήσουν. Μπορεί οι φλόγες να καταλάγιασαν, αλλά η φωτιά σιγοκαίει και περιμένει την επόμενη αφορμή για να ξαναφουντώσει…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ούτε το 40ο πρωτάθλημα, ούτε το τέταρτο αστέρι χαρήκαμε… Όμως, αυτό είναι το λιγότερο που σκέφτομαι μέσα σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Το πράγμα δείχνει να είναι πολύ σοβαρό και, αν δεν γίνουν γρήγορα κάποιες κινήσεις από τη μεριά του Μαρινάκη, δεν τα βλέπω καθόλου καλά τα πράγματα. Διανύουμε μία πολύ δύσκολη περίοδο και οι ισορροπίες μοιάζουν να είναι πολύ λεπτές, καθώς το σκοινί είναι τεντωμένο και δεν θέλει πολύ για να σπάσει.
Δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις και ικανότητες για να καταλάβει κάποιος ότι δεν υπάρχει ψυχική ενότητα στην ομάδα, υπάρχουν “αυτοί και εμείς”, έστω και αν “εμείς” δεν έχουμε όλοι την ίδια στάση, ούτε την ίδια άποψη για τα πράγματα. Επιπλέον, βγήκαν προς τα έξω κάποιες δηλώσεις παιχτών για την κατάσταση που επικρατεί στα αποδυτήρια, από την αρχή της θερινής προετοιμασίας, και ψάχνω να βρω πώς μπορεί να φτιάξουν τα πράγματα και να ξαναβρούμε την ηρεμία μας… Μία ηρεμία, η οποία θεωρώ ότι είναι εντελώς απαραίτητη για να πάμε μπροστά και να μην ξαναζήσουμε το αλαλούμ της φετινής χρονιάς…
Ξέρω ότι μέχρι εδώ το κείμενο δεν δικαιολογεί τον τίτλο του. Όμως, για μένα, έναν πιστό υποστηρικτή της ιδέας που λέγεται “Ολυμπιακός”, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, λίγες ώρες μετά το τέλος ενός πρωταθλήματος που έφερε έναν ακόμα ερυθρόλευκο τίτλο στο ποδόσφαιρο και μία μέρα μετά την παλικαρίσια κατάκτηση του πρωταθλήματος και την ολοκλήρωση του tremble στο volley των ανδρών, μετά από το περήφανο double των κοριτσιών μας στο ίδιο αγώνισμα… Δεν μπορώ να παραβλέψω αυτά τα γεγονότα, όσο και αν έχουμε χορτάσει τίτλους, σαρώνοντας ό,τι βρίσκουμε μπροστά μας, ακόμα και στο πρωτάθλημα των νέων στο ποδόσφαιρο !
Για όσους από εσάς τυχαίνει να με ξέρετε και προσωπικά, δεν θα είναι έκπληξη αν γράψω ότι παρακολουθώ πάντα τα πάντα, η καρδιά και το μυαλό μου βρίσκονται παντού όπου αγωνίζεται κάποια από τις ομάδες μας, στα γήπεδα, στο παρκέ και στις πισίνες… Το δυστύχημα για μένα είναι ότι, λόγω δουλειάς, δεν μπορώ να παρακολουθώ κάποια παιχνίδια, να κάνω τα…βουντού που θέλω και να βοηθήσω, όσο μπορώ και όπως θέλω, τις ομάδες μας. Πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος στη δουλειά μου, να είμαι σοβαρός και να κρατάω ουδετερότητα απέναντι στα παιδιά που έχω μπροστά μου και, πιστέψτε με, μερικές φορές αυτό είναι πολύ δύσκολο και βασανιστικό για μένα. Τα καταφέρνω όμως…
Δεν πίστευα στα μάτια μου, το βράδυ της Παρασκευής, όταν τελείωσα το μάθημα και είδα τον τρόπο που χάσαμε την ευκαιρία να σφραγίσουμε το εισιτήριο για το Λονδίνο στο τέταρτο παιχνίδι κόντρα στους Τούρκους. Όμως, αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα, δεν είναι η ήττα… Συμβαίνουν αυτά, ειδικά στο μπάσκετ… Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και την CSKA που ξέρει καλύτερα… Τα πήρα στο κρανίο με τους διάφορους, που όλα τα σφάζουν και όλα τα μαχαιρώνουν, αυτούς που πήραν σβάρνα όλα τα site και βρήκαν την ευκαιρία που περίμεναν για να θάψουν τους πάντες και τα πάντα, λες και ήταν παιδικό τους όνειρο να…γίνουν νεκροθάφτες, αλλά τα έφερε έτσι η ζωή και αναγκάστηκαν να ασκούν κάποιο άλλο επάγγελμα !
Περιττό να σας πω ότι έχω μεγάλη αγωνία για το πέμπτο παιχνίδι της σειράς… Ξέρω ότι δεν έχουμε παίχτες ρακέτας, αλλά περιμένω από τους παίχτες μας, από τους προπονητές μας και από τον κόσμο να δώσουν ό,τι καλύτερο έχουν για να καμαρώσουμε τους πρωταθλητές Ευρώπης στο final-4 της Euroleague, να υπερασπίζονται τον τίτλο τους και, γιατί όχι, να ξανασηκώνουν την κούπα στον ουρανό του Λονδίνου. Θέλω να δω το απαράμιλλο πάθος του Παπανικολάου και την αδούλωτη ψυχή του Hines από όλα τα παιδιά της ομάδας και από τον κόσμο που θα γεμίσει το ΣΕΦ. Δεν πρέπει να δώσουμε στους Τούρκους το παραμικρό δικαίωμα να σκεφτούν, ούτε για μια στιγμή, ότι μπορούν να μας νικήσουν και να προκριθούν. Πάμε να τους λιώσουμε, ρε γαμώτο !
dp11 – Δημήτρης Παπαχρήστος
