Τρελές ιστορίες…”Γύρισέ το…”

Τρελές ιστορίες…”Γύρισέ το…”

Kυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011, μία ποδοσφαιρική μέρα που ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Η καθιερωμένη παρέα στο πόστο της από το μεσημέρι, τρεις ολόκληρες ώρες πριν την ένραξη του αγώνα … καφές, σχόλια, πειράγματα, παράπονα. Πόσο μας είχε λείψει άλλωστε! Πέντε μήνες χωρίς αγώνα πρωταθλήματος ήμασταν, τέσσερις μήνες από τον τελικό του κυπέλλου και λίγες μόλις μέρες από το ατυχές αποτέλεσμα με τη Μαρσέιγ. Για όσους δεν κατάλαβαν… Ολυμπιακός – Σκόντα Ξάνθη 2 – 1.

Η ενδεκάδα κατά πολλά εντέκατα γνωστή από ραδιόφωνα, εφημερίδες και προβλέψεις, το σύστημα γνωστό, η τακτική γνωστή και ο αντίπαλος στην ίδια φιλοσοφία από την εποχή των παγετώνων. Η αγωνία πριν την έναρξη αρκετή, το πάθος ξεχείλιζε, τραγούδι στις κερκίδες, το κόλπο των οργανωμένων με τα δύο πέταλλα δούλευε σαν ελβετικό ρολόι με άκρως εντυπωσιακή ατμόσφαιρα και περίπου είκοσι χιλιάδες οπαδοί ήταν στις θέσεις τους.

Έυκολα ή δύσκολα το τρίποντο θα το παίρναμε, κανείς όμως δεν φαντάστηκε πόσο μα πόσο δύσκολα θα ερχόταν. Αυτό το παιχνίδι ανήκει στην ειδική κατηγορία της κακοδαιμονίας, στην κατηγορία γούρια, θέσεις, φανέλα ομάδας, ρούχα που φοράμε, θέση που παρκάραμε, που πήραμε καφέ, με ποιον μιλήσαμε στο τηλέφωνο, ποιος κάνει την περιγραφή… δεν μακρυγορώ… αναφέρω μόλις το ένα εκατομμυριοστό από αυτά που σε συζητήσεις θεωρούμε γούρια.

Το παιχνίδι ξεκίνησε, ο Θρύλος προσπαθούσε αλλά η έλλειψη επίσημων παιχνιδιών ήταν φανερή. Δυσκολίες στην ανάπτυξη απέναντι σε μία σφιχτή ομάδα, αργή κυκλοφορία, λίγες ευκαιρίες και όλα αυτά με την Ξάνθη να προηγείται ήδη από το 14’ με γκολ στην κόντρα. Η φαγούρα είχε ξεκινήσει, ήδη ψάχναμε να δούμε τι φταίει όμως ήταν νωρίς. Βρισκόμασταν μόλις στο ημίχρονο.

Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, η ομάδα μπήκε ζεστή, αποφασισμένη να πιέσει. Η κινητικότητα μεγαλύτερη, η δημιουργία καλύτερη, η πίεση αυξημένη με τον αντίπαλο σε παθητικό ρόλο. Το μόνο που έλειπε ήταν το τελείωμα. Η μπάλα δεν έμπαινε στα δίχτυα. Τα γούρια έδιναν και έπαιρναν. «Ρε ποια ρούχα φόραγα στο διπλό στη Βέρντερ?», «Ρε πως καθόμασταν στο 3-2 με το Βάζελο?», «Και σου είπα από πριν, μην πάρεις  στο γήπεδο τον γκαντέμη»!

Με αυτά και με αυτά βρισκόμασταν ήδη στο 80’ και οι δοκιμές έδιναν και έπαιρναν. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να κατέβω μία σειρά κάτω στην κερκίδα, μα από την άλλη η λογική μού έλεγε «Είσαι 30 χρονών δεν μπορεί να πιστεύεις σε βλακείες, κάτσε εδώ και ότι είναι να γίνει θα γίνει.» Ολιγόλεπτη εσωτερική διαμάχη και το επιχείρημα της ηλικίας μου (ευτυχώς!) δεν ήταν αρκετό να με κρατήσει στη θέση μου. «Μάγκες, πηδάω μια σειρά μπας και δούμε άσπρη μέρα».

Από τη στιγμή που κατέβηκα κάτω πρέπει να μεσολάβησαν περί τα 30’’ μέχρι να φέρει ο Σέρβος το παιχνίδι στα ίσια. Πανηγύρια, χαμός, πειράγματα… «Κατέβα νωρίτερα ρε …, μας έβγαλες την πίστη»… και ότι δεν μπορείς να φανταστείς. Το ένα δεν ήταν αρκετό όμως, θέλαμε άλλο ένα που δεν άργησε να έρθει… κόρνερ – Μέλμπεργκ – Τζιμπούρ και γκολ. Αυτό ήταν! 2-1 στην τελευταία φάση. Δύο γκολ σε λιγότερο από δέκα λεπτά. Μίλα μου τώρα εσύ για λογική και γούρια. Σε όποιο μορφωτικό και πνευματικό επίπεδο και να ανήκει κάποιος, εάν του μπει κάτι στο κεφάλι δεν του το βγάζεις με τίποτα και ύστερα από κάτι τέτοιες συμπτώσεις γίνεται ακόμα πιο δύσκολο. Γούρια και πάλι γούρια λοιπόν !!

ολυμπ ξανθη 2-1