Τα χρόνια περνάνε ποτέ δεν σας ΞΕΧΝΑΜΕ!!! 8/2/81

«Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε».. Αυτό το σύνθημα κυρίαρχη στην ερυθρόλευκη εξέδρα αυτές της πρώτες μέρες του Φλεβάρη καθώς πέρασαν 39 χρόνια από την τραγωδία της Θύρας 7 όπου 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους για την ιδέα και την αγάπη τους για την ΟΜΑΔΑ…

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλογερόπουλος..

Η ημέρα ήταν Κυριακή, και όπως πολλοί είπαν, την ημέρα αυτή, ακόμη και ο Θεός έκλαψε. Στις 15:00 το μεσημέρι ακούστηκε το σφύριγμα του διαιτητή για το εναρκτήριο λάκτισμα. Ολυμπιακός και ΑΕΚ αναμετρούνται σε ένα δύσκολο όπως φαινόταν παιχνίδι, το οποίο όμως μετετράπη σε περίπατο για την ομάδα του Πειραιά η οποία  επικράτησε 6-0.

Δύο λεπτά πριν τις πέντε το απόγευμα. Η Θύρα 7 του γηπέδου είχε μετατραπεί σε τόπος λατρείας του ποδοσφαίρου, αφού ο Ολυμπιακός είχε μόλις συντρίψει την ΑΕΚ με σκορ 6-0. Η μοίρα όμως είχε αντίθετη άποψη και έπαιξε στους φίλους της ομάδας το πιο σκληρό παιχνίδι. Τα τουρνικέ δεν ήταν ανοιχτά με αποτέλεσμα ο κόσμος να συσσωρεύεται και η κατάσταση να γίνεται ασφυκτική από το πλήθος που βρίσκεται στα σκαλάκια που οδηγούν στην έξοδο.

Το πρώτο στραβοπάτημα φέρνει το χάος. Την ώρα που οπαδοί βρίσκονται πεσμένοι στα σκαλιά της Θύρας 7, συνεχώς καταφθάνει νέο πλήθος που τους πατάει οδηγώντας κάποιους στον θάνατο. Κανείς δεν ακούει τις κραυγές απόγνωσηςΆλλοι φωνάζουν για την ομάδα τους, άλλοι για την ίδια τους τη ζωή. Η ασφυξία παραμονεύει για πολλούς. Εκατοντάδες άτομα ποδοπατιούνται γράφοντας ένα από τα χειρότερα κεφάλαια στην ιστορία του αθλητισμού της χώρας μας. Αστυφύλακες μετά κόπων και βασάνων καταφέρνουν να ξηλώσουν ένα τουρνικέ και να απελευθερωθεί ο κόσμος, όμως ο Χάρος έχει προλάβει να κάνει τη δουλειά του. Οι στιγμές που ακολουθούν είναι απερίγραπτες.

Η είδηση μεταδίδεται αμέσως στα ραδιόφωνα και την τηλεόραση με έκτακτο δελτίο. Όσο περνούσε η ώρα και το δράμα γιγαντωνόταν, η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα έπαιζαν πένθιμη μουσική, σταματώντας τα προγράμματά τους.Εκείνη την ημέρα 21 ψυχές ξεκίνησαν το ταξίδι τους για τον παράδεισο στα σκαλάκια της Θύρας 7. Από τότε μέχρι σήμερα δεν τους έχει ξεχάσει κανείς.